ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โซ...เซอะเซอ]

เห็นเขียนกลอนเกี่ยวกับกุ้ง…ลุงคนซื่อ มิหืออือ เชื่อตามนามวิสัย เห็นดอกบัวจะทิ่มหน้า ช้าอยู่ไย รี่คว้าหมับเข้าให้…ใส่แจกัน …คงจะเป็นกลอนเกี่ยวกับ กุ้ง ดอกบัว ไม้เท้า ไมโครโฟน กระเป๋าตังค์ เงินสามพันห้า และแว่นเรย์แบนด์ นำมาผูกเรื่องโยงกันเป็นกลอนไต่เส้น (คือแบบไม่ล้ำ) แต่งแบบนี้ยากเหมือนกันนะเนี่ย…หึหึ   โซ…เซอะเซอ 8 ตุลาคม 2568

[กัลมลี*]

กัลมลี* ง่วงงงหลงมาอ่าน
อยากปล่อยผ่านแต่ก็ติดคิดสร้างสรรค์
ทั้งควักล้วงใต้ร่มผ้าสารพัน
ทำใจสั่นคิดดีมิได้เลย

ทัังดอกบัวโชว์หร๋าป๋าคว้าหมับ
ฉันรีบสับสวิตซ์ความคิดเหว๋ย
เขาคงชวนกันไปไหว้พระเอย
อยู่เฉยเฉยดีกว่าอย่าคิดลึก

 
ยิ่งดึกความคิดยิ่งล้ำลึกค่ะ หึหึ

[PIKuL]

คงเป็นแนวทางกลอนพ่อไก่แจ้
เจอกับแม่ปลาช่อนเป็นคู่ฝึก
จินตนาพาล้นจนใจนึก
ก็อยากคึกต่อบ้าง..อยู่เหมือนกัน

แต่ทั้งสองพาไปไม่ถึงฝั่ง
มารยาทเหนี่ยวรั้งทางห้ำหั่น
จึ่งกลายเป็น "กล้วยหักมุก" มาแย่ยัน
ผู้ติดตามอย่างเรานั้น..จึงเพลิดเพลิน.

รอ Vivee มาอยู่นะเนี่ยะ อิอิ

[โซ...เซอะเซอ]

กลอนสองแง่สองง่าม น่ะหลานเอ๋ย หากคุ้นเคย“บทอัศจรรย์” รังสรรค์ตรึก สื่อผู้อ่านคิดตาม หวามใจนึก อักษรศาสตร์จารึก ใช้สึกพระ…! …เดี๋ยวจะ ดราม่าไปไกลขออนุญาต มาชี้แจงครับ ขอตอบในเชิงวิชาการ ไม่ใช่เรื่องทะลึ่ง สัปดนนะครับ…หึหึ “บทอัศจรรย์”ในวรรณคดีมีให้เห็น มากมาย เป็นศาสตร์ในการเขียน พรรณนาบทเข้าพระเข้านาง มักใช้การเปรียบเทียบต่างๆ เขียนแบบอ้อมๆ โดยมิใช้คำหยาบ เป็นการเขียนที่ต้องใช้ จินตนาการอย่างมาก เพราะเป็นการยากยิ่งที่จะเขียนอย่างไร ไม่ให้หยาบคาย ขณะที่ต้องสื่อ ให้ผู้อ่านเข้าใจ แถมต้องเขียนให้ สละสลวยตามฉันทลักษณ์ ยกตัวอย่าง “บทอัศจรรย์” ระหว่าง พลายแก้วกับนางพิม      “เผยออกยกนางขึ้นวางตัก         กำเริบรักเชยชิดสนิทสนม      ป่วนปั่นกระสันเสียวเกลียวกลม       ก็เกิดลมพายุใหญ่ประลัยกัลป์      พัดกระพือโผงผางจะล้างโลก      พระสุเมรุเอนโยกตลอดลั่น      สะเทือนท้องคงคาพนาวัน      มืดอาทิตย์มิดจันทร์จลาจล      พฤกษาดอกงอกงามอยู่ตามฝั่ง      ก็ย่อยยับพับพังกระทั่งต้น      ฟ้าเปรี้ยงเสียงร้องก้องคำรน      แต่พอฝนตกหายพายุฮือ“ เปรียบเสมือนการถ่ายหรือวาดภาพนู๊ด แม้จะเป็นรูปเปลือยเหมือนกัน ทำไมจึงมีการแยกแยะ ระหว่างรูปศิลปะ กับรูปโป๊ลามก? ลองอ่าน บทความในนิตยสาร ”ศิลปะวัฒนธรรม“ แล้วพิจารณาดูครับ https://www.silpa-mag.com/history/article_20228 โซ…เซอะเซอ 10 ตุลาคม 2568 ป.ล. นี่แม่ดอกจัน ก็ลุงบอกแล้วว่าอย่าเรียกป๋า ถ้าไม่อยากเรียกลุง ก็เรียกพี่แทนละกัน…อิอิ ส่วนแม่พิกุลทอง ขออภัยที่กลอนไม่ต่อ เขียนไว้แล้วแก้ไม่ทันครับ

[PIKuL]

อันตัวหลานเข้าใจบทอัศจรรย์
แลรังสรรค์ยากยิ่งกว่าอักขระ
ก็เพียงแซวหยอกเย้าใช่ปะทะ
แลเข้าใจ นัยยะ การสื่อกลอน

เพียงถนัดวางงาน..กานท์ได้ต่อ
ด้วยหวังรอคู่คล้องมาร้องต้อน
เพราะอยากอ่านการโต้ตอบแม่บังอร
ประดุจดั่งดูละครอ้อนติดตาม.

[Rattikal]

การปล่อยมือ ไม่ใช่การ ปล่อยใจ

ความรู้สึก ลอยไป แค่ไหนหนา

"แต่หัวใจ" ยังคงเจ็บ คงช้ำในอุรา

แหงนมองฟ้า เพราะน้ำตา ยังไหลริน..

ปากบอกปล่อย แต่ใจพล่อย ยังคิดถึง

ยังคำนึง ถึงความเก่า เล่าความหลัง

"คำว่ารัก" คำว่าเรา ไม่จีรัง

สุดท้ายนั้ง ก้มหน้า น้ำตาริน..

เก็บน้ำตา ที่รินไหล อยู่ในอก

กับไปซบ "คนที่รัก" และห่วงหา

ไม่ต้องบอก ก็รู้ว่าใคร ในอุรา

คนที่ทุกๆเวลา ไม่ยอม "ปล่อยมือ"..

ทักทายครับทุกๆท่าน

#รัตติกาล

[PIKuL]

จับมือจูงกันมาก็นานเนิ่น
ความสัมพันธ์มากเกินจะสารสื่อ
"มากกว่ารัก"ยากเกินจะปล่อยมือ
ไม่ต้องเสียเวลายื้อ..เพราะรักเดียว.

โอย...ช่วยด้วย ได้บทเดียว T^T

[ViVee]

เห็นเขียนกลอนเกี่ยวกับกุ้ง…ลุงคนซื่อ มิหืออือ เชื่อตามนามวิสัย เห็นดอกบัวจะทิ่มหน้า ช้าอยู่ไย รี่คว้าหมับเข้าให้…ใส่แจกัน …คงจะเป็นกลอนเกี่ยวกับ กุ้ง ดอกบัว ไม้เท้า ไมโครโฟน กระเป๋าตังค์ เงินสามพันห้า และแว่นเรย์แบนด์ นำมาผูกเรื่องโยงกันเป็นกลอนไต่เส้น (คือแบบไม่ล้ำ) แต่งแบบนี้ยากเหมือนกันนะเนี่ย…หึหึ   โซ…เซอะเซอ 8 ตุลาคม 2568

ดอกบัวตูมเพิ่งโผล่เพียงผิวน้ำ
หมู่ภมรร่ายรำคำเสกสรร
อยากเร่งรีบเบ่งบานสานสัมพันธ์
กลับพ่ายแพ้แก่ตะวันทุกนาที

ยังมิทันบานเบ่งดังใจนึก
ยามตกดึกโดนขยำและขยี้
กลีบใบหลุดชอกช้ำไม่เหลือดี
ไม่อาจพบวันพรุ่งนี้...แสงตะวัน...

แต่งยากจริงๆค่ะ 5555 มาออกงี้ได้อย่างไร

[โซ...เซอะเซอ]

เฒ่าภมรตัวร้าย หมายจะเด็ด- อ่อนเมล็ดเกสร ซอนสอด กั้น- กลาง ถ่างคีบ กลีบแยก แหวกจากกัน ก่อนดูดกลืน เมล็ดพันธุ์ ไหวสั่นระรัว ครั้นรุ่งแจ้ง แสงตะวันศัลย์โศกเศร้า พบกลีบบัวอับเฉา เพราะโฉดชั่ว จากตูมเต่งอมชมพู ชูช่อบัว กลายหมองมัวหม่นคล้ำ ช้ำกลีบโรย …น้อง“สองหวี“ กรุณาอย่าถือสา ลุงแค่แต่งตามบริบท น่ะครับ ดราม่ากันได้ แต่อย่ามากเกินไปนะครับ…หึหึ   โซ…เซอะเซอ 12 ตุลาคม 2568

[กัลมลี*]

ได้ยินเสียงเอะอะชวนฉงน
น่าเด็ดก้นเจ้าภมรผู้หิวโหย
ดอดเจาะบัวจนเหี่ยวแล้วคิดโกย
ไม้ช๊อตยุงรัวโรยฟาดโดยแรง

   
มาช่วยคุณ Vivee ปราบแมลงค่ะ

[โซ...เซอะเซอ]

เสียงบัวบานบ้านข้าง อ้างบังเอิญ- แท้แอบดูอย่างเพลิดเพลิน พึงใจแฝง ภมรเฒ่าตราบแย้มเยือน สองเพื่อนแพง จวบฟ้าแจ้งจางปาง กระจ่างนภา …สงสัยภมรเฒ่า มีสิทธิ์จะโดนทัวร์ลง หึหึ… หยอกกันสนุกๆ นะครับ มีแต่กลอนคนเหงาๆ สีเทาๆ เปลี่ยนโทนบ้าง มีชมพูหวานแหวว มีแดงเดือด เลือดสาด บ้างจะได้ไม่เบื่อ   โซ…เซอะเซอ 13 ตุลาคม 2568

[ViVee]

ภมรเฒ่าอับแสงไร้แรงส่ง
เสน่หาพาลุ่มหลงดงบุบผา
ยังไต่ตอมล้อมรอบพวงผกา
ตราบอาทิตย์ลับขอบฟ้าจึงลาไกล

เมื่อถึงคราวดาวเดือนมาเยือนถิ่น
ลมเหน็บหนาวด่าวดิ้นระริกไหว
กลีบใบดอกกอดเกลียวเปลี่ยวหัวใจ
ยามอาทิตย์วันใหม่ใคร่ผลิบาน

ดอกชูช่อรอระรื่นตื่นตอนเช้า
รอภมรมาหยอกเย้าเยือนถิ่นฐาน
ภมรเฒ่าลาลับกลับเมื่อวาน
เลยอดลิ้มน้ำหวานซ่านหทัย.

[โซ...เซอะเซอ]

…จุดจบของภมรเฒ่า… (ตอนหาทางลง) เพลี่ยงพล้ำพ่าย นิลุบล จนสิ้นฤทธิ์ ถูกเกสร อาบยาพิษ วิกฤตใกล้ เฮือกสุดท้าย บอกอำลา ด้วยอาลัย รอชาติหน้าพบกันใหม่ ในวิมาน ก่อนจากไป ขอฟูมฟัก อีกสักครั้ง โอ้โลมทั้ง ยอดปทุม กุมกลีบก้าน ยอมม้วยมอด คาบัวตูมบัวบาน ปิดตำนาน สุดแสนเศร้า เฒ่าภมร…หึหึ …ฝึกวิชาแต่งกลอน หยอกกันขำๆ นะครับ อย่าไปซีเรียสครับ (ส่วนเฒ่าภมรตัวจริงนั้นแสนจะใสซื่อ !555) โซ…เซอะเซอ 14 ตุลาคม 2568

[ViVee]

เหลือเพียงรอยบอบช้ำตามก้านดอก
ถูกล่อหลอกเล้าโลมดมเกษร
เมื่อได้สมดังใจหมาย..กายจากจร
ปิดตำนาน"เฒ่าภมร"อ้อนคำลา

แม้นใช้กลีบหนีบเกี่ยวหมายเหนี่ยวรั้ง
ก็มิอาจยับยั้งความโหยหา
ดอกไม้ยังมีมากละลานตา
ส่วนดอกนี้...ขอโรยรา..เมื่อรักจาง.

ViVee

[โซ...เซอะเซอ]

…ภมรเฒ่าสะดุ้งตื่น ฟื้นจากหลุม พบตะคุ่มเงาแอบ อยู่แนบข้าง เสมือนฝัน…รู้เรื่องเพียงเลือนราง ไขว่คว้าคลำนำทาง พลางคาดเดา สัมผัสถึงอวบอุ่น หยุ่นหยุ่นนิ้ว เลยใช้ชิวหาแตะแซะรอบเข้า พอถึงยอดกลับเขม็งตึงเต่งเร้า พลิ้วแผ่วเบาเคล้าคลึงระรึงเคล้น สัญญาเก่าจ่างแจ้งแสดงผล ภาพอุบลลอยฟ้า มาสวยเด่น สวยสองแบบสองบัว รัวรัวประเคน ด้วยจัดเจนเค้นถ่ายเท…เกสรคืน! …ตอนตาเฒ่าภมรถูกเอาคืน เหมือนจะจบแบบไม่ยอมจบ…หึหึ (สำหรับผู้หลงเข้ามาอ่าน กระทู้ติดเรท เพื่อความบันเทิง แบบไม่ค่อยมีสาระ แล้วไม่ถูกรสนิยมต้องขออภัยด้วยครับ ก็เปิดข้ามๆกันไปนะครับ) โซ…เซอะเซอ 18 ตุลาคม 2568 ป.ล. กระทู้นี้มาไกลถึงนี่ได้ยังไง ก็ยังงงอยู่เหมือนกัน คงสมกับคำที่เขาว่า…กลอนพาไป

[กัลมลี*]

ฉันคือภุมรีน้อยตามหาพ่อ
รูปไม่หล่อทีท่าหน้าตาหื่น
เห็นก้านบัวรัวสั่นกันครืนครืน
นึกว่าผืนแผ่นดินไหวบินไปดู

เห็นกับตาจังจังไร้กังขา
เรียกแม่มาอย่างไว "ทำไรอยู่!"
สิ้นเสียงแว๊ดเห็นพ่อนอนคุดคู้
จุดจบภมรเฒ่าหัวงู หนูรายงาน



ภุมรีน้อย*  รายงาน

[โซ...เซอะเซอ]

ก่อนวางวายภมรเฒ่าเล่าความลับ ลูกจงรับความจริงทุกสิ่งด้าน อันตัวพ่อเป็นหมันมาช้านาน คนข้างบ้านคือพ่อแท้แท้…ถามแม่เจ้าดู! …ท่าไม้ตายของ เฒ่าสารพัดพิษ…หึหึ   โซ…เซอะเซอ 20 ตุลาคม 2568 ป.ล. จบแบบนี้ แล้วจะจบไหมเนี่ย

[ViVee]

หมู่ภมรมากมายหมายล้อมเด็ด
มิสมเสร็จด้วยเกษรเป็นเพศผู้
ส่วนดอกลานบ้านข้างยังช่อชู
ชะแง้ดูท่านผู้เฒ่าไปเด็ดดอม

เด็กกำพร้าเพียงหนึ่งสื่อถึงเจ้า
อันเรื่องเล่านิทานกลิ่นหวานหอม
อย่าเชื่อพ่อไก่แก่แลสุกงอม
ถ้อยคำย้อมพร้อมตัดสัมพันธ์ลา

ไม่ยินยอมน้อมรับเจ้าเป็นลูก
ก็อย่าได้พันผูกกันเลยหนา
เพียงเกาะกอดพรอดพร่ำเกี้ยวนำพา
เด็ดช่อดอกพวงผกาแล้วลืมเลือน.

ViVee

[กัลมลี*]

แสนสงสารภุมรีน้อยคอง่อยพับ
สุดจะอับอายไซร้ใครจะเหมือน
ออกตามหาเฒ่าภมรจรจากเรือน
ที่แท้เชือนแชหนูลูกชู้นี้

แม้ว่าจะเจ็บช้ำจากคำกล่าว
ลูกเลี้ยงสาวรับมรดกอกสุขี
เคาะโลงบอกบัวช้ำพ่อย่ำยี
คนหวังดี...บอกเกสรผู้...รู้หรือยัง


ภุมรีน้อย* ขอขอบคุณคุณ ViVeeที่ส่งข่าวค่ะ

[โซ...เซอะเซอ]

โอ้ชีวิตภมรเฒ่า…เศร้าจริงเหวย จากจำเลยรักสู่ ประตูหลัง แถมลูกเก๊ แอบดู สู่รู้ฟัง รวมพลังสองรุมหนึ่ง…จนถึงเช้า …ชื่อกระทู้ “ปล่อยมือ“ ก็ยังมิยอมปล่อยให้ภมรเฒ่า จากไปอย่างสงบกันนิ…หึหึ โซ…เซอะเซอ 24 ตุลาคม 2568