ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
อยู่สงบราบเรียบอย่างเงียบเฉย
จะนอนนั่งฟังเพลงตนเองเลย
ไม่ต้องเอ่ยถนอมยอมฝืนฟัง

คนที่ไม่มีใครให้สนิท
ไม่ต้องคอยหงุดหงิดคิดเฝ้าหวัง
ทุกสิ่งอย่างข้างหน้าหาลำพัง
รักหรือชังไม่ยกให้รกทรวง

คนที่ไม่มีใครไมตรีมอบ
ขึงตีกรอบเส้นสุดหลุดจากห่วง
เพียงประคองมองใจได้ทั้งดวง
ดั่งแดนสรวงพิลาสไม่ขาดแรง

คนที่ไม่มีใครให้นับถือ
จริงล่ะหรือไม่มีที่ชัดแจ้ง
ความนับถือจากใครไม่แสดง
นับถือแแห่งตัวเราเท่านั้นพอ

คนที่ไม่มีใครไว้ปรึกษา
ในปัญหาทั้งหลายมากมายข้อ
แน่ใจเขารู้ดีที่ต้นตอ
จึงคอยรอความเห็นเป็นสำคัญ

คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
ได้พานพบความจริงสิ่งหนึ่งนั่น
คนที่คบสุดท้ายปลายชีวัน
ไม่คบกันดังเก่า..กลับเผาแทน

 

"กานต์ฑิตา"
๒๘ เมษายน ๒๕๕๖

[เนิน จำราย]

ห่างหายไร้แววแล้วมาหา
วาจากล่าวนั้นประหวั่นแสน
ฟังคำจบเรื่องเหมือนเคืองแค้น
อกอีแป้นแตกล้มแหลกตึง

คงมีใครสักคนเขาสนใจ 
ยามหายไปตะหงิดคอยคิดถึง
ยังติดอยู่ในบ่วงห้วงคำนึง
คราวพบจึงกล่าวว่าสวาสดี

[พยัญเสมอ]

คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
อยู่สงบราบเรียบอย่างเงียบเฉย
จะนอนนั่งฟังเพลงตนเองเลย
ไม่ต้องเอ่ยถนอมยอมฝืนฟัง

คนที่ไม่มีใครให้สนิท
ไม่ต้องคอยหงุดหงิดคิดเฝ้าหวัง
ทุกสิ่งอย่างข้างหน้าหาลำพัง
รักหรือชังไม่ยกให้รกทรวง

คนที่ไม่มีใครไมตรีมอบ
ขึงตีกรอบเส้นสุดหลุดจากห่วง
เพียงประคองมองใจได้ทั้งดวง
ดั่งแดนสรวงพิลาสไม่ขาดแรง

คนที่ไม่มีใครให้นับถือ
จริงล่ะหรือไม่มีที่ชัดแจ้ง
ความนับถือจากใครไม่แสดง
นับถือแแห่งตัวเราเท่านั้นพอ

คนที่ไม่มีใครไว้ปรึกษา
ในปัญหาทั้งหลายมากมายข้อ
แน่ใจเขารู้ดีที่ต้นตอ
จึงคอยรอความเห็นเป็นสำคัญ

คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
ได้พานพบความจริงสิ่งหนึ่งนั่น
คนที่คบสุดท้ายปลายชีวัน
ไม่คบกันดังเก่า..กลับเผาแทน

 

"กานต์ฑิตา"
๒๘ เมษายน ๒๕๕๖

คนรักกันต้องเผาเพลาตายจาก
ดอกไม้จันนั้นหากวางบนแท่น
ไว้อาลัยไปที่ชอบยังขอบแดน
อันสุขแสนสุขาวดีที่รอคอย

คนเกลียดกันนั้นเล่ามิเผาผี
เมื่อไมตรีหวานหยดมาถดถอย
ทุกครั้งคราพบเห็นมิเอ็นจอย
ก็ต้องปล่อยเขาไปไม่ขัดเคือง

[ไพร พนาวัลย์]

             

คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
ก็อยู่อย่างสงบไม่หงุดหงิด
คบผู้คนมากมายหลายความคิด
ทั้งถูกผิดใจตนพาหม่นจินต์

อยู่คนเดียวดีกว่าแม้ว้าเหว่
ไม่เจอคนร้อยเล่ห์กระเท่ห์ปลิ้น
ดั่งนอแรดเที่ยวไปในแดนดิน
ปลีกวิเวกโบยบินไร้หมิ่นชัง

ดั่งพระพุทธองค์ทรงดำริ
ว่า “นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ"
ความสงบคือความสุขอันจีรัง
ไม่ต้องฟังเสียงใครให้ราคิน

คนที่ไม่มีใครไว้ปรึกษา
เพราะใครเขารู้ว่าเธอบ้าบิ่น
ใครแนะนำอันใดไม่ยลยิน
เพราะยุพินสูงส่งดั่งหงส์ทอง

ไม่มีใครมาคบก็พบมิตร
ผู้ยังแนบสนิทลิขิตข้อง
มีมิตรเพียงหนึ่งเดียวคอยเกี่ยวดอง
ดีกว่าปองมากมายให้หน่าย,เอียน

“ไพร พนาวัลย์”
 

[panthong.kh]

พุทธองค์ ทรงตรัส ดำรัสชอบ
ล้วนคำตอบ มอบให้ ได้ขีดเขียน
ตอนเป็นเด็ก ท่องจำ ตำราเรียน
เพียงเพื่อเขียน สอบผ่าน งานวิชา

ไม่รู้สึก แก่นแท้ ว่าแน่ยิ่ง
ไม่เคยนิ่ง แน่วนึก ตรึกตรองหา
ไม่คิดมาก ด้วยเด็ก เล็กเกินนา
อนิจจา ว่าไป เหมือนไม้บัง

โตขึ้นหน่อย จึงรู้ สู้เข้าวัด
เพื่อขจัด ปัดเป่า เงาความหลัง
มีได้บั้ง หลุดบั้ง ต่างระวัง
เพราะทุกครั้ง ล้วนสำนึก รู้สึกดี
พันทอง
๒๙/๐๔/๕๖