ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กัลมลี*]

 ฉันคือใบหญ้าบางริมทางเท้า
พลิ้วใบเหงา...ร้างไร้...ใครรู้จัก
คงตายอย่างขาดไร้...ผู้ใดรัก
ถึงเรียกกวักใบเหงาใครเล่ามอง

ทุกคำที่เอื้อนเอ่ยใครเคยฟัง
ภูเขายัง...บังตา...ใครมาจ้อง
จึงขอแค่เฝ้ามองละอองทอง
มิจำต้องกำหนดทุกกฎเกณฑ์

เธอมิอาจฝืนใจของใครได้
อย่าขับไล่สาปแช่งและแบ่งเส้น
ขอฝันอย่างเจียมตน...คนเศษเดน
เหมือนเฉกเช่นเธอรักเขาเท่านั้นเอง







ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


มาปลอบใจใบหญ้าที่ล้าอ่อน
ปลอบสมรวอนนางอย่าคว้างเคว้ง
ถึงขาดใจไร้รักจักวังเวง
ไยหวั่นเกรงอับเฉาจะเหงาตาย

อย่างน้อยลมพรมจูบเคียงลูบไล้
กิ่งก้านใบให้หมองละอองหาย
ลมรำเพยเชยชื่นระรื่นกาย
พัดระบายคลายเหงาความเฉาตรม

อันรักอื่นหมื่นหมายนั้นรายล้อม
มีใจพร้อมน้อมอยู่เป็นคู่สม
ใช่ความรักหักหายพร้อมสายลม
ไยซานซมขมขื่นสะอื้นครวญ...


-บูรพาฯ-


 

[รการตติ]

[ไพร พนาวัลย์]

ฉันคือใบหญ้าบางริมทางเท้า
พลิ้วใบเหงา...ร้างไร้...ใครรู้จัก
คงตายอย่างขาดไร้...ผู้ใดรัก
ถึงเรียกกวักใบเหงาใครเล่ามอง

ทุกคำที่เอื้อนเอ่ยใครเคยฟัง
ภูเขายัง...บังตา...ใครมาจ้อง
จึงขอแค่เฝ้ามองละอองทอง
มิจำต้องกำหนดทุกกฎเกณฑ์

เธอมิอาจฝืนใจของใครได้
อย่าขับไล่สาปแช่งและแบ่งเส้น
ขอฝันอย่างเจียมตน...คนเศษเดน
เหมือนเฉกเช่นเธอรักเขาเท่านั้นเอง

โถ ดอกหญ้าเจ้าชู้คู่ลวดหนาม
เธอติดตามพี่ไปไม่ข่มเหง
เดินผ่านไปไยชอบขอบกางเกง
คงครื้นเครงทุกคราวเมื่อก้าวเดิน

แม้จะเป็นใบหญ้ายังกล้าสู้
บนยอดภูเสียดฟ้าทำท่าเหิน
มองละลิ่วปลิวไสวมองใบเพลิน
บนยอดเนินเขียวขจีชุบชีวา

พี่เป็นชายชาวดินถวิลเจ้า
เพื่อคอยเฝ้าใกล้ชิดปกปิดหน้า
อยู่ด้วยความพันผูกลูกชาวนา
ซับน้ำค้างจากฟ้าสู่หน้าดิน

ใบหญ้าเอ๋ยเคยรู้อยู่ใช่ไหม?
ว่าดวงใจของเขาเฝ้าถวิล
มิหมายปองดอกฟ้าให้ราคิน
เพราะเคยชินเพียง“เรา”ที่เคล้าคลอ 

“ไพร พนาวัลย์”

ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ

[panthong.kh]

เรียวใบหญ้า ท้าลม ต้องตรมหม่น
ด้วยขาดฝน ทิ้งช่วง ห่วงจริงหนอ
เจอแดดเผา ลามทั่ว หัวใจท้อ
ยืนต้นตอ รอท่า จนล้าแรง

ถึงจะแกร่ง เก่งกล้า ในครานี้
ก็สุดที่ จะด้าน พานหน่ายแหนง
น้ำไม่หยด รดราด หวาดระแวง
เจอแต่แสง สุรีย์ เผาที่ทรวง

ไม่รู้ว่า หน้าแล้ง ที่แห้งผาก
หญ้าคงยาก ฝากชีวิต จึงคิดห่วง
ยืนต้นรอ คอยฝน หล่นทั้งปวง
ดั่งแดดวง ของฉัน นั้นขาดเธอ

วิตามินใจ ไม่มา หาไม่พบ
ต้องซานซบ หลบหน้า น้ำตาเอ่อ
คงดายเดี่ยว เปลี่ยวเหงา เฝ้าละเมอ
ฉันขาดเธอ หญ้าขาดน้ำ ช้ำพอกัน
พันทอง
 

[กัลมลี*]

โถ ดอกหญ้าเจ้าชู้คู่ลวดหนาม
เธอติดตามพี่ไปไม่ข่มเหง
เดินผ่านไปไยชอบขอบกางเกง
คงครื้นเครงทุกคราวเมื่อก้าวเดิน

แม้จะเป็นใบหญ้ายังกล้าสู้
บนยอดภูเสียดฟ้าทำท่าเหิน
มองละลิ่วปลิวไสวมองใบเพลิน
บนยอดเนินเขียวขจีชุบชีวา

พี่เป็นชายชาวดินถวิลเจ้า
เพื่อคอยเฝ้าใกล้ชิดปกปิดหน้า
อยู่ด้วยความพันผูกลูกชาวนา
ซับน้ำค้างจากฟ้าสู่หน้าดิน

ใบหญ้าเอ๋ยเคยรู้อยู่ใช่ไหม?
ว่าดวงใจของเขาเฝ้าถวิล
มิหมายปองดอกฟ้าให้ราคิน
เพราะเคยชินเพียง“เรา”ที่เคล้าคลอ 

“ไพร พนาวัลย์”

หญ้าเจ้าชู้...ก็เจ้าชู้...แค่เพียงชื่อ
มีความซื่อล้นใจรู้ไหมหนอ
มิต่ำดังนิยามตามเหล่ากอ
หยัดยืนรอเธออยู่คนรู้ใจ

ยินคำชายบ้านนอกบอกว่ารัก
มิรู้จักเชื่อได้สักแค่ไหน
กลัวเจอคนมือบอนช้อนเด็ดใบ
พ้นเขตไร่-นาตนก็โยนทิ้ง

พริ้ง*

[กัลมลี*]

  ๐ เจ้าปุยนุ่นเดินทางมาจากไหน
มาค้างใบหญ้าเรียวใบเปลี่ยวบ้าง
ขอใจเจ้าห่มแทนแสนน้ำค้าง
ขอน้ำใจจาง-จางโอบบางเบา

แผ่นดินหนาว...ฟ้าหนาว...ดาวไม่อุ่น
ประเดี๋ยวลมอรุณ...ก็โหมเข้า
เจ้าคงเพลินเที่ยวท่องล่องลมเช้า
ลืมฝันสีดอกเลา...เจ้าใบเรียว

เจ้าปุยนุ่น...ปลิวคว้างมาจากไหน?
มาค้างใจใบหญ้ากลางป่าเปลี่ยว
เป็นความหวังลึกซึ้งเพียงหนึ่งเดียว-
ใต้โคมเคียวคืนหนาว...ที่ร้าวนัก

[panthong.kh]

เรียวใบหญ้า หน้าหนาว พราวสายหมอก
ละอองฟอก นวลใส ฤทัยซ่าน
ดุจปุยเมฆ เสกแต่ง แหล่งวิมาน
คล้องประสาน แสงสี สุรีย์ทอง

น้ำค้างหยด เกาะเกี่ยว เรียวยอดหญ้า
เย็นอุรา ยามเพ่ง เล็งลอดช่อง
บานหน้าต่าง ติดเขา เราสมปอง
ชี้ชวนชม สมสอง จ้องตาแล

อรุณรุ่ง เบิกฟ้า มาอีกหน
สุริยน กลมโต โผล่มาแหย่
หลังสิงขร ตอนสาย หมอกกลายแปร
เป็นไอแน่ ลอยล่อง ท้องนภา

แมลงปอ ปีกแข็ง บินแกว่งกวัด
ดูฉวัด เฉวียน เปลี่ยนเริงร่า
อิสระ เสรี ดีจริงนา
อยู่ใต้หล้า ฟ้าผ่อง เป็นยองใย

ยินเพลงขลุ่ย แว่วดัง ฟังเสนาะ
เดินลัดเลาะ กุมมือ เธอถือไหม
จนเย็นย่ำ ท่องเที่ยว มิเปลี่ยวใจ
รีสอร์ทใหม่ ใกล้เขา เข้าพักกาย
พันทอง

[พิมพ์วาส]

เฉิดอรุณอุ่นทอทอดกอหญ้า
น้ำค้างลาคราเช้าทอดเงาสาย
หมอกสีขาวราวห่มชื่นชมกาย
ครั้นไม้วายหายเมื่อเชื้อเชิญเช้า

โอบดอกหญ้าล้าโทรมโอ้โลมเสีย
ทิ้งใบเพลียเรี่ยลงพะวงเฉา
ครั้นโลมรักหนักผ่อนอาทรเบา
ขอตัวเจ้าเหงาหมองทั้งผองรอน

ประดุจดั่งครั้งโน้นกระโจนครุบ
ยากสรุปอุปทานจะวานถอน
เหมือนเรารอต่อรักหนักอยากคลอน
จนอาทรอ่อนใจแบบใดนี้

หญ้าใบบางเอ๋ย
เช้าหมอกเชยเย้ยงามพิรามศรี
พอลับเช้าเหงาหงอยรอยราคี
พอแสงหรี่ชี้ส่องต้องหมองใจ

[กรกช]

#๑๑

-๐-

ดอกหญ้า...เหงา

สั่นเทา...เพราะลมฝน

ช้ำใจ...น้ำตาหล่น

ร้อนรน...เมื่อแดดเผา

คิดถึง...แต่นวลน้อง

เคยครอง...เมื่อก่อนเก่า

ร้องไห้...น้ำตาเรา

แสนเศร้า...และน้อยใจ

-๐-

[กัลมลี*]

ฉันคือใบหญ้าบางข้างถนน
สายตาคนมองเกลียดและเหยียดหยาม
จึงห่างไกลคำว่าบุพผางาม
นิรนามอยู่ในโลกใบกลม

คุณค่าฉันมีไหม....ใครหยุดคิด
มีชีวิตเดียวดายใต้ฟ้าห่ม
ไม่มอบรัก....อย่าเหยียบซ้ำ...จนต่ำตม
มิชื่นชม...อย่าเหยียบซ้ำ...ย่ำจมดิน

วิถีใบหญ้าบาง...ก็ช่างฉัน
ความแตกต่างชนชั้นกั้นขวางสิ้น
บนโลกแล้งน้ำใจใครยลยิน
เสียงใจภินท์พังจางริมทางเท้า

เถิด...ปล่อยให้ใบเขียวค่อยเหี่ยวแห้ง
ดีกว่าแสร้งรินน้ำใจในวันเหงา
เพียงระวีโอบสอดกอดใบเบา
หากไร้เงาทอดทาง ~ ก็รางเลือน

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

แม้นเกิดมา...เพียงใบหญ้า...ไม่เฉิดฉาย
เพียงประปราย...พรายระยิบ...กระซิบเตือน
เป็นเฉกเช่น...วัชพืช...ที่คละเกลื่อน
มิอาจเคลื่อน...เบือนชะตา...กล้ามองไกล

เปรียบพื้นดิน...กลิ่นความหวัง...ยังคละคลุ้ง
มิแต่งปรุง...จรุงกลิ่น...ดินกว้างใหญ่
ใบหญ้าบาง...อย่างฉัน...นั้นขลาดไขว้
รอเวลาเพียงเฉาไป...ในสักวัน

พอสิ้นฝน...พ้นฤดู...กู่ไม่กลับ
ไร้น้ำซับ...กลับสู้พื้น...ฝืนอาสัญ
หวั่นเฉาตาย...คลายความเขียว...แห้งเหี่ยวพลัน
แล้วจากลาทั้งอย่างนั้น....ไร้สัญญาณ

หนาวร้อนฝน...วนฤดู...กู่ก้องกลับ
รากขยับ...กลับฟื้นคืน...ตื่นชื่นบาน
หากเพียงคิด...สะกิดไว้...ใช้เวลาขับขาน
ใบหญ้าบาง...อย่างฉัน...พลันย้อนคืน

[กัลมลี*]

หัวใจเธอบอบบางกว่ายอดหญ้า
จึงอาทรเธอมากกว่า...ดอกไม้อื่น
เห็นธาตุแม้มนุษย์สุดกล้ำกลืน
รวดร้าวยังหยัดยืนฝืนลำพัง

ฉันรักเธอ...ดอกไม้ในเมืองแล้ง
งามสง่ากล้าแกร่งด้วยแรงหวัง
ทุ่งความรักงอกงามท่ามชิงชัง
ฉันจะฝังใบบางไว้ข้างเธอ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เริ่มผลิดอก  ออกใบ ในอีกครา
หยาดฝนซา พาฤดู รู้เสนอ
หยดน้ำค้าง พรางหมอกหนา มาพบเจอ
พอได้เพ้อ ได้เผลอไผล ไร้นิยาม

ใบหญ้าบาง วางใจ ไว้ใกล้เกิน
หลงตัวเพลิน เกินจะไหว ใร้หักห้าม
ไม่เจียมตน จนเพ้อไกล ไร้โมงยาม
ใบหญ้าบาง ไม่งดงาม อย่าย่ามใจ