ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

เวลาล่วงเลยผ่านก็นานแล้ว
ยังไร้แวว ยอดขวัญ นั้นหวนหา
หรือลืมหมด รสร้อย ถ้อยวาจา
คำสัญญาครั้งก่อน ไม่ย้อนทวน

อกละมุน หนุนแนบ เคยแอบอ้อน
ฟังบทกลอน วอนพร่ำ รำพันหวน
พี่รินร้อยถ้อยกานท์ ขานสำนวน
หวานรัญจวน ยวนเย้า เพื่อเอาใจ

สองมือเคล้าเคลียปรางมิห่างหนี
ป้อนวลี คำคม พรมพลิ้วไหว
แต่..บัดนี้ เมินหมาง ห่างน้องไกล
เหมือนสิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่คืนคอน

คิดถึงภาพ ความหลัง เมื่อครั้งคู่
ให้อดสู ฤทัย สุดถ่ายถอน
โอ้รักเอย เคยอยู่ เคียงคู่นอน
ต้องร้าวรอน ด้วยเหตุ...อาเพศใด?

“สุนันยา”

[blues]

ไม่เคยลืมแม้นาที ในชีวิต
สุดดวงจิตให้คิดถึงตรึงเพ้อไหว
ยามลมหนาวพัดสาดแทบขาดใจ
เพราะคิดถึง คนไกล นัยนา

ความอบอุ่นเคยได้รับจับใจนัก
สุดจะหักอาลัยไห้โหยหา
มันตอกย้ำยามเราสองต้องไกลตา
จะไม่หาใครมาเทียบ..เปรียบกับเธอ

อย่ากังวลไม่มีใครแทนเธอได้
จะเก็บตัวและหัวใจใฝ่เสนอ
รอหน่อยนะ คนดี พี่อยากเจอ
อยู่เสมอในทุกห้วงของหัวใจ

เคยเคล้าคลอเคียงกายปีนป่ายฝัน
อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันไม่ไปไหน
แต่วันนี้จำต้องทนหมองหม่นไกล
คงไม่นานอย่าร้องไห้..เลยคนดี

เธอก็รู้ว่ามีงานที่ได้รับ
จึงต้องกลับประจำทำหน้าที่
เมื่อลุล่วงก็จะขอ..ไม่รอรี
กลับไปหาขวัญชีวี..ที่มีใจ

 

blues..

[บ้านริมโขง]

เสียงสาวอ้อนวอนครวญหวนละห้อย
แว่วหลุดลอยห้วงหาวแซมดาวไสว
มองเบื้องบนน้ำฟ้าหล่นคราใด
ดุจน้ำตาร้องไห้ใจอาวรณ์

ความรักเอยเผยไปไยร้ายพิษ
เข้าเจาะจิตติดกายเกินถ่ายถอน
รุมรุมกายคล้ายไข้ในบังอร
ร่ำยามจรยามจากมากอาลัย

จะกินนอนร้อนร่างนางผวา
น้ำจากตารินหลั่งดั่งน้ำไหล
สะอื้นอกระทกช้ำระกำใน
เพราะหนึ่งใครไม่หวนมาทวนทาง

ก็รู้ถึงอาการหวานผวา
อนิจจาอกอุ่นเคยหนุนต่าง
จึงบัดนี้เหมือนจบลบรอยจาง
รักอำพรางอย่างนี้..ที่ระทม

เห็นใจเจ้า เหงาหงอยนั่งคอยคู่
เห็นใจเจ้า เฝ้าดูคู่เหมาะสม
เห็นใจเจ้า มีไหม..ใครชื่นชม
เห็นใจเจ้า ต้องซานซม..ขมน้ำตา

เพียงน้ำใจไหลสู่อยู่เป็นเพื่อน
เพียงย้ำเตือนให้ตรองลองเสาะหา
เพียงชีวิตบางช่วงทวงเวลา
เพียงมองฟ้ายามนี้..มีเมฆคลุม..

"บ้านริมโขง"

๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๕

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

คงอาเพศเหตุใจนั้นไกลร้าง
จึงจืดจางห่างเหรักเฉไฉ
ต่างแยกย้ายคล้ายเดือนราเลือนไกล
เคยอำไพไร้แสงเหมือนแสร้งเมิน

โอ้ความหอมพร้อมถวิลชินนาสา
ลมพัดพาราร้างจนห่างเหิน
อกอุ่นอุ่นละมุนเนื้อหอมเหลือเกิน
ไม่ชวนเชิญเพลินกายกลิ่นหายจาง

ฤๅต้องวานผ่านลมระงมร้อง
มาช่วยน้องปองถวิลสิ้นเมินหมาง
จากเฉไฉไกลจิตเดินผิดทาง
กลับเคียงข้างอย่างเคยเหมือนเชยชม

ก่อนเอนกายหงายกลับเพื่อหลับฝัน
วอนเทวัญชั้นฟ้าพาอุ้มสม
คงสมใจในวิญญาณ์ซึ้งอารมณ์
มีทั้งลมพรหมเทวามาช่วยกัน...


"  บูรพ์  "

 

[สุนันยา]

ฯลฯ
เธอก็รู้ว่ามีงานที่ได้รับ
จึงต้องกลับประจำทำหน้าที่
เมื่อลุล่วงก็จะขอ..ไม่รอรี
กลับไปหาขวัญชีวี..ที่มีใจ

 

blues..

คงเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อสร้างขวัญ
ร้อยจำนรร จ์ หว่านวาง ทางไสว
เพื่อปลอบจิต ปิดก่อ คนท้อใจ
ยามห่างไกล ไม่ห่วง ให้ทรวงช้ำ

พอน้องครวญ พี่คล้าย จะหมายมอบ
ด้วยคำตอบ ปลอบมา ช่างน่าขำ
อ้างเหตุผลโน่นนี่ งานที่ทำ
หวานถ้อยคำ ย้ำรัก ประจักษ์จินต์

เมื่อพี่รัก ปักทรวงคอยห่วงหา
ไย เลือนลา พาให้ ใฝ่ถวิล
ปล่อยน้องช้ำน้ำตา บ่าไหลริน
เหมือนพี่สิ้น อาลัย ไม่เหลือรอย

ก่อนเคยเย้า เคล้าอยู่ เป็นคู่สอง
คอยประคอง ปองหมาย คลายเงาหงอย
หวานเอยหวาน ขานเอื้อ เพียงเนื้อกลอย
กลับเคลื่อนคล้อย ถอยไกล เหมือนไม่รัก

“สุนันยา”

[saknun]

อย่าตัดพ้อ ต่อว่า พี่เขามาก
เขาเคยฝาก มาบอก ออกจะหนัก
งานที่ทำ มีมาก ยากหยุดพัก
จึงไม่ทัก ส่งข่าว มายาวไกล
แต่ยังไง เพื่อนใหม่ ใจส่งถึง
ความตราตรึง ยังมี ดีใช่ไหม
คงเป็นเพื่อน ต่อกัน มั่นด้วยใจ
ตัดคนไกล อย่างเขา เข้าใจดี

[สุนันยา]

เสียงสาวอ้อนวอนครวญหวนละห้อย
แว่วหลุดลอยห้วงหาวแซมดาวไสว
มองเบื้องบนน้ำฟ้าหล่นคราใด
ดุจน้ำตาร้องไห้ใจอาวรณ์

ความรักเอยเผยไปไยร้ายพิษ
เข้าเจาะจิตติดกายเกินถ่ายถอน
รุมรุมกายคล้ายไข้ในบังอร
ร่ำยามจรยามจากมากอาลัย

จะกินนอนร้อนร่างนางผวา
น้ำจากตารินหลั่งดั่งน้ำไหล
สะอื้นอกระทกช้ำระกำใน
เพราะหนึ่งใครไม่หวนมาทวนทาง

ก็รู้ถึงอาการหวานผวา
อนิจจาอกอุ่นเคยหนุนต่าง
จึงบัดนี้เหมือนจบลบรอยจาง
รักอำพรางอย่างนี้..ที่ระทม

เห็นใจเจ้า เหงาหงอยนั่งคอยคู่
เห็นใจเจ้า เฝ้าดูคู่เหมาะสม
เห็นใจเจ้า มีไหม..ใครชื่นชม
เห็นใจเจ้า ต้องซานซม..ขมน้ำตา

เพียงน้ำใจไหลสู่อยู่เป็นเพื่อน
เพียงย้ำเตือนให้ตรองลองเสาะหา
เพียงชีวิตบางช่วงทวงเวลา
เพียงมองฟ้ายามนี้..มีเมฆคลุม..

"บ้านริมโขง"

๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๕

อยากซบกอด ออดอ้อน ตอนปวดปร่า
ให้อุรา พาพราก จากไฟสุม
ขับความร้อน ก่อนเก่า เฝ้าเกาะกุม
ที่เข้ารุม ล้อมจิต จนติดตรม

หากมีพี่ ช่วยซับ ขับร้อนให้
ดวงฤทัย เคยเหงา เศร้าขื่นขม
คงจะหาย คลายบ่วง ห้วงระทม
ปรับอารมณ์ ห่มชื่น พี่ยื่นมา

น้องเจ็บช้ำ ทรวงใน ไร้รักก่อ
อยากจะขอ พี่ด้วย ช่วยรักษา
เป็นดังเช่น ยาใจ มิไกลลา
เคียงน้องยา เสมอมั่น ทุกวันคืน

จะได้ไหม พี่เอย เผยสักหน่อย
อย่าได้ปล่อย ฤดี นี้จำฝืน
ต้องรับแต่ ผิดหวัง ทั้งกล้ำกลืน
นอนสะอื้น ดวงแด พ่ายแพ้รัก

เห็นพี่มอบ ปลอบคำ พร่ำสงสาร
คนร้าวราน วานต่อ ขอตระหนัก
ทรมาน นานเนา ช่างเศร้านัก
หวังพี่จัก เมตตา คนล้าจินต์

ทุกถ้อยคำ ย้ำต่อ ท้อหนักหนา
มีแต่รอย น้ำตา คราถวิล
อยู่กับความ ขื่นขม ถมชีวิน
อยากโบยบิน มาเคียง เพียงพี่ยา.
 
“สุนันยา”

[สุนันยา]

 

คงอาเพศเหตุใจนั้นไกลร้าง
จึงจืดจางห่างเหรักเฉไฉ
ต่างแยกย้ายคล้ายเดือนราเลือนไกล
เคยอำไพไร้แสงเหมือนแสร้งเมิน

โอ้ความหอมพร้อมถวิลชินนาสา
ลมพัดพาราร้างจนห่างเหิน
อกอุ่นอุ่นละมุนเนื้อหอมเหลือเกิน
ไม่ชวนเชิญเพลินกายกลิ่นหายจาง

ฤๅต้องวานผ่านลมระงมร้อง
มาช่วยน้องปองถวิลสิ้นเมินหมาง
จากเฉไฉไกลจิตเดินผิดทาง
กลับเคียงข้างอย่างเคยเหมือนเชยชม

ก่อนเอนกายหงายกลับเพื่อหลับฝัน
วอนเทวัญชั้นฟ้าพาอุ้มสม
คงสมใจในวิญญาณ์ซึ้งอารมณ์
มีทั้งลมพรหมเทวามาช่วยกัน...


"  บูรพ์  "

 

คลับคล้ายจะ หวังดี มีใจช่วย
ร่วมเอออวย ด้วยหมาย ให้สุขสันต์
วอนทั้งองค์ เทวา สารพัน
อีกสายลม ตะวัน พร้อมอันเชิญ

ได้เห็นถ้อยร้อยริน จินต์ซึมซับ
เหมือนจะขับ พิษร้าย ไกลห่างเหิน
ให้แรมลา ร้างลด ปลดทางเดิน
ทิ้งขัดเขิน เมินหน้า อุราตรม

ทุกข์เคยมี ที่เคยล้า คราหม่นเศร้า
ไม่เหลือเงา เคล้าคลุก ปลุกขื่นขม
มีก็แต่ สดชื่น รื่นภิรมย์
ร้าวระทม ถมทับ ไม่กลับมา

ขอขอบคุณ เหลือหลาย ที่หมายยื่น
ให้เริงรื่น ขื่นคลาย หายปวดปร่า
จะไม่ลืม พระคุณ หนุนน้องยา
หวังหนักหนา พบสุข สิ้นทุกข์เยือน...

“สุนันยา”
 
 

[สุนันยา]

อย่าตัดพ้อ ต่อว่า พี่เขามาก
เขาเคยฝาก มาบอก ออกจะหนัก
งานที่ทำ มีมาก ยากหยุดพัก
จึงไม่ทัก ส่งข่าว มายาวไกล
แต่ยังไง เพื่อนใหม่ ใจส่งถึง
ความตราตรึง ยังมี ดีใช่ไหม
คงเป็นเพื่อน ต่อกัน มั่นด้วยใจ
ตัดคนไกล อย่างเขา เข้าใจดี

ไม่ได้แกล้ง แสร้งว่า นะที่รัก
พี่เขาหักห่างหาย คล้ายหลบหนี
พอต่อว่า ก็อ้าง งานทั้งปี
เป็นอย่างนี้ ประจำ จึงช้ำใจ

ก็เพราะรัก ปักตรึง คิดถึงมาก
จึงได้ฝาก คำคม พรมพลิ้วไหว
หวังให้รู้ ใครหนึ่งซึ่งห่วงใย
ต่อว่าให้ ได้คิด ลองพิจรณา...

"สุนันยา"

[ปู่ริน]

พี่ถูกย้ายไปชายแดนแสนลำบาก
ทนทุกข์ยากรู้ไหมใจโหยหา
อยู่ดินแดนแสนไกลจังหวัดนราฯ
เจาะไอร้องกองร้อยห้าข้างสถานี

สมรภูมิแดนใต้คนไร้สุข
ช่วยคลายทุกข์ป้องกันภัยเพื่อศักดิ์ศรี
เลือดทหารผู้เก่งกล้าท้าปฐพี
ถึงห่างไกลน้องคนดี..พี่ก็ยอม

ด้วยเหตุนี้..พี่จึงจำอำลาเจ้า
ด้วยหัวใจที่ปวดร้าวจนผ่ายผอม
ทหารไทยใจสู้นะดวงพะยอม
พี่จึงพร้อมอธิบายให้เจ้าฟัง

ด้วยใจรักชาติศาสน์องค์กษัตริย์
ขอปฏิบัติหน้าที่ช่วยด้วยความหวัง
ถึงแม้เคยสัญญาไว้..ไม่จีรัง
ชีวิตยัง..คงพบหน้า..ถ้าดวงดี..

            ริน ดอนบูรพา
                             ๒๘ ส.ค. ๕๕

ชาติไว้ข้างหน้า   แก้วตาดวงใจไว้แนวหลัง

[ไร้นวล^^]

สรรพางค์กายห่างร้าง    บางครา
ด้วยกิจการงานพา       พร่องอ้อน
หากใจภักดิ์เสน่หา       คงอยู่  เดิมนอ
เริงรื่นเร้าเร่าร้อน        รักไร้โรยรา

หาสินทรัพย์นอกเนื้อ    พอหา
หาคู่แท้ชีวา            อย่าแป้ว
แม้นเพียงหนึ่งกัญญา   ยังยาก
น้องรับรักพี่แล้ว        ยิ่งต้องหวงแหน

คนแร้นแค้นยากไร้     ปัจจัย
ฝืนอุตส่าห์สู้ไป         อาจพ้น
คนสิ้นรักเยื่อใย        ยอกเจ็บ
อาจอ่อนกร่อนใจข้น    ขยาดก้าวคล่าวชนม์

[หนามเตย]

พี่เป็นชาย ชาติทหาร ผ่านศึกกล้า
ขอเทวา คุ้มภัย ให้สุขขี
จงปกป้อง ผองภัย อย่าได้มี
ทุกครั้งที่ ออกรบ พบแต่ชัย

อยู่ชายแดน แสนห่วง พะวงหา
คอยเวลา พี่กลับ รับขวัญให้
น้องอยู่หลัง ยังคอย และห่วงใย
พร้อมส่งใจ จากแนวหลัง ที่ยังคอย

ขออภัยต่อไปตามบทกลอน

หนามเตย

[สุนันยา]

พี่ถูกย้ายไปชายแดนแสนลำบาก
ทนทุกข์ยากรู้ไหมใจโหยหา
อยู่ดินแดนแสนไกลจังหวัดนราฯ
เจาะไอร้องกองร้อยห้าข้างสถานี

สมรภูมิแดนใต้คนไร้สุข
ช่วยคลายทุกข์ป้องกันภัยเพื่อศักดิ์ศรี
เลือดทหารผู้เก่งกล้าท้าปฐพี
ถึงห่างไกลน้องคนดี..พี่ก็ยอม

ด้วยเหตุนี้..พี่จึงจำอำลาเจ้า
ด้วยหัวใจที่ปวดร้าวจนผ่ายผอม
ทหารไทยใจสู้นะดวงพะยอม
พี่จึงพร้อมอธิบายให้เจ้าฟัง

ด้วยใจรักชาติศาสน์องค์กษัตริย์
ขอปฏิบัติหน้าที่ช่วยด้วยความหวัง
ถึงแม้เคยสัญญาไว้..ไม่จีรัง
ชีวิตยัง..คงพบหน้า..ถ้าดวงดี..

            ริน ดอนบูรพา
                             ๒๘ ส.ค. ๕๕

ชาติไว้ข้างหน้า   แก้วตาดวงใจไว้แนวหลัง

ห่วงพี่อยู่ ชายแดน แสนลำบาก
ส่งคำฝาก จากใจ อย่าได้หนี
ปกป้องไทย สุขล้น  พ้นไพลี
หน้าที่มี รับใช้ ยอมไกลกัน

ทีบ่นบอก ออกมา เพราะว่าหวง
วันเลยล่วงช่วงหนึ่งรำพึงฝัน
กลัวสาวใต้ ใสสวย ด้วยจำนรรจ์
กลัวพี่นั้น หวั่นไหว ไม่คืนคอน

หากยึดมั่น สัญญา ไม่ลาหลบ
กลับมาพบ สบตา อย่าหลอกหลอน
น้องยังคอย คนดี พี่รินดอนฯ
ด้วยอาวรณ์ นอนเศร้า จึงเฝ้าครวญ

ขอเทพไท้ คุ้มครอง ช่วยป้องพี่
อย่าได้มี ภัยพาล น้ำย้ำหวน
จะรอวัน คืนแนบ แอบเนื้อนวล
รอพี่ชวน ชมชื่น...รื่นภิรมย์

 
"สุนันยา"

[สุนันยา]

สรรพางค์กายห่างร้าง    บางครา
ด้วยกิจการงานพา       พร่องอ้อน
หากใจภักดิ์เสน่หา       คงอยู่  เดิมนอ
เริงรื่นเร้าเร่าร้อน        รักไร้โรยรา

หาสินทรัพย์นอกเนื้ิอ    พอหา
หาคู่แท้ชีวา            อย่าแป้ว
แม้นเพียงหนึ่งกัญญา   ยังยาก
น้องรับรักพี่แล้ว        ยิ่งต้องหวงแหน

คนแร้นแค้นยากไร้     ปัจจัย
ฝืนอุตส่าห์สู้ไป         อาจพ้น
คนสิ้นรักเยื่อใย        ยอกเจ็บ
อาจอ่อนกร่อนใจข้น    ขยาดก้าวคล่าวชนม์

ยามไกลทนห่วงเฝ้า...............พะวงหา
เหินห่างร้างไกลตา...............หม่นเศร้า
ด้วยรักปักอุรา......................เกินกล่าว ใดเฮย
เคยอยู่เคียงหยอกเย้า...........กลับร้างแลหาย

เพียงกายหรือหลบเร้น..........ทางใจ
กลัวอื่นพรากเธอไกล............ห่างห้วง
พาสิ้นเยื่อหมดใย.................คราวก่อน
มีอื่นแอบอ้อนท้วง................ชื่นซ้อนคอยเสนอ

ลืมคนเพ้อบ่นด้วย.................คำนึง
รอยรักติดตราตรึง.................ห่วงเฝ้า
มิเพียงหว่านรำพึง.................ลอยผ่าน ลมนา
ยึดมั่นหมายคลอเคล้า............คู่คล้องเคียงเสมอฯ
 

“สุนันยา”

[สุนันยา]

พี่เป็นชาย ชาติทหาร ผ่านศึกกล้า
ขอเทวา คุ้มภัย ให้สุขขี
จงปกป้อง ผองภัย อย่าได้มี
ทุกครั้งที่ ออกรบ พบแต่ชัย

อยู่ชายแดน แสนห่วง พะวงหา
คอยเวลา พี่กลับ รับขวัญให้
น้องอยู่หลัง ยังคอย และห่วงใย
พร้อมส่งใจ จากแนวหลัง ที่ยังคอย

ขออภัยต่อไปตามบทกลอน

หนามเตย

l;

สวัสดีค่ะคุณ หนามเตย
ขอบคุณมากค่ะ  ดีใจจัง มาช่วยกันต่อกลอน
ได้ลึกซึ้งมากค่ะ...

 
"สุนันยา"