ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

*****คิดถึงคะนึงหา*****

ยินเสียงฝน หล่นกราว ให้หนาวจิต
ครวญครุ่นคิด ติดตรึง คะนึงหา
ครั้งก่อนเคย มีเรา เคียงเคล้ามา
เสน่หา อาลัย เมื่อไกลกัน

หอมรวยริน กลิ่นร่ำ ฉ่ำไอฝน
รื่นระคน อลอวล ชวนใฝ่ฝัน
คะนึงคราว ภาพก่อน ย้อนคืนวัน
ในสัมพันธ์ ซื่อตรง ยังคงเดิม 

ป่านฉะนี้ เป็นสุข ทุกข์ไฉน
ขอส่งความ ห่วงใย มอบไปเสริม
ดวงใจรัก ภักดิ์พร้อม ถนอมเติม
มีแต่เพิ่ม ไมตรี ที่คำนึง

ฝนเริ่มซา ฟ้าคล้าย ระบายหม่น
เหงาปะปน ทนรับ กลับคิดถึง
แก้วยาใจ เจ้าเอย ....เผยรำพึง
ยังตราตรึง ซึ้งอยู่ มิรู้คลาย....

“สุนันยา”

[ไม่รู้ใจ]

มิเคยทิ้งภาพฝันครั้งวันก่อน
ความอาวรณ์ย้ำเตือนมิเลือนหาย
ความห่วงใยส่งปลอบมอบทักทาย
ในเดียวดายจดจ่อเฝ้ารอคอย

กี่เลือนรางทางฝันกี่ผันเปลี่ยน
กี่ครั้งเจียนขาดใจในเหงาหงอย
กี่คราวหม่นใต้แสงแห่งดาวลอย
ใจดวงน้อยร้อยเคียงเรียงรำพึง

ไม่รู้ใจ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[blues]

เพราะรู้อยู่มิคู่ควร จึงหวลไห้
จำต้องค้านอยู่ในใจ ไม่กล้าเผย
ต้องลำบากตรากตรำ ดังจำเลย
ยากจะเอ่ยว่าคิดถึง คนึงนาง

รักที่ล้นเกินทน จึงหม่นไหม้
อยากจะบอกแต่ไม่ได้ ให้หม่นหมาง
ไม่อยากถือแต่ไม่กล้า จะปล่อยวาง
อยู่ระหว่าง เขา ฉัน และตัว เธอ

ถ้าเธออ่านใจฉันออก จะบอกได้
ว่าหัวใจไม่มีใคร มาเสนอ
ทุกสี่ห้องของหัวใจ ใฝ่ละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อหาเธอ แต่ผู้เดียว



bluesky

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


เสียงฟ้าร้องก้องดังฟังสำเหนียก
ดังเสียงเรียกเพรียกตื่นสะอื้นเหลียว
คิดถึงน้องร้องหาขึ้นมาเชียว
ครั้งพาเที่ยวเกี่ยวก้อยร้อยประคอง

โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่เปลี่ยวเหงา
เคยมีเราเคล้าคลอพะนอสอง
หวังสวาทพิลาสรักจักเรืองรอง
ดุจแสงทองส่องสว่างกระจ่างใจ

พิรุณร่ำฉ่ำชื้นสะอื้นอั้น
ด้วยน้องนั้นวันนี้อยู่ที่ไหน
โอ้หยาดฝนปนน้ำตาสุดอาลัย
หลั่งรินไหลนองดินจินต์กมล

หากกุศลดลถึงให้พึงรู้
แม้นจะอยู่ที่ใดในแห่งหน
ทั่วสถานพิมานแมนแดนสกล
จะรักท้นล้นใจให้คนเดียว...


 

"  บูรพ์ "

[สุนันยา]

มิเคยทิ้งภาพฝันครั้งวันก่อน
ความอาวรณ์ย้ำเตือนมิเลือนหาย
ความห่วงใยส่งปลอบมอบทักทาย
ในเดียวดายจดจ่อเฝ้ารอคอย

กี่เลือนรางทางฝันกี่ผันเปลี่ยน
กี่ครั้งเจียนขาดใจในเหงาหงอย
กี่คราวหม่นใต้แสงแห่งดาวลอย
ใจดวงน้อยร้อยเคียงเรียงรำพึง

ไม่รู้ใจ

ยามที่ร้าง ห่างเหิน คล้ายเมินหมาง
ดุจเส้นทาง กางกั้น หวั่นคิดถึง
ด้วยสายธาร กาลเวลา พาคำนึง
จากใจหนึ่ง ซึ้งทรวง ทุกห้วงคอย

ฟังเสียงฝน หล่นปราย สายลมหนาว
ยิ่งปวดร้าว อารมณ์ ระทมหงอย
ผ่านคืนวัน หวั่นไหว ใจเลื่อนลอย
น้ำตาพลอย หล่นร่วง ช่วงฝนริน...

“สุนันยา”

 

[สุนันยา]

[สุนันยา]

เพราะรู้อยู่มิคู่ควร จึงหวลไห้
จำต้องค้านอยู่ในใจ ไม่กล้าเผย
ต้องลำบากตรากตรำ ดังจำเลย
ยากจะเอ่ยว่าคิดถึง คนึงนาง

รักที่ล้นเกินทน จึงหม่นไหม้
อยากจะบอกแต่ไม่ได้ ให้หม่นหมาง
ไม่อยากถือแต่ไม่กล้า จะปล่อยวาง
อยู่ระหว่าง เขา ฉัน และตัว เธอ

ถ้าเธออ่านใจฉันออก จะบอกได้
ว่าหัวใจไม่มีใคร มาเสนอ
ทุกสี่ห้องของหัวใจ ใฝ่ละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อหาเธอ แต่ผู้เดียว



bluesky

แม้มีใจ ใฝ่ถึง ดั่งพึงกล่าว
ไยมิน้าว โน้มไว้ ใคร่แลเหลียว
มอบใจรัก ภักด์มั่น ดุจพันเกลียว
ยื่นก้อยเกี่ยว เหนี่ยวรัก สลักตรึง

เพียงน้ำถ้อย คอยย้ำ พร่ำห่วงหา
หรือมิกล้า เอื้อนเอ่ย เผยคิดถึง
เก็บซ่อนอำ คำหวาน สาส์นคำนึง
ปล่อยใครหนึ่ง หวนไห้ ด้วยใจตรม

แม้ยังคง ส่งใจ อาลัยหวง
อย่าให้ร่วง เลยนาน จนพานขม
โศกซึมซับ กับกาล ถึงซานซม
สิ้นภิรมย์ ด้วยเรา ไม่เข้าใจ...

“สุนันยา”

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[รการตติ]

[สุนันยา]

 


เสียงฟ้าร้องก้องดังฟังสำเหนียก
ดังเสียงเรียกเพรียกตื่นสะอื้นเหลียว
คิดถึงน้องร้องหาขึ้นมาเชียว
ครั้งพาเที่ยวเกี่ยวก้อยร้อยประคอง

โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่เปลี่ยวเหงา
เคยมีเราเคล้าคลอพะนอสอง
หวังสวาทพิลาสรักจักเรืองรอง
ดุจแสงทองส่องสว่างกระจ่างใจ

พิรุณร่ำฉ่ำชื้นสะอื้นอั้น
ด้วยน้องนั้นวันนี้อยู่ที่ไหน
โอ้หยาดฝนปนน้ำตาสุดอาลัย
หลั่งรินไหลนองดินจินต์กมล

หากกุศลดลถึงให้พึงรู้
แม้นจะอยู่ที่ใดในแห่งหน
ทั่วสถานพิมานแมนแดนสกล
จะรักท้นล้นใจให้คนเดียว...


 

"  บูรพ์ "

เสียงฟ้าร้อง น้องครวญ กำสรวลโศก
สุดวิโยค อาลัย หาใครเหลียว
คิดถึงพี่ ที่ไกล ใจซีดเซียว
หรือข้อเกลียว รักคลาย จึงกลายเลือน

ดวงกมล หม่นไหม้ ร่ำไห้หา
หนาวอุรา กระไร มีใดเหมือน
เคียงเคียงขวัญ วันที่ ไม่มีเดือน
สายฝนเยือน เตือนย้ำ ช้ำดวงแด
 
โอ้พี่เอย เฉยชา มิมาใกล้
หรือพี่ไม่ ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
จึงลับลา คลาไคล ไม่เหลียวแล
ไม่มีแม้ สักคำ เอ่ยอำลา

น้องเฝ้าคอย คำนึง คิดถึงพี่
ไฉนเลย คนดี มิห่วงหา
ฝนหลั่งริน สิ้นสาย  ปลายนภา
แต่ใจคง มิซา ด้วยอาวรณ์

“สุนันยา”
 

[สุนันยา]

[สุนันยา]

[ก้าวแรกฯ...]

เห็นหยาดฝน เกาะวาว ราวหน้าต่าง
บรรยากาศ เบาบาง ช่างใจหาย
เฝ้ามองเห็น เป็นไป ในเดียวดาย
หยาดสุดท้าย คล้ายอ้อยอิ่ง นิ่งเงียบงัน

พิรุณร่วง ห้วงใจ ก็ไกลห่าง
บานหน้าต่าง รางเลือน เหมือนความฝัน
สะท้องเงา เก่า.ราง ค้างคืนวัน
ราวกีดกั้น กันแค่ กระจกนี้

มองข้างนอก หยุดหาย แล้วสายฝน
ฟ้าเบื้องบน ปนรุ้งสาย ระบายสี
แต่หนึ่งหยด รดใจ ในนาที
คล้ายอ้อยอิ่ง อยู่เช่นนี้ มิร้างลา

ก้าวแรกฯ...

   

ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก Google ครับ

[ก้าวแรกฯ...]

หนึ่งความ คิดถึง คะนึงหา
เพียงวาจา เบาเบา คราวเฉลย
ก็ติดตรึง ซึ้งมาน กี่ผ่านเลย
ไม่เคย ห่างหาย สายสัมพันธ์

คล้ายเงา เฝ้าฝัง ความหวังดี
ในใจ ดวงนี้ จะคอยฝัน
เห็นเธอ สดใส ในคืนวัน
ยิ้มเรื่อ เจือปัน เหมือนอย่างเคย

ก้าวแรกฯ...

[สุนันยา]

เห็นหยาดฝน เกาะวาว ราวหน้าต่าง
บรรยากาศ เบาบาง ช่างใจหาย
เฝ้ามองเห็น เป็นไป ในเดียวดาย
หยาดสุดท้าย คล้ายอ้อยอิ่ง นิ่งเงียบงัน

พิรุณร่วง ห้วงใจ ก็ไกลห่าง
บานหน้าต่าง รางเลือน เหมือนความฝัน
สะท้องเงา เก่า.ราง ค้างคืนวัน
ราวกีดกั้น กันแค่ กระจกนี้

มองข้างนอก หยุดหาย แล้วสายฝน
ฟ้าเบื้องบน ปนรุ้งสาย ระบายสี
แต่หนึ่งหยด รดใจ ในนาที
คล้ายอ้อยอิ่ง อยู่เช่นนี้ มิร้างลา

ก้าวแรกฯ...

   

ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก Google ครับ