กว่าเขียนได้ ไข่วเขียนด้า เกือบบ้าแล้ว
คงต้องแจว แควต้องจง งง..ไม่ไหว
ขอลาก่อน ขอนลาก่อ ขอลาไกล
ขืนต่อไป ไขต่อปืน แสนมึนงง
--natcha--
จำต้องหัก จักต้องหำ ทำไมเล่า
กระทู้เรา เกาทู้ละ เธอจะหลง
ยามเขียนไป ไยเขียนปาม พูดตามตรง
ฉันเข้าพง ฉงเข้าพัน ลั่นชี้แจง
---สะเลเต---
ว่าไปเรื่อย เวื่อยไปล่า ท่าไม่ไหว
ทำไฉน ไทฉนำ ทำเหมือนแกล้ง
ไยเอาหมาก อยากเอาไม้ ควบไล่แทง
แห้งเลือดได้ ให้เลือดแดง แสร้งหยอกเรา
......ยากูซ่า.......
ไม้พี่ทู่ หมูพี่ไท แทงใครหว่า
ยากูซ่า ย่ากูซา บ้าหรือเปล่า
ไม้แค่นี้ มีแค่ไหน แค่ใช้เกา
เยาใส่โตน โยนใส่เตา...เผาให้ดำ
---สะเลเต---
เกือบบ้าแล้ว ไกว่เขียนด้า กว้าเขียนได่
งงไม่ไหว ค้ำต้องชง คงต้องช้ำ
ขอลาก่อน คำระกน คนระกำ
มึนครอบงำ คล้ายน้องเมีย เคลียร์น้องมาย ฯ
อรัง:แต่งมิ่น
ขอบคุณมาก ขากคุณมอบ ตอบกลอนนี้
มิตรแสนดี มีแสนดิด จิตสหาย
ย่อกรกราบ ยาบกรก่อ ต่อพี่ชาย
ดีใจหลาย ดายใจหลี พี่ไม่งง
---สะเลเต---
นั่งร้องไห้ในร้องหั่งยังจำได้
เพราะช้ำใจไพรช้ำเจาะเพราะใจหลง
รอเธอหวนรวนเธอหอรออนงค์
ต่อไปคงตรงไปขอต่อพ่อตา
สล่าผิน
ป๋าแน่จริง ปิ้งแน่จ๋า รีบมาขอ
ทาแป้งรอ ทอแป้งรา มานะป๋า
รอจนเหี่ยว เลี้ยวจนห่อ ง้อโปรดมา
เตียงด้านขวา ตาด้านเขียง เอียงแก้มคอย
---สะเลเต---
