ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

 

เท้าลูกน้อยโลมไล้บนใบหน้า
          แม่อาจแกล้งพูดไปว่าไม่รัก
สิเนหาแห่งแม่มิแปรผัน
          แต่ใจหนักแน่นพบรักครบถ้วน
มือลูกน้อยตบตีทุกวี่วัน
          เบิกทรัพย์ได้ทุกเวลาเต็มกระบวน

จูบแม่พลันลงแต้มที่แก้มนวล         
         รักแม่ล้วนด้วยคุณค่าอัศจรรย์..

                     

                          อริญชย์

                        ๒๓/๙/๒๕๕๔

 

[อริญชย์]

ขออภัย มือใหม่หัดโพสท์ นอนแล้วจ้ะ ทุกท่าน

[อริญชย์]

ขออภัยครับ ตอนนี้ผมยังให้คะแนนใครไม่ได้ เพราะผมยังไม่มีคะแนนเลย 55  ของอภัยจริง ๆนะ


กติกาบอร์ด เขาบอกว่า คนที่จะให้คะแนนคนอื่นได้  ตนเองต้องมี 5 คะแนนขึ้นไป  แล้วป๋มจะได้คะแนนจากไหนเนี๊ยะ  เรื่องมันเศร้า

[อริญชย์]

เท้าลูกน้อยโลมไล้บนใบหน้า
สิเนหาแห่งแม่มิแปรผัน
มือลูกน้อยตบตีทุกวี่วัน
จูบแม่พลันลงแต้มที่แก้มนวล
         
แม่อาจแกล้งพูดไปว่าไม่รัก
แต่ใจหนักแน่นพบรักครบถ้วน
เบิกทรัพย์ได้ทุกเวลาเต็มกระบวน
รักแม่ล้วนด้วยคุณค่าอัศจรรย์..

เท้าลูกน้อยโลมไล้บนใบหน้า
สิเนหาแห่งแม่มิแปรผัน
มือลูกน้อยตบตีทุกวี่วัน
จูบแม่พลันลงแต้มที่แก้มนวล...   

                     

                       อริญชย์

                   ๒๓/๙/๒๕๕๔




 

[อริญชย์]

        ข้าวจี่คำนั้น

แม่ก่อฟืนสุมไฟไล่ลมหนาว
แล้วปั้นข้าวเหนียวใหม่ย่างไฟอ่อน
สื่อรักผ่านแววตาเอื้ออาทร
ข้าวจี่ฮ้อนเช้านี้หอมดีนัก

อยู่บ้านนาหน้าหนาวหอมข้าวจี่
ทำจากฝีมือแม่แท้ตระหนัก
เป็นสายใยพันผูกเพื่อลูกรัก
ยามนั่งพักผิงอุ่นใกล้กรุ่นควัน

ข้าวจี่เพียงหนึ่งคำรสล้ำเลิศ
แจ่มบรรเจิดความรักสลักมั่น
หารักใดยอดเยี่ยมมาเทียมทัน
เพราะแม่ปั้นข้าวจี่ให้จากใจจริง ฯ
                        อริญชย์
           
(ปรับปรุง/แก้ไข)  ๑๓/๑๐/๒๕๕๔

[สุนันยา]

กลอนนี้ เขียนเมื่อวันแม่
ไม่ต่อสัมผัสนะคะ
อยากแจมด้วย
***


อันความรัก ของแม่ แท้ยิ่งใหญ่
บริสุทธิ์ เกินใด จะเทียบหา
หากจะเปรียบ ดั่งมณี สีงามตา
คือเพชรแท้ ล้ำค่า ประดับจินต์

มีมีสิ่ง ทำลาย ที่หมายพราก
รักแม่ฝาก ลูกยา พาถวิล
ขอบฟ้ากว้าง ยังว่าน้อย รักร้อยริน
จากชีวิน ของแม่ แค่เสี้ยวใจ

ทั้งชีวี พลีได้ เพื่อให้ลูก
สายใยผูก เพียงขวัญ ไม่หวั่นไหว
ปรารถนา คือสุข มอบลูกไป
ถึงแม่ทุกข์ ยอมได้ ในดวงมล....


"สุนันยา"

[อริญชย์]

    บทกวีดอกแค

ดอกแค ขาวงาม สดใส
ลมพัด พลิ้วไหว ที่บ้านทุ่ง
ยายเก็บ ดอกแค ใส่กระบุง
ยามเย็น หอมฟุ้ง แกงดอกแค

เป็นความสุขสันต์ หรรษา
ของหญิงบ้านนา ยามแก่
เคี้ยวหมาก เลี้ยงหลานชอบงอแง
ไม่แคร์ ขอแค่ มีแคแกง!ฯ

            (อริญชย์:คำนึงถึงบ้าน)

[อริญชย์]

ดอกขี้เหล็ก เหลืองสดใส
ลมพัด พลิ้วไหว ที่บ้านทุ่ง
แม่เก็บ ขี้เหล็ก ใส่กระบุง
ยามเย็น หอมฟุ้ง แกงขี้เหล็ก

วัยเยาว์ สุขสันต์ หรรษา
รวมเพื่อน เล่นมา เด็กเด็ก
ทะเลาะ กันบ้าง ก็เรื่องเล็ก
วันเดียว หายเก๊ก ก็ดีกัน ฯ





*เป็นบทกลอนแต่งเล่น ๆ ฮะ  ไม่เพราะนัก ซ้ำไปซ้ำไป  (ความจริงบทนี้แต่งก่อนบทข้างบน เลียนแบบกัน)

[อริญชย์]

ฉันยังเยาว์เกินไปมองไม่เห็น
เสียงร้องเป็นพลังความหวังฉัน
บางใครป้อนความสุขให้ทุกวัน
คลอเคลียฉันทุกครั้งอุ่นจังเลย !ฯ
           
                     อริญชย์
                 ๒๐/๒/๒๕๕๕



 

ขอบคุณภาพจาก www.google.com

[สาวน้อยกวีเอก]

                                   ความรักแม่ มากมาย กว่าใครใคร

                                  ความห่วงใย ของแม่ ช่างเหลือหลาย

                                  ให้กำเนิด ทั้งจิตใจ และร่างกาย

                                  จะกราบไหว้ บุญคุณ ของมารดา

                                   ถึงคราวเรา ตอบแทน บุญคุณท่าน

                                  ปรนนิบัติ รับใช้ อย่างเต็มใจ

                                  เป็นเด็กหรือ ผู้ใหญ่ ต้องทำได้

                                  เพียงรักแม่ ไปตลอด ชั่วนิรันดร์


                                   

                                    สาวน้อยกวีเอกค่ะ

                                   ติชมได้ค่ะ เพราะเป็นกลอนที่เด็กแต่ง

[rit sriduang]

ร่วมแจมด้วยครับ
งานเขียนสมัยอยู่ ม.๖

แม่
แล้วซุกกายหลับตาใต้ผ้าห่ม
แต่ไม่อาจป้องคมของลมหนาว
สะดุ้งตื่นลืมตามองฟ้าพราว
หลบแสงดาวสาดส่องร่องหลังคา

เช็ดน้ำใสเจิ่งนองทั้งสองแก้ม
ในคืนแรมร้อยดาวประดับฟ้า
ยังคงนั่งนับวันนับเวลา
ให้ลูกมาหาแม่แม้สักครั้ง

มือซีดเซียวเหี่ยวชราตามอายุ
เหมือนดังเรือผุผุที่ใกล้ฝั่ง
ที่โดดเดี่ยวลอยลำตามลำพัง
ที่เรี่ยวแรงกำลังเริ่มโรยรา

นาฬิกาเรือนเก่าที่เสาบ้าน
ใกล้หมดลานฟันเฟืองเริ่มเชื่องช้า
ใบไม้ร่วงใบลงตลอดมา
ใกล้เวลาใบสุดท้ายจะวายแล้ว
 
เขียนเมื่อ พ.ศ.๒๕๒๙