ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ภาพจากอินเตอร์เน็ต

ธรรมชาติทุกสัดส่วน.. ล้วนคือความเหงา

เป็นคืนหนึ่งฟ้ามืดชืดสนิท
เมฆลอยมิดปิดหาวเสียงกราวฝน
เปรี้ยงเปรี้ยงปร้างฟ้าร้องหมองกมล
เปาะแปะหล่นบนบ้านหลังคาเรือน

ลมแปรปรวนชวนโศกลมโบกเศร้า
แทรกรุกเร้าเหงาใจทำให้เหมือน
อากัปคนหม่นหมองนั่งครองเดือน
รอผ่านเคลื่อนเลื่อนจากพรากราตรี

เสียงใบไม้เหี่ยวเฉาเน่ากับพื้น
ร้องไห้ครืนครางครวญชวนหมองศรี
ใบไม้แห้งกรอบแกรบแสบฤดี
โดนป่นปี้ขยี้ยับกับพื้นดิน

พิรุณโรยโปรยลงคงพิภพ
มาสยบยังหนชลสินธุ์
ไหลเอื่อยเฉื่อยเรื่อยลู่หดหู่จินต์
เฉกยุพินสิ้นสุขทุกข์อาวรณ์

หริ่งเรไรร้องเรียกเพรียกความเหงา
กบอึ่งเล่าร้องหาคืนหมาหอน
ไร้หลักพึ่งแหล่งพักจักเปียกปอน
รันทดย้อนยาตรเยื้องเบื้องพงไพร

ค่ำคืนครึ้มดำขลับกับเมฆหม่น
ดาราบนหนหาวเคยวาวใส
คืนนี้แสงริบหรี่เหมือนหนีไป
ปล่อยจันทร์ไห้โดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา

บัณฑิตเมืองสิงห์

[Music]

เธอมีทุกข์อันใด..ในชีวิต
จึ่งรอนริดใจตนบนปัญหา
เห็นสิ่งใดไหวหวาดประกาศลา
โอ้นิจจาดวงแดดั่งแพ้ทาง

โทษใบไม้.โทษฟ้า.โทษอากาศ
พิสวาทดวงจิตเหมือนบิดขวาง
ไม่อ่อนโยนปนชืดแลจืดจาง
โดนใครวางยาเบื่อ..ไม่เผื่อใจ

ว่า..จิ้งหรีด.หมา.อึ่ง.จนถึงฝน
มันส่งผลกระทบลบใช่ไหม?
ว่า..ดาวเคลื่อนเดือนร้างช่างกระไร
เธอเปลี่ยนไปเพราะรักใครสักคน

ถามว่า"เขาสร้างอิทธิพลบนชีวิต"
ให้เธอคิดมองกลับจนสับสน
ถามว่า"เธอมีหัวใจให้ใครยล-
คิดมีฉันปะปน..สักคนมั๊ย?"

 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ถามว่า"เขาสร้างอิทธิพลบนชีวิต"
ให้เธอคิดมองกลับจนสับสน
ถามว่า"เธอมีหัวใจให้ใครยล-
คิดมีฉันปะปน..สักคนมั๊ย?"

 

อันร้อยกรองเล่าความตามบทเหงา
ว่าบรรเทาเศร้าฉันนั้นไม่ใช่
ที่เขียนมาสาธยายก็คล้ายไฟ
ดั่งโหมใส่อกร้อนเป็นฟอนฟืน

มิได้โทษโกรธฟ้านภาหาว
ให้มีกลิ่นเหม็นคาวโทษดาวอื่น
มิได้แค้นเคืองอึ่งหนึ่งชั่วคืน
มิได้ฝืนหัวใจโทษไรเร

หากถามว่าอิทธิพลบนชีวิต
ใครลิขิตจิตฉันให้หันเห
ขอตอบเธอแล้วกันฉันเกเร
ที่ทุ่มเทความรักมากเกินไป

มิมีคนบัญชาว่าคำสั่ง
จะลุกนั่งยืนเดินเหินไปไหน
ฉันมีสิ่งหนึ่งถือคือหัวใจ
มิต้องใช้ดวงเดือนมาเตือนตน

หากถามว่าหัวใจอยู่ไหนเหรอ
จะมีเธอบ้างไหมไยสับสน
ขอตอบให้ได้ชื่นรื่นกมล
ฉันน่ะรักทุกคนบนบ้านกลอน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[..กุสุมา..]

ภาพจากอินเตอร์เน็ต

ธรรมชาติทุกสัดส่วน.. ล้วนคือความเหงา

เป็นคืนหนึ่งฟ้ามืดชืดสนิท
เมฆลอยมิดปิดหาวเสียงกราวฝน
เปรี้ยงเปรี้ยงปร้างฟ้าร้องหมองกมล
เปาะแปะหล่นบนบ้านหลังคาเรือน

ลมแปรปรวนชวนโศกลมโบกเศร้า
แทรกรุกเร้าเหงาใจทำให้เหมือน
อากัปคนหม่นหมองนั่งครองเดือน
รอผ่านเคลื่อนเลื่อนจากพรากราตรี

เสียงใบไม้เหี่ยวเฉาเน่ากับพื้น
ร้องไห้ครืนครางครวญชวนหมองศรี
ใบไม้แห้งกรอบแกรบแสบฤดี
โดนป่นปี้ขยี้ยับกับพื้นดิน

พิรุณโรยโปรยลงคงพิภพ
มาสยบยังหนชลสินธุ์
ไหลเอื่อยเฉื่อยเรื่อยลู่หดหู่จินต์
เฉกยุพินสิ้นสุขทุกข์อาวรณ์

หริ่งเรไรร้องเรียกเพรียกความเหงา
กบอึ่งเล่าร้องหาคืนหมาหอน
ไร้หลักพึ่งแหล่งพักจักเปียกปอน
รันทดย้อนยาตรเยื้องเบื้องพงไพร

ค่ำคืนครึ้มดำขลับกับเมฆหม่น
ดาราบนหนหาวเคยวาวใส
คืนนี้แสงริบหรี่เหมือนหนีไป
ปล่อยจันทร์ไห้โดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา

บัณฑิตเมืองสิงห์

ธรรมชาติจริงๆก็เป็นเยี่ยงนี้แลเจ้าค่ะ
.. กุสุมา ..

[Music]

หากถามว่าหัวใจอยู่ไหนเหรอ
จะมีเธอบ้างไหมไยสับสน
ขอตอบให้ได้ชื่นรื่นกมล
ฉันน่ะรักทุกคนบนบ้านกลอน

บัณฑิตเมืองสิงห์

เธอยังเป็นที่หนึ่ง..ถึงที่สุด
เฝ้าเผยผุดตัวตนบนสังหรณ์
เห็นรอยยิ้มทุกคราว..ฉันร้าวรอน
อ่านบทกลอนซ้ำซ้ำจนฉ่ำใจ

ขอชื่นชมหน้าบอร์ดว่ายอดเยี่ยม
อยากจะเลี่ยมรูปใส่กรอบ..ชอบยกใหญ่
แต่มิอาจยื้อยุด..ฉุดจากใคร?
เพราะหัวใจเธอแกร่ง...เกินแบ่งปัน
  (ไม่แซว...ทานข้าวไม่ลงคร๊าบพี่น้อง) 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เธอยังเป็นที่หนึ่ง..ถึงที่สุด
เฝ้าเผยผุดตัวตนบนสังหรณ์
เห็นรอยยิ้มทุกคราว..ฉันร้าวรอน
อ่านบทกลอนซ้ำซ้ำจนฉ่ำใจ

ขอชื่นชมหน้าบอร์ดว่ายอดเยี่ยม
อยากจะเลี่ยมรูปใส่กรอบ..ชอบยกใหญ่
แต่มิอาจยื้อยุด..ฉุดจากใคร?
เพราะหัวใจเธอแกร่ง...เกินแบ่งปัน
  (ไม่แซว...ทานข้าวไม่ลงคร๊าบพี่น้อง) 

ขอได้ไหมหยุดคิดสักนิดนะ
ก่อนที่เรานั้นจะปะสวรรค์
เอากรอบรูปเลี่ยมทองทำนองนั้น
รู้มั้ยนั่นมันหมายถึงอะไร

ลองสังเกตงานศพทบทวนหนา
รูปภาพที่อยู่หน้าโลงคราไหน
คือคนตายวายชนม์จนคิดไป
มิอยากให้เลี่ยมรูปใส่กรอบเลย

แซวบ้างครับ  

บัณฑิตเมืองสิงห์

[Music]

   

"ขอโทษค่ะ..ขอโทษอย่าโกรธนะ"
ช่วยลดละความผิดที่คิดเผย
ด้วยเพราะอยากเห็นคุณให้คุ้นเคย
จึ่งเปรียบเปรยคุณค่าว่าอาวรณ์

ขอเปลี่ยนเป็นเคลือบใสใส่พลาสติก
ขยุกขยิกซ่อนไว้ที่ใต้หมอน
หวังในฝันเมตตาเอื้ออาทร
ได้ยินกลอนวอนกระซิบสักหยิบมือ

 

[รัตติกาล]

ยามค่ำคืนในฤดู
ลมพรูพลิ้ว  เสียงใบไม้ไหว
ดอกสีขาวร่วงหล่น

ค่ำคืนที่หนาวเย็นคืนหนึ่ง  ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเกือบมืดดำ
ดวงจันทร์และดวงดาวระยิบระยับเด่นตา
สายลมเหนือโชยมากับละอองฝน เรื่อยๆ   เรื่อยๆ
ดอกมะลิปลิดขั้วหล่นลงพื้นดิน สามดอก  สี่ดอก   หลายดอก
เพ่งพิศก้มลงใกล้ๆ  กลิ่นหอมเจือจางละมุน  แม้หลับตาเงยหน้าจากมา

สิ่งต่างๆ เหล่านี้ทั้งหมด ได้ประมวลขี้นเป็นภาพพจน์ยามค่ำคืนในฤดู
ที่ทั้งเปล่าเปลี่ยวเงียบเหงา ทั้งเศร้าสร้อย
เหมือนช่วงเวลาแห่งชีวิตกำลังจะเลือนหายไป
แต่ในท่ามกลางความเงียบเหงานั้น  ก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่อบอุ่น
ในความเศร้า  ก็ยังมีบางสิ่งที่เป็นความสุขอย่างลึกๆ อยู่ภายใน
นี่คือความรู้สึกที่เข้าใจยากยิ่ง  ของหัวใจมนุษย์

อึ่งเอย เธอก็เช่นกัน
ค่ำคืนคงจะยาวนาน
ค่ำคืน  คงจะเงียบเหงา  

รัตติกาล  

ปล.เป็นบทกวีแบบไฮกุที่ลองเขียนไว้นานแล้วค่ะ ซึ่งบทกวีแนวนี้ถ้าบันทึกด้วยลายมือเรา จะยิ่งสัมผัสได้ถึงความเป็นปัจเจกของ
     แนวกวีไฮกุได้ดี เพราะไม่ยึดติดแบบแผน ไม่มีข้อจำกัด เป็นธรรมชาติและเรียบง่ายตรงความรู้สึกได้ลึกซึ้งถึงสัจจะธรรม อาจ
     ไม่ค่อยไพเราะและสวยงามนัก  แต่ก็เคยเป็นอารมณ์ความรู้สึกในช่วงเวลาที่ผ่านมา  และก่อนจะฝากไว้ตรงนี้  ก็ได้แก้ไขบาง
     ประโยคที่ไฮกุจ๋าเกินไป
     และเพื่อให้สอดคล้องกับโพสต์เปิดกระทู้ จึงเปลี่ยนพระเอกจากคุณเห็บ เป็นคุณอึ่งแทนค่ะ