ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

ข้ า ก ล่ า ว ว่ า บ่ า ย นี้ เ ป็ น บ่ า ย ที่ เ งี ย บ ข รึ ม
ไ ม่ มี ใ ค ร เ ชื่ อ
น อ ก จ า ก บ ท ก วี ข อ ง ข้ า

ค ว า ม เ ป็ น อั น ห นึ่ ง อั น เ ดี ย ว
ข อ ง เ กิ ด แ ล ะ ต า ย
เ ก็ บ ร ว ม ไ ว้ ใ น ผ ล ม ะ ม่ ว ง สุ ก

ช อ บ ห รื อ เ ก ลี ย ด ชั ง
เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ไ ด้
ด้ ว ย ใ จ เ ร า

ข้ า เ พี ย ง ตื่ น ขึ้ น ม า
เ พื่ อ
ห า ย ใ จ

ค ว า ม เ ห ง า
ทั ก เ ร า ก่ อ น
เ ส ม อ . . .

ค ว า ม รั ก
ทั ก เ ร า ก่ อ น
เ ช่ น กั น . . .

ห รื อ ทั ก เ พื่ อ ห วั ง
สั ก วั น . . .
จ ะ ดื่ ม กิ น  " ชี วิ ต "

ฝ น . . . น้ ำ ต า
เ ปี ย ก เ ห มื อ น กั น
รู้ สึ ก ต่ า ง กั น

เ พ ร า ะ แ ส ง
จึ ง
เ กิ ด เ ง า

เ ว ล า ม อ ง ก ร ะ จ ก เ ง า
ข้ า พ เจ้ า เ ห็ น ก า ร เ ค ลื่ อ น ไ ห ว ใ น นั ย ต า
ล ะ ล อ ก ค ลื่ น แ ห่ ง ค ว า ม ว้ า เ ห ว่

[รพีกาญจน์]

ท่ามกลางความเงียบเหงา
ข้าร่างบทกวีชีวิตชิ้นหนึ่ง
เขียนเอง  อ่านเอง

ความอ่อนนุ่ม  หวานซึ้ง  แผ่ซ่านทั่วร่าง
มันหยุดจุกที่กลางใจ
ข้าได้สัมผัสมัน

ไม่อยากลืมตาพร้อมกันสองข้าง
ความทรงจำที่ดีงามเล็ดลอดออกไป
ขอเก็บชื่นชม  นานแสนนาน

อย่ารบกวนข้าเลย

[Design with love ᵔᴥᵔ]

ณ. ดาดฟ้าชั้นเจ็ด
ในยามเย็น ตะวันคล้อย
ที่นี่ช่างเงียบเหลือเกิน มีเพียงเสียงลม ที่แผ่วพัด

สายตาของฉัน
ยังฉันจับจ้องมองฝูงชนที่วุ่นวายอยู่เบื้องล่าง
มอง มอง และมองพวกเขาอย่างใส่ใจ

มีคนเคยบอก
"โลกเราเหมือนโรงละครขนาดใหญ่"
เมื่อทวนคำที่เขาพูด ฉันก็ชื่อเช่นนั้น

จะมีสักกี่คนในฝูงชนนี้
ที่เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย
พวกเขาต่างเดินตาม"บท"ที่ตัวเองเขียนไว้ทั้งสิ้น

บางคนทำสิ่งเก่าอย่างคุ้นชิน
เหมือนมันเป็นบทละครที่ท่องจำจนขึ้นใจ
พวกเขาต่างเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย

ฉันยังคงยืนนิ่งมองพวกเขา
เหมือนเป็นผู้เข้าชมที่ซื้อบัตรราคาแพง
แน่นอน เบื้องล่างของฉันมันเป็น "ละครที่ยิ่งกว่าละคร"

"ละครชีวิต"
บางเรื่องก็ตลกร้ายจนต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
บางเรื่องก็ชวนปรารถนาให้ยิ้มกริ่มชวนฝัน
บางเรื่องก็เลวเลวร้ายเหลือเกินจนไม่อยากจะหันมอง
เพราะชีวิตคนเราดีแย่แตกต่างกัน ฉันเห็นมันเป็นเพียงฉากหนึ่งของบทละคร
ฉันเชื่อเสมอว่า "ความสุขไม่อยู่เป็นนิรันดร์ ความทุกข์นั้นก็ไม่เคยจะถาวร"

                                             with love"

[รุ่งอรุณ]

๐สะพานรุ้งเจ็ดสี
ผู้คนต่างชะเง้อมอง
ข้ากลับมองเห็นเพียงสีเดียว

๐ท่ามกลางผู้คนที่ขวักไขว่
เสียงดังอื้ออึง
ข้ากลับไม่รู้จักใครเลย

 
 
๐รุ่งอรุณ๐

[รพีกาญจน์]

นิรนาม หนุ่มวัยย่าง 20ปี
ประกาศต่อหน้าส่าธารณชน
ข้าจะมีอายุแค่ 50ปี เท่านั้น
ทุกคนเปล่งเสียงพร้อมกัน
โง่ โง่ โง่

เขาประคับประคองรักษาชีวิต
จำเนียรกาลผ่านครบ 50ปี
ล่วงเลย 1วัน 1เดือน 1ปี
เขายังไม่ตาย เขาเปล่งเสียง
กำไร กำไร กำไร

เขาอุทิศกำไรให้กับสาธารณชน
ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำได้
ให้ก่อเกิดประโยชน์มากมาย
อันตราย อันตราย อันตราย
คนที่ตายไปแล้ว(อายุ50ปี)จะกลัวอะไรอีก

รพีกาญจน์ 59
ได้ยิน ได้ยิน ได้ยิน