ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[amika29]

รับรู้บ้างว่าคนอ้างว้างคนหนึ่งเจ็บ
รักที่เฝ้าก่อเก็บ เมื่อมันแตกสลาย
เศษใจที่ร้างถูกทิ้งขว้างกระจัดกระจาย
ร่วง..หล่น..ปลิวหาย ลับสายตา

รับรู้บ้างว่าใจบาง ๆ ดวงหนึ่งปวด
เมื่อเธอเปรียบรักแค่ก้อนกรวดที่ไร้ค่า
เฝ้าถนอมให้ สุดท้าย ไร้ราคา
ร้าว..แตก..แหลกกับตา
พร้อมคำเอ่ยลา..ของเธอ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[บ้านริมโขง]

หากต้องร้างลากันฉัน..ก็เจ็บ
มีคำเหน็บเล็บขบพบเสมอ
ไม่มีใครที่จากฝากละเมอ
ทั้งฉันเธอต่างเศร้าเข้ารุมทรวง

หัวใจฉันหนึ่งเนื้อเพื่อบอกรัก
มีชีวิตที่รู้จักรักห่วงหวง
ใช่พล๊าสติกเหล็กไหลให้พุ่มพวง
โดนรักลวงรู้สึกสำนึกดี

เจ็บ...รู้ไหม...ใช่ฉันรู้......
ความรักอยู่ด้วยชื่นรื่นสุขี
หากวันใดรักร้างห่างฤดี
ใช่เธอมี...ฉันก็มี...ที่เจ็บตรม

บอกให้รู้..ฉันแคร์ แท้ความรัก
ผูกสมัครรักไว้ให้สุขสม
มันไม่ง่าย..ใช่ไหม..กว่าได้ชม
ปล่อยให้รักระทม..ขมทำไม ?

เมื่อรักลอยถอยหายคล้ายหดหู่
ยามรักอยู่ดูละเลยเฉยไฉน
แทนจะเฝ้าเคล้าถนอมกล่อมดวงใจ
กลับเชิดหน้าเข้าใส่หนอใจนาง

แล้วร้องร่ำฉ่ำน้ำตา...พาสงสาร
ว่าดวงมานเจ็บล้นคนถากถาง
เมื่อมีรักไม่ถนอมยอมวายวาง
ก็ช่างนาง..ให้ครางครวญ..สมควรแล้ว.

"บ้านริมโขง"

๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[ไพร พนาวัลย์]

รับรู้บ้างว่าคนอ้างว้างคนหนึ่งเจ็บ
รักที่เฝ้าก่อเก็บ เมื่อมันแตกสลาย
เศษใจที่ร้างถูกทิ้งขว้างกระจัดกระจาย
ร่วง..หล่น..ปลิวหาย ลับสายตา

รับรู้บ้างว่าใจบาง ๆ ดวงหนึ่งปวด
เมื่อเธอเปรียบรักแค่ก้อนกรวดที่ไร้ค่า
เฝ้าถนอมให้ สุดท้าย ไร้ราคา
ร้าว..แตก..แหลกกับตา
พร้อมคำเอ่ยลา..ของเธอ

เราต่างคนต่างเจ็บรู้บ้างไหม?
ความห่างไกลเผาผลาญจนมานเผลอ
คิดถึงน้องหน้ามนจนใจเบลอ
สงสารจังรอเก้อเพ้ออาวรณ์ (คอยเก้อละเมอครวญ)

ก้อนกรวดน้อยก้อนนี้พี่เก็บไว้
แนบดวงใจสูงค่ากว่าสิงขร
แทนดวงหน้าเนื้อเย็นเซ่นอาทร
อย่ารานรอนเลยหนาจะมาเยือน

 

"ปรางค์  สามยอด"

ขอบคุณ คุณระนาดมากมาย ที่สะกิดเตือนไม่สมผัส ระหว่างบท
นี่แหละคือความมีน้ำใจในชุมชนน้อยๆของเราล่ะ 
ขอชาวเราจงเอาตัวอย่างที่ดีงามเช่นนี้
เหมือนที่ลุงปรางค์เดินตามรอยเท้าของท่าน อยู่เสมอมา

[ไม่รู้ใจ]

คอยเฝ้าห่วง ทวงถาม ยามชิดใกล้
คอยเอาใจ ฝากไว้ ให้เสมอ
คอยออดอ้อน วอนเว้า เย้าหยอกเธอ
คอยพบเจอ เพ้อพร่ำ ฉ่ำมิคลาย

อย่าร้างลา พาเฉย เอ่ยคำบอก
อย่าลวงหลอก ออกห่าง จางจากหาย
อย่าปล่อยฉัน นั้นเศร้า เหงาเดียวดาย
อย่าแหนงหน่าย หมายหัก รักเจ็บจินต์

ไม่รู้ใจ

[tina]

เจ็บเพียงใด ไหนเลย มิเอ่ยบ่น
ต้องกล้ำกลืน ฝืนทน จนความหวัง
แสร้งทำเดิน เหินต่อ ขอลำพัง
หากพลาดพลั้ง ครั้งใด เพราะใจเรา

เปรียบก้อนกรวด ดูปวดใจ ให้ไร้ค่า
ปล่อยให้ตาย เลยดีกว่า ถ้าสวมเขา
บอกว่าพี่ มีเพียงน้อง แค่สองเรา
แท้ใจเจ้า มิเข้าอยู่ คู่กับตัว...

เพราะหายหัน ผันหนี ไปที่อื่น
เจ้าหยิบยื่น ดวงใจ ไปทั้งขั้ว
มิเหลือใย ให้กัน ฉันรู้ตัว
ปล่อยให้อยู่ กับความกลัว ที่..ไม่มีใคร

 

[คันไถ]

เจ็บเพียงใด ไหนเลย มิเอ่ยบ่น
ต้องกล้ำกลืน ฝืนทน จนความหวัง
แสร้งทำเดิน เหินต่อ ขอลำพัง
หากพลาดพลั้ง ครั้งใด เพราะใจเรา

เปรียบก้อนกรวด ดูปวดใจ ให้ไร้ค่า
ปล่อยให้ตาย เลยดีกว่า ถ้าสวมเขา
บอกว่าพี่ มีเพียงน้อง แค่สองเรา
แท้ใจเจ้า มิเข้าอยู่ คู่กับตัว...

เพราะหายหัน ผันหนี ไปที่อื่น
เจ้าหยิบยื่น ดวงใจ ไปทั้งขั้ว
มิเหลือใย ให้กัน ฉันรู้ตัว
ปล่อยให้อยู่ กับความกลัว ที่..ไม่มีใคร

 

อย่าได้คิด เพียงนั้น ณ.วันนี้
น้องคนดี ย่อมรู้ อยู่แก่ใจ
มิเคยห่าง ลาร้าง แม้ยามไกล
ทั้งหัวใจ มั่นรัก และซื่อตรง

ห่างแค่ไหน ข้อความให้ อ่านเสมอ
น้องไม่เจอ หรือทิ้งไป ในป่าดง
เห็นชายอื่น หยิบยื่น เจ้าประสงค์
เช่นนั้นคง พี่เศร้าใจ ในคนดี

งานพี่ทำ ก็ย้ำ อยู่เสมอ
นานนานเจอ รอหน่อย คอยพี่ที
เฝ้าออมเงิน ออมรัก ทั้งชีวี
ไม่นานปี เกินรอ  จะขอ..หมั่น..

ขั้วดวงใจ "ทิน่า"นี้ พี่เก็บไว้
ไม่เคยให้ โดดเดียว เทียวไหวหวั่น
พร้อมเมื่อไร พี่จะกลับ โดยเร็วพลัน
มินานวัน  รอมั่น ดั่งสัญญา

 

[ฌลา]

...เธอบอก...เสียเวลา...
ฉันก็เสียความรู้สึกที่มีมา....รู้ไหม
เธอบอกมันไร้ค่า...ที่ผ่านมา...ไม่คิดอะไร
ฉันเองก็เสียใจ....ที่คิดว่าเธอรักใคร่....จริงจัง

...เธอบอก....ให้ลืมไป...
ฉันพยายามเท่าไหร่...ยิ่งหมดหวัง..
เธอบอกอย่าคิดมาก...เธอแค่ไม่อยาก...คาราคาซัง
ฉันเองหมดพลัง...จมกับน้ำตาที่ไหลหลั่ง...ท่วมใจ..

..เธอบอก...อย่าอ่อนแอ...
ฉันก็อยากพูดว่าไม่แคร์...แต่ทำไม่ไหว
เธอบอกอย่าเสียน้ำตา...เมื่อมันถึงเวลาเธอก็ไป...
ฉันเอ่ย...ไม่เป็นไร...ทั้งทั้งที่ในใจ...มันขาดรอน....

[amika29]

หากต้องร้างลากันฉัน..ก็เจ็บ
มีคำเหน็บเล็บขบพบเสมอ
ไม่มีใครที่จากฝากละเมอ
ทั้งฉันเธอต่างเศร้าเข้ารุมทรวง

หัวใจฉันหนึ่งเนื้อเพื่อบอกรัก
มีชีวิตที่รู้จักรักห่วงหวง
ใช่พล๊าสติกเหล็กไหลให้พุ่มพวง
โดนรักลวงรู้สึกสำนึกดี

เจ็บ...รู้ไหม...ใช่ฉันรู้......
ความรักอยู่ด้วยชื่นรื่นสุขี
หากวันใดรักร้างห่างฤดี
ใช่เธอมี...ฉันก็มี...ที่เจ็บตรม

บอกให้รู้..ฉันแคร์ แท้ความรัก
ผูกสมัครรักไว้ให้สุขสม
มันไม่ง่าย..ใช่ไหม..กว่าได้ชม
ปล่อยให้รักระทม..ขมทำไม ?

เมื่อรักลอยถอยหายคล้ายหดหู่
ยามรักอยู่ดูละเลยเฉยไฉน
แทนจะเฝ้าเคล้าถนอมกล่อมดวงใจ
กลับเชิดหน้าเข้าใส่หนอใจนาง

แล้วร้องร่ำฉ่ำน้ำตา...พาสงสาร
ว่าดวงมานเจ็บล้นคนถากถาง
เมื่อมีรักไม่ถนอมยอมวายวาง
ก็ช่างนาง..ให้ครางครวญ..สมควรแล้ว.

"บ้านริมโขง"

๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔

หยดน้ำตารินรด …เธอหมดรัก…
ใจแน่นหนัก ที่เคยให้ ไร้ความหมาย
ที่เคยหวง ห่วงหา มามากมาย
แต่สุดท้าย ไม่มีเหลือ เมื่อเธอลา

-- เจ็บนะ-- รู้บ้างไหม
ความอ้างว้างโลมไล้ ใจปวดปร่า
ถ้อยคำมากมาย จับใจความได้ “ไม่รักษาสัญญา”
มันอ่อนล้า หมดแรงไขว่ขว้า จะรั้งใคร

เพราะชินกับการมีเธอข้าง ๆ
ยังรับไม่ได้กับความอ้างว้าง เข้าใจไหม
เหนื่อย ล้า น้ำตาริน เมื่อได้ยินว่าเธอมีใคร
ยังรับไม่ไหว ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม อย่าเพิ่งทำร้ายกัน

ถึงวันนี้ ไม่คิด ติดค้างอะไร
เรื่องที่เธอทำให้เสียใจ ก็แล้วกันไปแค่วันนั้น
จากเคยเจ็บแทบตาย เดี๋ยวก็หาย เมื่อไม่เห็นกัน
ถือซะว่าเนื้อคู่เค้า ไม่ใช่ของฉัน  --จบกัน-- จะไปก็ไป

แค่ขอร้อง โปรดอย่าเอ่ยวาจา
ทำเป็นรู้ดีนักหนา ว่าฉันเจ็บแค่ไหน
เพียงเงยหน้าเพราะกลั้นน้ำตา โปรดอย่ากล่าวหาว่าเชิดใส่
แค่ร้อง -- ร้าว-- เพราะทนไม่ไหว ไม่ใช่ครางครวญร่ำให้ ต้องกลับมารักกัน

ฉันร้อง เพราะแกล้งหัวเราะไม่ได้
จะให้เอ่ยว่าดีใจหรือไง ที่เธอทำร้ายฉัน
แต่ต่อไปน้ำตาที่ไหล จะไม่ใช่เครื่องหมายความผูกพัน
เป็นแค่สิ่งขอบคุณที่ไปจากฉัน แค่นั้นจริง ๆ

[tina]

อย่าได้คิด เพียงนั้น ณ.วันนี้
น้องคนดี ย่อมรู้ อยู่แก่ใจ
มิเคยห่าง ลาร้าง แม้ยามไกล
ทั้งหัวใจ มั่นรัก และซื่อตรง

ห่างแค่ไหน ข้อความให้ อ่านเสมอ
น้องไม่เจอ หรือทิ้งไป ในป่าดง
เห็นชายอื่น หยิบยื่น เจ้าประสงค์
เช่นนั้นคง พี่เศร้าใจ ในคนดี

งานพี่ทำ ก็ย้ำ อยู่เสมอ
นานนานเจอ รอหน่อย คอยพี่ที
เฝ้าออมเงิน ออมรัก ทั้งชีวี
ไม่นานปี เกินรอ  จะขอ..หมั่น..

ขั้วดวงใจ "ทิน่า"นี้ พี่เก็บไว้
ไม่เคยให้ โดดเดียว เทียวไหวหวั่น
พร้อมเมื่อไร พี่จะกลับ โดยเร็วพลัน
มินานวัน  รอมั่น ดั่งสัญญา

 

[/quote]

ด้วยฟ้าฝน หล่นมา หลายคราครั้ง
คนก็ยัง หยิบร่มใช้ ได้เสมอ
บ้างต้องชิง วิ่งราวทรัพย์ เหมือนกับเธอ
เพราะหลงเอ๋อ เผลอลืมร่ม เป็นประจำ

นี่ก็คง ถูกลงด้าม จามที่หัว
ไม่รู้ตัว ไม่รู้สึก นึกแล้วขำ
หายืมร่ม ก้มดุ่มๆ เหมือนซุ่มอำ
ด้วยเงาดำ ทำคนกลัว ตัวคุณไง

ด้วยเออเอง หลงผิดเอง เกรงจะแย่
ทีน่าแค่ แลเตือนกัน คุณ"คันไถ"
อยากจะโดน โคนด้ามร่ม จมหัวไหม
เดี๋ยวจะได้ เจอดี ที่มากวน...

 

[บ้านริมโขง]

ฉันร้อง เพราะแกล้งหัวเราะไม่ได้
จะให้เอ่ยว่าดีใจหรือไง ที่เธอทำร้ายฉัน
แต่ต่อไปน้ำตาที่ไหล จะไม่ใช่เครื่องหมายความผูกพัน
เป็นแค่สิ่งขอบคุณที่ไปจากฉัน แค่นั้นจริง ๆ

amika29

พอวันจากฝากซึ้งถึงคำอ้าง
ยามรักจางหัวใจไม่สุงสิง
ความเย็นชามาทาบกระหนาบอิง
หัวใจหญิงยิ่งล้ำคำเจรจา

ใช่ซินะ..จะหวานไย ในเมื่อร้าง
คนละทางห่างแล้วแนวหรรษา
ก้มหน้าเดินตามทางห่างสายตา
ไร้วาจาออดอ้อนวอนไมตรี

ผิดกับคำพร่ำกล่าวคราวแรกรัก
ผิดกันนักปลักอารมณ์ของโฉมศรี
คำหวานใดในโลกโฉลกมี
ออกมาที่ปากนางสร้างอาลัย

เถอะ..หยุดย้อนคืนกลับรับสภาพ
แม้นแก้มอาบน้ำตาพาหวั่นไหว
แม้นจะเจ็บจะแค้นแสนเท่าใด
เพียงแค่ให้ใจจำ...รสช้ำตรม.

"บ้านริมโขง"