ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

ฟากฟ้าทะเลฝัน..



แม้นอยู่ไกล  สุดฟากฟ้า  ทะเลฝัน

ภูผากั้น  สูงเพียงใด  ยังไปถึง

ส่งความรัก  ความหวังดี  ตีตราตรึง

ความคิดถึง  พ่วงหัวใจ  ให้กานดา


ค่ำนี้หนาว  ขาดไออุ่น  ส่งไปให้

ยอดดวงใจ  คงหนาวกาย  มากอยู่หนา

นอนหลับฝัน  ถึงพี่บ้าง  นะแก้วตา

สุขอุรา  หาใดเท่า  เฝ้ารักเธอ


ท้องฟ้าไกล  ทะเลกั้น  ฉันไม่หวั่น

ในสัญญา  เรามีกัน  มั่นเสมอ

อยู่แห่งไหน  เหมือนไม่ไกล  ไปจากเธอ

ยามฝันเพ้อ  ฉันมีเธอ  ร่วมเคียงกัน




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

กลอนเธอ..



เหมือนน้ำเลี้ยงหล่อชีวิตที่เธอให้

เหมือนน้ำใจแบ่งปันได้ให้คลายเหงา

เหมือนเส้นทางร่วมกันเดินนะสองเรา

เหมือนใจเฝ้าแต่กลอนกานท์ขับขานตน

 

เหมือนน้ำฝนหล่นมายามหน้าแล้ง

ใจเคยแห้งกลับชุ่มฉ่ำทุกแห่งหน

บรรจงกานท์ให้พี่อ่านซ่านกมล

เป็นสุขล้นกับคนเขียนเพียรเกื้อกูร

 

ความได้อ่านท้องฟ้านั้นพลันเปิดกว้าง

ความอ้างว้างหายลับลาพนาสูญย์

ความโดดเดี่ยวเลื่อนลอยไปไม่อาดูลย์

ความหงอยเหงาศูนย์ไปก่อนเพราะ..กลอนเธอ


 

ฉันเอง..

[ฉันเอง]

พี่เฝ้าคอย..



อาจจะดูไร้เหตุผล ของคนหนึ่ง

คนผู้ซึ่งมองความรัก ไม่อยากหา

คนผู้ซึ่งเมินสตรี  ที่เฉยชา

คนผู้ซึ่งชายตา  แต่รักจริง


แล้ววันหนึ่งเขาก็เจอ สิ่งเลอโฉม

ที่ประโลมยั่วยวน มารยาหญิง

จึงสัมผัสคลุกเคล้า เฝ้าประวิง

เขาจึงรู้ว่าเป็นสิ่ง ล่อลวงใจ


สิ่งที่มองอาจไม่เป็น อย่างที่เห็น

สิ่งที่เป็นอาจไม่เป็น อย่างคิดได้

สิ่งที่นึกนึกอาจไม่ถึง ที่นึกไป

สิ่งที่ร้ายอาจกลับกลายให้เป็นดี


ขอเป็นเพียงเข้าใจเขา เราก็สุข

ขอเป็นเพียงเข้าใจทุกข์ ก็สุขขี

ขอเป็นเพียงเข้าใจเรา ก็เข้าที

ขอเป็นเพียงพบเธอนี้..ที่เฝ้าคอย




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

โทษประหาร..



ยามคิดถึงเธอทีไรใจป่วนหนัก

เบ้าน้ำตาเอ่อทะลักมาเฉยเฉย

คิดถึงมากจนไม่อยากจากกันเลย

สุดจะเอ่ยยามเธอเผยเปรยว่าลา

 
สักกี่วันนานไหมหายคิดถึง

สักกี่เดือนกี่ปีจึงคลายหวลหา

อยู่อย่างนี้แสนเจ็บปวดรวดอุรา

วอนน้องยาพีงหายโกรธยกโทษพลัน

 
ปล่อยฉันตายตรงหน้าเธอคงดีกว่า

ก่อนจะเอ่ยคำลาที่หมายนั่น

เหมือนกระสุนนับร้อยยิงใจกัน

ผิดตรงไหนให้ประหาร..ฉันทั้งเป็น




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

เฝ้าคอยเธอ



เฝ้า..รำพึงถึงเธอมิเคยหวั่น

เฝ้า..ถึงฝันนับวันกลับพลันเผย

เฝ้า..คนึงถึงเธอไม่เบื่อเลย

เฝ้า..ทำเฉยกับพี่นี้อย่างไร


คอย..นับวันรักนี้หนีไกลห่าง

คอย..ฝันค้างแทบทุกวันนั่นไฉน

คอย..เฝ้าคอยคอยคอยอยู่ร่ำไป

คอย..เมื่อไหร่ใจเธอนั้นจะผันมา


เธอ..คนเดี่ยวเกี่ยวรักได้ให้สมหวัง

เธอ..ทำพังด้วยตัวเองมิเกรงหนา

เธอ..คงลืมวันเก่าก่อนตอนสัญญา

เธอ..ถึงกล้าทิ้งพี่ไปไม่หวลคืน




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

เป็นเพราะ..ฉันเอง

มันสุดเหงาเหม่อเศร้าเฝ้าตรงนี้
ตรงเคยมีเธอแวะเวียนเพียรถามหา
ส่งกลอนหวานร้อยถักทักทายมา
ส่งสัญญาว่าเธอนั้นมี...ฉันเอง

ยามเจอเธอฉันดีใจร่ายกลอนต่อ
คอยพะนอต่อกลอนใจไม่ข่มเหง
เฝ้าเอาใจในรักฝากบทเพลง
เปิดบรรเลงให้เธอฟังฝังใจภักดิ์

เพราะอะไรเธอจึงหายไม่กรายกล้ำ
หรือเพราะทำแต่งานที่กร้านหนัก
หมดเวลาล้ากายให้ต้องพัก
หรือหมดรักเพราะในนี้มี...ฉันเอง


ฉันเอง..

[ฉันเอง]

ส่งค่ำนี้อันยาวนานมาขานทัก
ตึงสลักมัดหัวใจให้ถ้วนถี่
บอกคำรักถักทอไว้ ในฤดี
ว่าค่ำนี้จงฝันดีน้องพี่เอย

เหนื่อยมากไหม ใจล่ะ เป็นไงบ้าง
สู่หนทางหวังไว้ใด้เฉลย
กำลังใจพี่ส่งให้ ไม่น้อยเลย
สิ้นสุดวันซบอกเคย เผยความใน


ฉันเอง..

[ปรางทิพย์]

เสียงรำพึงถึงใครดั่งในฝัน
ถ้อยจำนรรจ์ขวัญเอยเคยขับขาน
กลับห่างหายคล้ายเดือนที่เคลื่อนกาล
เนิ่นเนาว์นานซานซมระทมใจ

อยากกล่อมนวลชวนชื่นในคืนเหงา
โอบกอดเจ้าเคล้าพจน์อันสดใส
ยามหนุนนอนอ้อนออดพลอดพิไล
พัดวีให้ใกล้ชิดยามนิทรา

เมื่อได้ยินพิณกวีคีต์ประสาน
ที่ส่งผ่านม่านสรวงยามห่วงหา
โปรดคืนกลับรับรักอีกสักครา
เพียงขอบฟ้ามากั้นเท่านั้นเอง...

[ฉันเอง]

สุขสกาวดาวเด่นเพ็ญพักต์ผ่อง
ดั่งละอองเกสรมาวอนไหว
ค่ำคืนนี้ขอน้องพี่จงฝันไกล
อยู่แห่งใดให้สดับหลับฝันดี

ฉันเอง..

[ฉันเอง]

แม้สวรรค์ชั้นไหนไม่โหยหา
เปรียบกานดาเพียงหนึ่งที่พึงหวัง
ให้ไกลลิบลับโลกโยกคืนรัง
ประหนึ่งดังนกน้อยคล้อยคืนคอน

จะรักเดียวเพียงหนึ่งตรึงใจเจ้า
จะเพียรเฝ้าเคล้าพนออ้อสลอน
ไม่ให้ขาดชั่วเวลาเว้นวรรคตอน
มิถอดถอนเหนื่อยหน่ายคลายรักลง



ฉันเอง..