ขอแค่เพียงเดินต่อแม้ท้อถอย
ทุกข์เป็นร้อยสุขเพียงหนึ่ง..มิอาจเฉย
แม้นรสชาติขมปร่ากว่าที่เคย
เพียงเปรียบเปรยชีวิต..ของหมู่คน

แม้นหนทางเบื้องหน้าฟ้ายังมืด
ทุกอย่างยังจืดชืดจนสับสน
แม้นวันนี้ทำได้แค่..เพียงอดทน
เพราะฟ้าฝนยังครึ้มไม่คลาดคลา

ก้าวไปเถอะแม้กายไม่อาจเคลื่อน
ขอเพียงใจขยับเขยื้อนแม้นหนักหนา
แม้ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง..ในเวลา
แต่มิได้หมายว่า ..."เราปราชัย"..

หากโอกาสชีวีมีครั้งสอง
จะคุกเข่าขอร้องตรองก่อนไหม
ด้วยทิฐิวันนั้นมันมากไป
จึงปล่อยให้แยกทางและร้างลา

ปล่อยอารมณ์ครอบงำในความคิด
เคยหลงผิดอย่ายิ่งหยิ่งนักหนา
ขอโอกาสได้ไหม...ให้กลับมา
ซับน้ำตาคนที่ยังมีใจ

 

เธอมอบนำคำอุ่นการุณพี่
บุญคุญนี้นวลนงค์อย่าสงสัย
เธอเรียงร้อยถ้อยทั่วทั้งหัวใจ
ที่ฝากให้ซาบซึ้งติดตรึงตรา

ทิฐิขลาดพลาดพลั้งในครั้งก่อน
มันซุกซ่อนก่อผลย้อนตนหา
พิษภัยโทษโกรธนำพร้อมน้ำตา
เลยอ่อนล้าเร้ารุ่มดั่งสุมไฟ

เพลิงสงบจบลงที่ตรงรัก
คราแน่นหนักย้อนหวลทบทวนใหม่
ทะเลาะกันทั้งที...นี่อะไร?
คิดน้อยไปคำเหน็บพาเจ็บจินต์

คว้ามือนุ่มกุมจับเริ่มนับหนึ่ง
สองสามจึงไล่หลังมาทั้งสิ้น
อกอิงแอบแนบอุราน้ำตาริน
สุขถวิลแล้วหนอละออนาง


มังตรา