๐ สิ้นเม็ดฝนหล่นพรม ยัง ลมพัด
พฤกษ์สะบัดใบลู่อยู่ไหวไหว
เบื้องบนสูรย์พรายฟ้าอ่าอำไพ
โอนอุ่นไออาบทามวลมาลี-

๐ พลอดหยาดน้ำราวเพชรเรียงเม็ดพร่าง
พรายอยู่ค้างบางมาลย์ตระการสี
อีกหน่อยคงเผือดสิ้นสูญอินทรีย์
งามจะลี้ลับล่วงพ้นห้วงกาล

๐ ฤามีเพียงภาพเหลือไว้เจือจิต
ให้เพ่งพิศเพลินตาแล้วพล่าผลาญ
ฤามีเพียงให้จำเป็นตำนาน
รอจะรานแหลกลงไม่คงทน

๐ ผ่านมาแล้วลับล่วงดั่งลวง-หลอก
ค่อยหลุดลอกเลือนลายกลับกลายหม่น
แปรเปลี่ยนความงดงามแทรกทรามปน
ที่สุดแล้วรานป่นเมื่อชนปลาย

๐ หามีใดมั่นคงดำรงอยู่
ผันมาสู่ พรากพ้น ค่อยวนหาย
เห็นแต่เพียงภาพรางที่วางราย
คว้าด้วยหมายยึดครองก็ล่องลอย

๐ รื่นริ้วลมตลบลำอีกคำรบ
ฟ้ายามพลบหม่นเทาดูเหงาหงอย
พุดตาลไหวลมพลิ้วลู่ลิ่วพลอย-
ดอกชมพูค่อยค่อยทยอยโปรย-

๐ กลีบบอบบางคว้างวนพลิ้วหล่นดื่น
เกินจะขืนกาลทอน อ่อนละโหย
งามถึงคราพ้นช่วงย่อมร่วงโรย-
ยิ่งลมโชยริ้วผ่านยิ่งรานรอน

๐ ที่เคยชุ่มหยดน้ำจนฉ่ำช่อ
ขาวลออสดสล้างกลางแดดอ่อน-
ของยามเช้าเร้าเร่งเพลงภมร
บัดนี้ร่อนร่างหายเมื่อปลายวัน

๐ สงัด สงบ พลบค่ำฟ้าคล้ำหม่น
พรากอำพนอำพรางทุกอย่างผัน
แปรเปลียนปรับลับลาพร้อมสายัณต์
รอให้จันทร์ลอยดวงแต่งสรวงแทน

๐ ปลายวรรษาฟ้าสั่งประดังฝน
เดือนฤาพ้นเมฆมัวบังทั่วแถน
ดาวก็หลบดวงสิ้นในถิ่นแมน
เฉกเช่นแดนดานทรวงสูญดวงโคม

๐ แล้วเหมือนกาลผันวนมาชนรอบ
แม้ว่าขอบเขตสรวงร้างดวงโสม
แต่แสงหนึ่งกลับวูบลำลูบโลม
ขับไล่โทมนัสจนพลัดทาง

๐ อบอุ่นเริ่มโอบเอื้อด้วยเยื่อใย
แสงแห่งใจเรื่อรุ้งดุจรุ่งสาง
พร้อมพรั่งมวลมาลีคลี่กลีบบาง
สดสล้างกลางแดดที่แวดล้อม

๐ ลมรำพายบ่ายโบกกรรโชกสาย
กรุ่นกำจายมวลมาลย์ก็ซ่านหอม
เบื้องหน้าล้วนดอกดวงพวงพยอม
ไหวลู่น้อมกิ่งก้านละลานตา

๐ ไม่คิดว่าคืนวันที่ผันผ่าน
นับเนิ่นนานเกินทนจะค้นหา
ฤาเพราะความผูกพันในสัญญา
ร้อยมรรคาชีวิตมาชิดกัน

๐ แม้ว่าพลัดพรากพ้นยังวนย้อน
ลอบอาวรณ์อาลัยแต่ในฝัน-
เกรงเผยถ้อยวาทีจะมีอัน
สิ้นสุดความสัมพันธ์ของวันวาน

๐ ครั้นปรากฏกายขวางแล้วอย่างนี้
พร้อมไมตรีหนักแน่นเป็นแก่นสาร
จึงขอมอบชีวิตจวบปลิดปราณ
ฝากชีพคล้องท่องกาลผสานกรรม

วลีลักษณา
๑๖ มกราคม ๒๕๖๒
ที่มา
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waleelaksana&month=01-2019&date=16&group=26&gblog=120

             ครูศิษย์

      ครูรักศิษย์ศิษย์รู้ว่าครูรัก
จะคึกคักแข็งขยันหมั่นศึกษา
เติบโตไปได้ดีมีหน้าตา
ไม่ลืมว่ารักของครูชูชีวิต

ศิษย์รักครูครูรู้ว่าศิษย์รัก
จะคึกคักแข็งขยันด้วยมั่นจิต
เมตตาธรรมบำเพ็ญอยู่เป็นนิจ
ยามเห็นศิษย์ดีได้ชื่นใจแท้.

       ฐะปะนีย์  นาครทรรพ
       ศึกษาภาษิต และ ร้อยกรอง 

                            

            นมามิหํ
       (กลบทสิงหลวาท)

ปาเจราจริยาอาจารย์ก่อน     
โหนฺติย่อมสั่งสอนทุกสิ่งสรรพ์
คุณุตฺตราคุณานันต์               
นุสาสกามั่นบอกบ่มบุญ
ปญฺญาวุฑฺฒิผลิผลเลิศ           
กเรเตเตเกิดก่อเกื้อหนุน
ทินฺโนวาเทคำคอยค้ำจุน       
นมามิหํคุณขอบูชา
 

         ครูสอน ก. ข.
         (กลบทตรีเพชรพวง)

ครูสอนกอก่อก้อขอคอเขียน                  
เรารู้เรียนอักษรซ้อนซอนสอน
ผันกาก่าก้าก๊าก๋าอาทร                           
ออนอ่อนอ้อนอ๊อนอ๋อนยังย้อนจำ

เสียงว้านหวานหว่านเสียงสำเนียงใส     
ครูสอนให้ทุกคำค่ำค้ำขำ
จากก่อก้อกอกามาเป็นคำ                     
ยังยั้งยั่งยืนย้ำดื่มด่ำคุณ

อ่านกอไก่ไกไก๋เขียนให้ถูก                     
เฝ้าฝังปลูกปรานีนี่นี้หนุน
ไม่ลืมคุณคุ้นขุนในนาบุญ                       
ครูการุญสอนกอขอข้อคอ   
   
          วันเนาว์  ยูเด็น
  รอยทราย : ชุดวรรณกรรมนำสุขใจ
 

     สมัครสมานสราญปรีย์
     

..มุทิงคนาทฉันท์ ๑๔

    ๏ ฉลองเฉลิมเผดิมขวัญ
ประจงจำนรรจ์ “สวัสดี”
สมัครสมานสราญปรีย์
บุรุษนรีดรุณผอง

    ๏ ป๊ะเพิ่ง ป๊ะเพิ่ง ป๊ะเพิ่งเพิ่ง
ขบวนเถลิงฉนำทอง
สะเทือนสนั่นประชันกลอง
กระทบกระทุ้งจรุงใจ

    ๏ อนงค์ระเริงและเซิ้งท่า
สรีร์สง่าแฉล้มใส
บุรุษก็คล่องทำนองใน
เสน่ห์กระไรสำเนียงแคน

    ๏ วิถีประสบขนบเก่า
กระแซะกระเซ้าสนุกแสน
ชราขยับสลับแทน
ระร่ายละเล่นจะเป็นลม

    ๏ ณ ลานระยิบกะพริบไฟ
ธวัชไสวสล้างสม
ผกาประดิษฐ์ประชิดชม 
ระย้าระโยงระยับลาย

    ๏ มนาภิรมย์ประนมหัตถ์   
เจริญจรัสพิพัฒน์ฉาย
พระคุ้มพระป้องลำยองกาย   
และใจสว่าง.."สวัสดี" ๚ะ๛

            ..พี.พูนสุข..

วรรคละ ๗ พยางค์ ประกอบด้วย ลหุครุลหุครุลหุครุครุ
ปรีย์  แปลว่า  ที่รัก