ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hathaichanok]

@@@@@@@@@@@@

[panthong.kh]

บ้านกลอนไทย ยังซึ้ง ตรึงดวงจิต
อักขรา พาพิศ อย่าคิดหนี
ก็มีบ้าง บางครั้ง อารมณ์ดี
ต่อกวี กันเพลิน จำเริญตา

คนเก่าเก่า ท่านยัง อยู่กันครบ
ไม่ได้หลบ หนีหาย หรือบ่ายหน้า
ฉันทลักษณ์ จำจด กำหนดมา
สัมผัสนอก ในหนา คุณค่ามี

บ้านกลอนไทย แห่งนี้ มีมนต์ขลัง
เพิ่มพลัง หลายหลาก มากสุขี
ถึงจะเป็น คนใหม่ ในที่นี้
ก็ยินดี ยิ่งนัก เพราะรักกลอน
พันทอง

[amika29]

๐ จากกันไป ไม่นาน มาบ้านเก่า
หัวใจเรา เศร้าสร้อย ละห้อยหา
เหล่ามิตรรัก นักกวี หลากลีลา
ต่างหายหน้า ลาลับ ไม่กลับคืน

๐ เคยได้อ่าน กานท์กวี วลีฝัน
หลากสีสัน บรรณบท รวยรสรื่น
เคยต่อกลอน อ้อนกัน ทั้งวันคืน
กลับสลาย กลายอื่น ช่างขื่นจินต์

๐ กลอนวันนี้ มีอ่าน ตั้งบานเบอะ
แต่เลอะเทอะ เกรอะกรัง แทบทั้งสิ้น
เขียนไปทั่ว มั่วไป ไม่ยลยิน
ดูราคิน สิ้นค่า ระอาใจ

๐ ฉันทลักษณ์ หลักเกณฑ์ ไม่เน้นฝึก
เอาแค่คึก นึกออก ก็ตอกใส่
เข้าบ้านกลอน ตอนนี้ ไม่มีใคร
บ้านกลอนไทย ไร้มนต์ คนกวีฯ.....

คิดถึงเหมือนกัน...มานั่งรอทุกวันจนฉันเหนื่อย
เลยต้องลงกระทู้เรื่อยเปื่อย...พอให้บ้านมีสี
สุขบ้างเศร้าบ้าง...ฉันทลักษณ์ไม่ค่อยมี
ก็เพราะชอบกลอนเปล่านี่..ให้ทำไง

ที่เข้าบ้านทุกวัน...เพราะอยากเข้า
ออนตั้งแต่เช้า...ก็หวังเพียงได้
เจอเพื่อน...เจอคนรู้จัก...ทักกันไป
พอให้รู้ว่าโลกทั้งใบ...ไม่ได้มีฉันลำพัง

สำเนียงเหน่อ...ภาษาเสนออาจดูบ้าน บ้าน
ไม่อู้ฟู่เลิศหรูอลังการ...พอได้มีความหวัง
ว่าเพื่อน ๆ ที่เข้ามาจะเจรจาด้วยสักครั้ง
ต่อมั่ง พีเอ็มมั่ง...เพราะการอยู่ลำพังมันเหงาหัวใจ

เพราะเขียนกลอนไม่เก่ง...จึงชอบอ่านมากกว่า
ยอมรับไม่ค่อยมีน้ำยา...แค่พอถูถูไถไถ
กระทู้อาจดูไม่เลิศ...แต่ก็รักนะจ๊ะบ้านกลอนไทย
และหวังเสมอว่านักกลอนที่หายไป...จะเห็นใจกลับมาสักที

กลับมาเถิดนะ...กลับมาเขียนให้ฉันได้อ่านบ้าง
อย่าปล่อยให้เคว้งคว้าง...อ้างว้างอยู่แบบนี้
รอมาเสมอ...รอชื่นชมเธอนะจ๊ะ..คนดี
แต่ความสามารถที่มี..ก็เขียนได้เท่านี้..แค่นั้นจริง ๆ

เอ-มิ-กา

[เพรางาย]

โอ้เจ้าขวัญใจบิตุเรศ
อย่าทุกข์เทวษมิ่งสมร
วันล่วงดวงอกสะทกสะท้อน
กัดกร่อนหลายอย่าง...เป็นอย่างนั้น

โลกปรับโลกแปลงตามแต่งแต้ม
บานแย้มชั่วกาลเพียงหว่านฝัน
ใดเล่ายืนยงคงนิรันดร์
ช่วยกันสร้างก่อช่วยต่อเติม

ต่างคนต่างกาลต่างงานสร้าง
ภาระหนักบางดึงห่างเพิ่ม
แต่ใจทั้งหลายก็ใจเดิม
จากเริ่มผูกรัก...มิหักร้าง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

บ้านกลอนไทย ยังซึ้ง ตรึงดวงจิต
อักขรา พาพิศ อย่าคิดหนี
ก็มีบ้าง บางครั้ง อารมณ์ดี
ต่อกวี กันเพลิน จำเริญตา

คนเก่าเก่า ท่านยัง อยู่กันครบ
ไม่ได้หลบ หนีหาย หรือบ่ายหน้า
ฉันทลักษณ์ จำจด กำหนดมา
สัมผัสนอก ในหนา คุณค่ามี

บ้านกลอนไทย แห่งนี้ มีมนต์ขลัง
เพิ่มพลัง หลายหลาก มากสุขี
ถึงจะเป็น คนใหม่ ในที่นี้
ก็ยินดี ยิ่งนัก เพราะรักกลอน
พันทอง

นานารส บทกลอน สะท้อนทัก
เพียรรู้จัก พักจิต พิศอักษร
ทั้งเก่าใหม่ ให้คุณ อันสุนทร
เช่นภมร ใช่เฟ้น เน้นผกา

อยากเลือกเฟ้น เค้นเคี่ยว หาเปรี้ยวหวาน
คงดักดาน คลานเดี่ยว เที่ยวแลหา
ทั้งวันนึก ตรึกคิด พิจารณา
ค้นตำรา มาดั้น ดังฝันปอง.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[สล่าผิน]

นักกวีมีอารมณ์หวานขมเศร้า
หัวเราะเคล้าปะปนรวมหม่นหมอง
มีธรรมอธรรมนำตรึกตรอง
แล้วแต่มองอย่างไรให้ถูกจินต์

บ้างชอบหวานบ้างชอบเศร้าตามเขาชอบ
บ้างก็มอบขำขำนำมาสิ้น
บ้างเอกซ์นิดติดมาพายลยิน
หากติฉินคงยากหากใคร่ครวญ

เพราะว่าเป็นสังคมสะสมครบ
เราต้องพบหลากหลามไปตามส่วน
ชอบแบบไหนให้พิศตามจิตชวน
ทุกผู้ล้วนนักกลอนต่างป้อนคำ

สล่าผิน

[เปรียว]

กลอนวันนี้ มีอ่าน ตั้งบานเบอะ
แต่เลอะเทอะ เกรอะกรัง แทบทั้งสิ้น
เขียนไปทั่ว มั่วไป ไม่ยลยิน
ดูราคิน สิ้นค่า ระอาใจ

hathaichanok

กลอนวันนี้มีอ่านออกบานเบอะ
เลือกดูเถอะต้องการอ่านแบบไหน
ถ้าไม่ชอบ อย่าอ่านปล่อยผ่านไป
เคารพในความคิดของมิตรกลอน

เปรียว

[yaguza]

กลอนวันนี้ มีอ่าน ตั้งบานเบอะ
แต่เลอะเทอะ เกรอะกรัง แทบทั้งสิ้น
เขียนไปทั่ว มั่วไป ไม่ยลยิน
ดูราคิน สิ้นค่า ระอาใจ

............



ไม่มีกลอน ถูกใจ ก็ไปเถอะ
กลอนเลอะเทอะ ที่ว่า อย่ามาใกล้
ที่ไหนท่าน อ่านเพลิน ก็เชิญไป
บ้านกลอนไทย กลอนเน่า อย่าเข้ามา


.......ยากูซ่า.......

[D]

 

อักษรา มีไว้ ให้ใฝ่รู้
ทุกคนผู้ รู้ได้ ถ้าใฝ่หา
ทุกวจี เวียนว่าย ใช้ตำรา
ทุกวิชา มีค่า อย่าว่ากัน

ผู้หญิงดินๆ

[...สียะตรา..]

..............................................

[Thammada]

เพราะ...ฝันคือเสรี
มวลกวี...จึงมีฝัน
รู้สึก...จึงแบ่งปัน
มุ่งมั่น...จึงรวมใจ

มีฝัน มีไฟ จึงใฝ่ฝัน
สร้างสรรค์ อักษร อ่อนไหว
กล้าก่อ ต่อสู้ สู่หลักชัย
มนุษย์ชาติ ยิ่งใหญ่...เพราะไม่แพ้ ฯ

ช่วงนี้ไม่ได้เขียนใหม่ครับ อยากร่วมแจมด้วย
จึงขอยืม บทกวีของ อ.จิระนันท์ พิตรปรีชา มาลงร่วมครับ

[มังตรา]

ด้วยใจรัก  อักษร  ทุกกลอนอ่าน                        
อาจร้าวราน  ฉันทลักษณ์  ตามหลักเขียน
แต่ทั้งนั้น   แต่งตาม ความพากเพียร                  
ประหนึ่งเทียน  แสงน้อย  ค่อยค่อยคลำ

ผู้ที่รู้   กรุณา  ช่วยพาแนะ                                  
ตรงมาแวะ  สั่งสอน ก่อนถลำ
กล่าวคำน้อย  พลอยก่น  บ่นงึมงำ                      
กระซิบซ้ำ  ข้างหู  ให้รู้ความ                      
                                                                                      
                                                  
 

[Music]

 

บ้านกลอนไทย ไยร้าง ผู้สร้างฝัน
เขาเหล่านั้น หันไป ที่ไหนหนา
เคยอ่านคำ ฉ่ำพจน์ รจนา
กลับมาจาง ร้างลา หายหน้าไป

เคยต่อกลอน อ้อนคำ แสนฉ่ำหวาน
ลีลากานท์ สานร้อย บทถ้อยใส
ได้ตามอ่าน งานเขียน เจียรนัย
วันนี้ไย ไร้ผู้ ครูกวี.....(หทัยชนก ๐๖/๐๖/๒๐๑๐)

วอนสำนวน.ครวญเพรียก.เคยเรียกขาน
ครูสมาน.ประกบ.ใช่หลบหนี
มิอิ่มรส.บทร่าย.หน่ายฤดี
วอนวจี.ศรีวรรณ.พรรณา

ศิษย์เฝ้ารอ.คลอกลอน.ด้วยอ่อนถ้อย
เมื่อเดิมด้อย.หมายดัด.กลัดภาษา
จึ่งยอกร.ต้อนรับ.ท่านกลับมา
เด่นดารา.ในห้วง.จิตช่วงแรม

  เราทั้งสอง.ขอให้ครูกลอนท่านอื่นๆช่วยมาลงกลอนให้อ่านบ้างค่ะ 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

คำว่า"น้ำใจ"สำหรับบางคนคงจะไม่รู้หรือตระหนักกับความหมายที่แท้จริง  จึงทำให้ตกหล่นบกพร่องไปกว่าที่ควรจะมีจะเป็น

ซึ่งก็น่าเสียดายคุณสมบัติข้อนี้นัก เพราะ"คนไทย"เราขึ้นชื่อมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว..."สยามเมืองยิ้ม"  แต่ทุกวันนี้ก็ยังคิดว่าจะยัง

คงดำรงอยู่แม้จะไม่เท่ากับเมื่อก่อน  กล่าวสำหรับเว็บฯบ้านกลอนไทยนี้  ถ้าผู้ที่เข้ามาก่อนจะพึงมีน้ำใจให้กับผู้ที่เข้ามาใหม่แล้ว

จะเป็นสังคมที่น่ารักขึ้นอีกมาก ก่อให้เกิดความรักความผูกพันกันมากขึ้นและที่ติดตามมาก็คือ ความเคารพนับถืออย่างจริงใจ จาก

คำกล่าวข้างต้นของคุณทหัยชนก (ขออภัยที่เอ่ยนาม) อาทิ

ตอน นี้ฟีย่าเข้าใจแล้วค่ะว่า การเล่นกลอนที่นี่ต้องมาเป็นกลุ่มก้อน ถ้ามาคนเดียวก็ต้องหาเพื่อนให้มากๆไว้ ต้องคอยเอาใจเขา กลอนเพราะหรือไม่ ผิดหรือไม่ ต้องชื่นชมไว้ก่อน หรือถ้าจะให้ดี กดคะแนนให้เลย พอเขารับเป็นพวกเป็นเพื่อนแล้ว เราก็สบาย จริงมั้ยคะ อา

หรือ  บรรยากาศ ก่อนๆ ตอนนี้มันไม่มีให้เห็นอีกแล้วล่ะค่ะ พี่ยังอยู่ที่นี่ก็อย่าไปตัดพ้อทำนองเดียวกับฟีย่านะคะ ตอนนี้ บ้านกลอนไทย โดนยึดไปเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ

คำว่า"..การเล่นกลอนที่นี่ต้องมาเป็นกลุ่มก้อน.ฯลฯ." และ "..บ้านกลอนไทย โดนยึดไปเรียบร้อยแล้ว.."

ไม่ทราบว่ามีข้อเท็จจริงอันนอกเหนือจากอารมณ์ส่วนตัวมาสนับสนุนหรือไม่?เพียงไรครับ? ที่สำคัญต้องขอบอกไว้อย่างหนึ่งก็คือ หากเป็นทองแท้แล้ว ถึงอย่างไรก็ยัง

คงสภาพทองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่กลัวไฟทำให้เปลี่ยนรูปเป็นอย่างอิ่น ยกเว้นจะมิใช่ทองแท้เท่านั้น ถึงได้กลัวสารพัด คนเราล้วนมีสำนึกกันทุกคนสามารถแยกแยะได้

ว่าความสามารถของใครดีเด่นอย่างไร หาใช่เพียงแค่มาวัดกันด้วยคะแนนไม่ เพชรอย่างไรก็เป็นเพชร แก้วอย่างไรก็แก้ว มันเปลี่ยนสภาพกันไม่ได้หรอกครับ


                                                ด้วยจิตคารวะ
                                                   
                                                 

                                             บูรพาท่าพระจันทร์
 

[เฮยอิง]

โอ้มนุษย์สุดล้ำตามจริต

ไหนถูกผิดคิดเอา "เราฉงน"

เพราะมากมายหลายหลากวิบากชน

ท่านจึงดลค้นสร้างปางปฏิมา

ให้มีหนึ่งซึ่งบาตรอย่าขาดข้อง

ให้มีสองผ่องจรัสพระหัตถ์ขวา

ให้มีสามเอนกายสบายอุรา

มีสี่ห้าว่าความตามกันไป

เลือกบูชาหาไว้ให้ถูกจริต

บ้างต่างนิดผิดหน่อยค่อยสงสัย

เพราะท่านสร้างวางองค์เผื่อตรงใคร

เถิดเปิดใจไว้สดับเพียงรับฟัง. . .



ปล. ทุกความคิดล้วนมีค่า
อย่าตีราคาไปตามผล
เพราะยังคิดจึงเป็นคน
อย่าท้อทนบนคำใคร
กลอนเปล่าก็กลอนเปล่า
เถิดอย่าเอามาสงสัย
เขาคิด ฤา ผิดใด
ยิ้มได้ไหม. .ยิ้มให้กัน^ ^

ปล.ผมก็แค่เด็กคนนึงไม่ควรออกความเห็นอะไรด้วยซ้ำ
แต่ผมขอพูด4คำแล้วกัน

อย่า ทะ เลาะ กัน     นะครับ^ ^

[กาญจนธโร]

อยากขีดเขียนเจียรกวีสื่อศรีศิลป์
ให้ผู้คนยลสิ้นถิ่นอักษร
หลากอารมณ์ขมหวานผ่านบทกลอน
ด้วยสุนทรถ้อยกลั่นรังสรรค์ความ

สู้พากเพียรเวียนเลาะเสาะแสวง
จวบสำแดงแจ้งใจเพราะไถ่ถาม
จึ่งจารจดรจนาตนว่างาม
ลำเรื่อยลามหยามมิตรจิตผู้ชม

ลืมคำนึงถึงใจผู้ได้อ่าน
เริงสำราญเพียงเราเฝ้าสุขสม
มองเห็นแต่แค่กลุ่มคนนิยม
ปล่อยสังคมส่วนรวมให้อ่วมอาน

จนผู้รู้ครูกวีท่านชี้สอน
จึงสังวรผ่อนปรับพจน์ขับขาน
เราร่ำเรียนเจียรเพรานับเนานาน
ละเลงกานท์เพื่อใครเฝ้าใคร่ครวญ

เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ทับถมจิต
ฤๅเพื่อมิตรเพื่อรักษ์จักสงวน
ฤๅเพื่อฝากเพียงพร่ำลงสำนวน
ฤๅเพื่อมวลมหาอัตตาตน

เถิดเพื่อนพ้องน้องพี่กวีปล่อย
จงเรียงร้อยถ้อยความตามเหตุผล
ฝากเชวงเลบงชื่อในมือชน
อย่าให้คนยลหยามประณามเอา

ตอนที่ผมเข้าบ้านกลอนใหม่ๆไม่เคยรู้เรื่อง กฎ กติกา มารยาท ไม่รู้เรื่องฉันทลักษณ์แม้สักข้อเดียว เขียนผิดบ่อยมากๆ เขียนเพราะอยากเขียน เขียนเพราะอยากให้คนที่เข้ามาอ่านได้รู้ว่าผมก็สามารถ ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอ่านว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบแบบไหน แรกๆเลยไม่มีใครสักคนที่จะแนะนำเรื่องเหล่านี้ให้  ผมเพียรเสาะหาเอาตามเวปต่างๆ ถามผู้รู้ ครูที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน จนผ่านไปพอสมควรก็มีผู้ใหญ่ใจดีหลายท่าน เข้ามาแนะนำให้เรื่อยๆ(หนึ่งในนั้นก็มีคุณหทัยชนกรวมอยู่ด้วย) ผมก็น้อมรับทุกคำแนะนำเอาไว้ (ท่านอาจรำคาญที่ต้องทนอ่านกลอนที่สะดุดบ่อยๆเนื่องเพราะคำผิดกระมัง คริคริ) ผมก็เขียนไปเรื่อยๆตามอารมณ์ผมนี่แหละครับ จนมาวันหนึ่ง มีผู้ใหญ่ใจดีท่านหนึ่งท่านเมตตาบอกกับผมว่า “คุณปภัสร์ ทุกข้อความที่เราเขียน ต้องมีผู้อ่าน ในจำนวนผู้อ่านทั้งหลาย ก็จะมีทั้งชอบและไม่ชอบ ฉะนั้นจงเขียนไปเถอะตามที่ใจเราอยากจะเขียน แต่จงจำไว้ว่า หนึ่งวลีของเราสามารถทำให้ส่วนรวมเสียหายอย่างใหญ่หลวงได้” ซึ่งผมจดจำใส่ใจและถือปฏิบัติมาจนทุกวันนี้
รังสรรค์ไปตามที่ใจปรารถนาแต่อย่าให้ส่วนรวมเสียหาย
 ปภัสร์
๑๕ มีนาคม ๒๕๕๕

[♥หทัยกาญจน์♥]

ในลานคำนำวางสร้างอักษร
เป็นบทกลอนกลกานท์สานภาษา
แต่งหลากรสพจน์วจีหลายลีลา
แต้มคุณค่าคู่เคียงเยี่ยงอย่างไทย

มีผิดถูกปลูกปั้นหวังสรรค์สร้าง
หาแนวทางทุกกระบวนควรแก้ไข
ฉันทลักษณ์จักชี้แจงแสดงไป
เปรียบเปรยไว้ว่าเห็นเช่นบทเรียน

รักร้อยเรียงเพียงหนึ่งถึงไม่มาก
ความง่าย-ยากยิ่งยวดยามขีดเขียน
ระมัดระวังหยั่งรู้คู่พากเพียร
พร้อมปรับเปลี่ยนแปลงบ้างอย่างยินดี

ระหว่างคนตนต่างระหว่างคิด
ระหว่างจิตเจ้าเอยเผยสดศรี
ล้วนหวามหวานหวั่นไหวในนาที
ชั่วโมงนี้นั้นห่างร้างมาไกล

ณ อดีตขีดเขียนเวียนอ่านซ้ำ
ทุกบาทบทพจน์ทรงจำคำสดใส
ตราตรึง หนึ่งห้วง ถึงทรวงใน
ประทับใจ ประทับจิต คิดถึงเอย

แต่วันนี้ที่เห็นที่เป็นอยู่
ฟังอ่านดูเด็กเด็กเล็กจะเผย
หลายอารมณ์คมกลอนอักษรเปรย
เปรียบทุกข์เคยเคียงสุขทุกทุกวัน

อาจไม่เป็นเช่นใครคนเก่าก่อน
คนใหม่ย้อนแย้มจิตลิขิตฝัน
เพราะใจรักร้อยเรียงเคียงรำพัน
รำพึงนั้นเหนียวแน่นแก่นดวงใจ

หากไม่ชอบชื่นจิตคิดจะอ่าน
ก็เปิดผ่านเพียงภาพพจน์หวั่นไหว
หากพบผิดพลาดแจ้งแย้งคำใด
ส่งเร็วไวว่าผิดคิดถึงคุณ

เพียงแต่เราเฝ้าอ่านกานท์บ้านนี้
บทกวีวาดหวานสาส์นอบอุ่น
ทุกข์สุขเศร้าเหงารักจักเจือจุน
ถ้อยละมุนละไมในจิตเราฯ....

ทุกข์สุขเศร้าเหงารักจักเจือจุน
รู้บาปบุญคุณและค่าภาษาไทยฯ....


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๑๕ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[my smile]

คุยกันดีดีนะค่ะ อย่าใช้อารมณ์ ทุกอย่างมีทางออกที่ดีเสมอ

เพียงแต่ยอมอ่อนข้อให้กันบ้าง ทุกคนในบ้านกลอนไทยล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน

อย่าให้ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ต้องทำให้แตกแยก แล้วสมาชิกในครอบครัวต้องหายไป

อยู่ด้วยกันทั้งหมดนี้แหละ อยู่คอยเป็นกำลังใจให้กัน ร่วมเขียนกลอนด้วยกัน ไม่ดีก็ช่วยกันแก้ นะค่ะ

อย่ามีปัญหากันเลย



ด้วยความปรารถนาดี
my smile

[ดอกกระเจียว]

ผมเข้าข้างหทัยชนกขอปกป้อง
ควรถูกต้องมีแบบแผนเช่นแม้นหมาย
ด้วยเดี๋ยวนี้ทุกสิ่งอย่างบ้างกลับกลาย
ไม่ยึดหลักแต่สบายเพียงอารมณ์

ถ้านานครั้งเราทวนคิดครวญบ้าง
เปรียบเทียบความแตกต่างอ้างเหมาะสม
ไม่ได้หวังสิ่งใดใครชื่นชม
เรียกคะแนนนิยมนั้นไม่เคย

ด้วยชื่อนามตามตั้งแต่ครั้งเริ่ม
เพื่อส่งเสริมอนุรักษ์และแพร่เผย
การเรียกร้องหลักการไม่ผ่านเลย
เพียงสะกิดไขเขยใช่ปรักปรำ

 

 ครับท่าน

[อริญชย์]

    ๐จินตนาการแรกเริ่ม๐


อาจบางทีกวีเราซ่อนเงาเงียบ
ฝีมือเฉียบขาดนักเทพอักษร
เขียนหยอกกันไปมาเอื้ออาทร
ล้วนต่างซ่อนเงื่อนไขหลากหลายแนว

จินตนาการของใครคนใดเริ่ม
หลายคนเติมต่อไปได้ไกลหลายแถว
งามบรรเจิดในศักดิ์ศรีกวีแวว
ต่อรากแก้วให้รุ่นน้องตรองคำนึง

ผิดแบบอย่างฉันทลักษณ์เดี๋ยวจักรู้
เพราะมีผู้ใจเมตตาเขียนมาถึง
แนะแนวกลอนล้ำค่าอันตราตรึง
ให้ผู้ซึ่งเขียนผิดได้คิดทวน

ผู้ฉลาด ย่อมขอบใจ เก็บไปคิด
ไม่อ้างสิทธิ์ศักดาวางท่าป่วน
ไม่นานจักเป็นดาวสกาวนวล
เขียนกลอนล้วนด้วยภาษานักกวี !ฯ

                      อริญชย์
               ๑๕/๓/๒๕๕๕