เป็นหยดน้ำ ในอากาศ ทาสแห่งหมอก
กลางมวลดอก กลางใบไม้ แล้วหายสิ้น
โดนความร้อน แสงตะวัน พลันมิดดิน
ถูกกลืนกิน ไอระเหย แค่เคยมี
เปรียบความรัก ฉันนั้นไซร้ ก็ไม่ต่าง
อยู่ระหว่าง ความช้ำชอก ตอกใจนี้
มีรักแต่ ถูกผลักไส ไม่ใยดี
เป็นของที่ เข้าแก้ขัด บำบัดทรวง
หายอยากแล้ว เธอก็ไป กับใครอื่น
หน้าระรื่น ทิ้งฉันตรม จมในบ่วง
คนโง่เขลา ที่มันยอม ตอมรักลวง
เป็นตัวถ่วง เวลาเธอ เจอรักจริง
การหยุดรอ บนทางทรุด ไร้จุดหมาย
เป็นกับตาย แยกไม่ออก อยูนอกกิ่ง
รากหัวใจ ไร้หยดน้ำ ตามแอบอิง
รอถูกทิ้ง วันไหนเขา เอาไม่ลง
เป็นน้ำค้าง กลางตะวัน ไร้จันทร์ห่วง
ต้องปวดทรวง รอโดนเผา แสงเจ้าส่ง
หยดน้ำตา ยอมให้ไหล ใช้เป็นธง
ชักเพื่อปลง ว่ายอมแพ้ แม้ปวดใจ
