เมื่อนั้น
นาย "หลุยส์" หน้าคม...ผมไม่ร่วง
หน้าตกกระ...แลเห็น...เป็นดวงดวง
แดนซ์ส่ายควง...เอวเท่ห์...เสน่ห์แรง
สูงชะลูด...ผมสวย...สลวยเก๋
สาวสาวเฮโลรุด...มาฉุดแย่ง
ดูละม้าย...คล้ายโขยง...โขลงมดแมง
ตัวแดงแดง...กรูขยุ้ม...รุมน้ำตาล
แต่เสียงนั้น...เทวัน...ดันพลั้งเผลอ
ลืมเสนอ...จัดให้...ใช้ขับขาน
ส่วน "จอนนี่"...เสียงเขา...นั้นเอาการ
ฟ้าประทาน...เหมาะเจาะ...ไพเราะดี
ถึงเสียงเด่น...แต่ก็น้อย...ด้อยความสูง
มิอาจจูงดวงจิต...เหล่าอิตถี
ซ้ำมิหน่ำ...ผมนั้นไซร้ไม่ใคร่มี
ร้องเต็มที่...เท่าไหร่...ก็ไลฟ์บอย
"หลุยส์" เพียงปากเผยอหุบ...ขมุบขมิบ
แล้วทำหยิบยื่นไมค์...ให้บ่อยบ่อย
แค่นี้ฝูงนงไพร...ก็ใจลอย
กระโดดหยอย...มาเล่น...เต้น "เกรงใจ"
ศรีเปรื่อง
๒๖ พ.ย. ๒๕๕๖
ปล.
ไลฟ์บอย (แสลง วัยรุ่นรุ่นเดอะ) = มีความหมายประมาณว่า เปล่าประโยชน์ที่จะทำ
ขออภัย พี่ "หลุยส์" กับ พี่ "จอนนี่" ด้วยครับ ที่ถูกลากมาเป็นเครื่องมือในการบันเทิง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
