ลมหายใจผิวแผ่วมีแววอ่อน
ทั้งหนาวร้อนนอนซมมิเป็นส่ำ
สาวเคยมาเยี่ยมยลยามฝนพรำ
ฝากถ้อยคำจำนรรจ์รำพันเพ้อ
ยามนี้เธออยู่ไหนจึงไม่เห็น
ทุกเช้าเย็นร่วมฝันสัมพันธ์เผลอ
หรือเธอแกล้งลวงเราให้หาวเรอ
ให้พบเจอเพียงครั้งเพื่อหยั่งเชิง
ลมหายใจยามที่ไม่มีเขา
มันเงียบเหงานังนุงจนยุ่งเหยิง
ดวงหทัยไหวเพริดจนเปิดเปิง
กระเซอะกระเซิงหนีตบ มาพบ..ตรีน
“ไพร พนาวัลย์”
โดนแซงตามระเบียบ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
