สายลมแผ่ว แว่วเสียง จำเรียงหรีด
ฟังหวิวหวีด กรีดลึก นึกหวั่นไหว
เคล้าเสียงลม กลมกลืน คืนอาลัย
บาดหัวใจ ใครคนหนึ่ง ซึ่งนอนโทรม
เมื่อไร้นาง แนบนอน เหมือนก่อนเก่า
ชีวิตเรา เศร้าหนัก เหมือนหักโหม
โอ้สิ้นแล้ว แก้วจินต์ กลิ่นประโลม
โดนถาโถม ด้วยความเหงา เศร้าทุกคืน
มีบ้างไหม ใครกัน เหมือนฉันนี่
ในราตรี มิบรรทม ข่มใจฝืน
แทบมอดม้วย ด้วยช้ำ ที่กล้ำกลืน
นอนสะอื้น ขื่นขม ระทมทรวง
"มุนีน้อย"
ฟังหวิวหวีด กรีดลึก นึกหวั่นไหว
เคล้าเสียงลม กลมกลืน คืนอาลัย
บาดหัวใจ ใครคนหนึ่ง ซึ่งนอนโทรม
เมื่อไร้นาง แนบนอน เหมือนก่อนเก่า
ชีวิตเรา เศร้าหนัก เหมือนหักโหม
โอ้สิ้นแล้ว แก้วจินต์ กลิ่นประโลม
โดนถาโถม ด้วยความเหงา เศร้าทุกคืน
มีบ้างไหม ใครกัน เหมือนฉันนี่
ในราตรี มิบรรทม ข่มใจฝืน
แทบมอดม้วย ด้วยช้ำ ที่กล้ำกลืน
นอนสะอื้น ขื่นขม ระทมทรวง
"มุนีน้อย"
มาร้อยกานท์ขานไขไว้ต่างเพื่อน
ขอดาวเดือนเหมือนแม้นแทนใจหวง
ยามคิดถึงคะนึงหาสุดาดวง
เหมือนเคียงควงข้างน้องประคองนอน
ขอสายลมพรมถวิลกลิ่นบุปผา
ชื่นวิญญาณ์คราคลาดนิราศสมร
หริ่งระงมขรมดังเสียงบังอร
กล่อมบรรจถรณ์อ้อนจิตให้นิทรา
จงสำราญผ่านระกำมาฉ่ำชื่น
ทรวงระรื่นคืนสวาทปรารถนา
อย่าหมองจิตคิดระคางจงสร่างซา
เหมือนขวัญตามาแอบเคียงแนบกาย...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
