ปลีกวิเวกไปอยู่กับป่าเขาลำเนาไพร...เพียงสองคน
ได้ยิน ยลเสียงนกร้องก้องไพร...จิบกันไป...คุยกันไป
ร้องเพลงให้กันฟัง ออกกำลัง...จนเหงื่อไหล
ใต้ร่มไม้เย็นสบาย...จนได้เวลา...อาบน้ำท่า...เตรียมนิทรารมย์
ไม่รู้ว่า...เอาเรื่องอะไร...มาคุยกันนักหนา
ปวดเมื่อยกายา...ยาหม่องถูทา...แขนขาระบม
แขนที่เคยปวดร้าว...เจ้าโน้มน้าว...หายปวดอย่างน่าชื่นชม
สองหัวใจเกลียวกลม...ห่มฟ้าห่มดิน...จนได้ยิน...เสียงหัวใจ
วันคืนช่างติดปีกบิน...ไปอย่างรวดเร็ว
ไอแดดที่ปลิวเป็นเปลว...ยังล้อสายลมอยู่ไหวๆ
ทั้งๆที่เราไม่อยาก...จะจากกันไกล
แต่เวลามันลื่นไหล...เฮ้อ ไปก็ไป...แล้ว เจอ กัน ใหม่...นะคนดี
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
