*****ร้อยรินด้วยจินต์เหงา****
ร้อยอักษรกลอนรักนี้ฝากถึง
จากคนไกลคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
ฝากดวงใจคิดถึงที่ตรึงตรา
เป็นสัญญา ผูกพันมิผันแปร
เหมือนดั่งจันทร์ลอยล่องท่องฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างห่างไกลฉายแสงแข
อยู่กับเงาระทมถมดวงแด
ขาดคนแล เหลียวมอง ให้ต้องตรม
ร่ายอักษรกลอนเหงาใต้เงาโศก
สายลมโบก โยกไหว ใจขื่นขม
ความคิดถึงหนึ่งห้วงบ่วงอารมณ์
เป็นเหมือปม เชือกเกลียวคอยเหนี่ยวใจ
ร้อยร่ายริน จินต์เหงาด้วยเศร้าหมอง
เฝ้าแต่มองดาวน้อยลอยไสว
เจ้ามากเพื่อนเยือนเย้า ทุกคราวไป
เราไฉนให้อดสูไร้ผู้เยือน.........
“สุนันยา
หมื่นแสนคำรำพึงไม่ซึ้งซ่าน
ซาบดวงมานหวานรักประจักษ์เหมือน
มีเงาแนบแอบอุราคอยตราเตือน
อย่าแชเชือนเลือนห่างคนว้างจินต์
ขอฝากใจให้แม้นแทนอักษร
เป็นคำอ้อนวอนว่าอุราถวิล
ยังคะนึงถึงถ้อยที่ร้อยริน
ใช่หมดสิ้นผินผันลืมสัญญา
จะเคียงสาวดาวน้อยลอยไสว
ประหนึ่งใจใกล้กันชื่นหรรษา
มองดาวเดือนเตือนฤทัยถึงนัยนา
จ้องสบตาคราเหงาคอยเฝ้าแทน
ฝากลมเอยเชยชมมาห่มห่อ
แนบพะนอคลอนุชประดุจแขน
คอยกางกั้นมั่นขวางเป็นกลางแกน
ด้วยหวงแหนแสนรักและภักดี...
บูรพาฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
