ไม่ เคยปล่อย คอยนาน ดังขานกล่าว
ไม่ สักคราว ได้ลิ้ม ชิมรสหวาน
ไม่ สักหน ทนท้อ ทรมาน
ไม่ มีใคร สงสาร คอยขานคำ
สม ดั่งที่ ร่ายเรียง เสียงถามไถ่
สม สุขใจ ไม่เห็น เป็นเรื่องขำ
สม ฤทัย สักที ที่กระทำ
สม เหมือนพร่ำ รำพันบนลานกลอน
หวัง ที่วาดพลาดพลั้งสุดรั้งก่อ
หวัง คอยรอชื่นหมาย กลายหลอกหลอน
หวัง ใจคิด บิดเบือน ไม่เหมือนวอน
หวัง คืนคอน กลับสลาย ต้องไกลรัง...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
