คราววันนั้น ครั้นฝน หล่นจากฟ้ารู้เปล่าว่า กวีน้อย พลอยแอบปลื้ม
เธอคนดี ที่ให้ ร่มฉันยืม
พร้อมน้ำดื่ม ที่ใส ดั่งใจนาง
ครั้นถึงบ้าน เข้านอน ตอนสองทุ่ม
จิตร้อนรุ่ม ดีใจ ใกล้ฟ้าสาง
รีบแต่งตัว รอรถ ประจำทาง
เพื่อเอาร่ม คืนนาง- ประจำใจ
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
ได้ร่วมร่ม สมชิด สนิทใกล้
รสน้ำใจ ใสปาน ธารสวรรค์
จิตรุ่มร้อน แม้ตอนสาง ไม่ห่างกัน
สร้างสัมพันธ์ พันผูก ปลูกต้นใจ
>>>อิจฉา<<<
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
