ช้ำแสนช้ำน้ำตาพี่ไหลร่วง
เจ็บแสบทรวงอกหักเพราะงามขำ
ต้องสู้ทนร่ำร้องเพราะน้องทำ
ยอมเจ็บช้ำลำบากจากน้องไป
โอ้เนื้อนวลน้องนางรักจางจาก
น้ำตาพรากพรั่งพรูดินรู้ไหม
พี่คร่ำครวญละเมอด้วยอาลัย
พี่พร่ำเพรียกเรียกหัวใจเสียดายนัก
พี่ยอมเจ็บยอมเจ็บจนเหน็บหนาว
น้ำค้างพราวพรั่งพรายวุ่นวายหนัก
ได้ยินเสียงหัวใจตามหารัก
คงอกหักต้องยอมเจ็บ...เก็บไว้คนเดียว...
ริน ดอนบูรพา
๕ เม.ย. ๕๕
ก็คงเจ็บ คล้ายกัน ในวันจาก
จำต้องพราก เมื่อชาย ไม่แลเหลียว
เก็บความช้ำ เป็นอดีต อันซีดเซียว
เหมือนถูกเคียวคมบาด ให้ขาดกัน
พี่เจ็บมากเท่าไหร่ ให้รับรู้
ว่ามีผู้ เจ็บกว่า แทบอาสัญ
เยื่อใยรัก ถูกปิด ดั่งมีดฟัน
สิ้นรักเคย ผูกพัน ไม่หันมอง....
"สุนันยา"
จำต้องพราก เมื่อชาย ไม่แลเหลียว
เก็บความช้ำ เป็นอดีต อันซีดเซียว
เหมือนถูกเคียวคมบาด ให้ขาดกัน
พี่เจ็บมากเท่าไหร่ ให้รับรู้
ว่ามีผู้ เจ็บกว่า แทบอาสัญ
เยื่อใยรัก ถูกปิด ดั่งมีดฟัน
สิ้นรักเคย ผูกพัน ไม่หันมอง....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
