"ทุกค่ำคืนก่อนหลับพร้อมกับตื่น"
เสียงสะอื้น ยังอยู่ รู้ใช่ไหม
ต้องทำแกล้ง แสร้งฝืน เริงรื่นไป
ซ่อนเจ็บไว้ ในห้วง เป็นบ่วงตรม
ร้องไห้อยู่ กับเรื่องเดิม เพิ่มแต่ช้ำ
ร่องรอยดำ เกาะติด ด้วยพิษขม
คิดถอนราก จากเงา ที่เศร้าซม
ยิ่งระทม ย้อนยอก...เหมือนหลอกอำ
หมดปัญญา จะแสร้ง แกล้งทำให้
เหมือนจะไม่ หนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
ไม่มีเล่ห์ เพทุบาย ในกระทำ
ได้แต่ยอม เจ็บจำ ระกำทรวง
มิอาจเหมือน ยอดหญ้าคราลมไหว
เพราะไม่ใช่ คนพาล ตามสานบ่วง
ให้เขาหยาม -ให้หนำ แค่คำลวง
คงเพียงช่วง ที่ต้องฉาบ คราบน้ำตา...
“สุนันยา”
ฤๅยอมเจ็บเหน็บหนาวรวดร้าวสูญ?
ความอาดูรสลายสิ้นจินต์หรรษา
หากความหลังฝังถวิลเต็มวิญญาณ์
คงร้างราระอารักยากนักเชียว
ทำได้เพียงเลี้ยงทรวงเจ้าดวงขวัญ
น้ำตานั้นเคียงจินต์ยามสิ้นเหลียว
ทั้งดาวเดือนเกลื่อนไปกระไรเจียว
จะเก็บเกี่ยวเหนี่ยวมาให้คว้าชม
ขอจันทร์เจ้าเคล้าคลอพะนอน้อง
เล่นขายของร้องจำเรียงอยู่เคียงสม
เป็นเพื่อนเงาเฝ้าถนอมยามตรอมตรม
ให้รื่นรมย์ถมทับระงับตรอม
ฟังหรีดหริ่งกริ่งเสียงสำเนียงร้อง
ดุจทำนองคร่ำครวญนวลถนอม
ระรวยรื่นชื่นฉมให้ดมดอม
ฟุ้งพะยอมหอมตรลบชื่นอบอวล
จงนิทราตาหลับแล้วจับฝัน
สู่สวรรค์พลันระรื่นชื่นหอมหวน
เหล่าคนธรรพ์บรรเลงซึ่งเพลงครวญ
กล่อมเนื้อนวลชวนระงับดับกังวล...
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
