ขอบคุณภาพจาก http://board.postjung.com
เมื่อเมฆบัง รั้งฟ้า ยามคลาคล่ำ
ทะมึนดำ ดับเดือน ไม่เหมือนก่อน
ดวงดาว เจ้าแรงล้า และอาวรณ์
เศร้าสะท้อน ทำนอง ของค่ำคืน
ฟ้ามิเผย ภาพฟ้า ช่างสาหัส
โลกร้อยรัด รวยริน ดั่งสิ้นผืน
แห่งวิโยค เยือนย้ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ซบสะอื้น อ่อนไหว หัวใจเรา
เหมือนเดือนดับ ดาวหลับไหล ไม่สร่างโศก
บทเพลงโลก บรรเลง แต่เพลงเศร้า
ผู้เดียวดาย เดินทาง ใจบางเบา
หรือรู้เท่า ทิศทาง กับกลางวัน
พอรู้รัก ยามทักทาย กับสายลม
และหกล้ม ลางเลือน เหมือนความฝัน
พัดผ่าน กาลเวลา มาไม่ทัน
ความผกผัน พบก่อน ก็รอนลา
จึงแพ้ภัย ใจจม กับลมเล่ห์
ที่หวนเห่ หัวใจ ให้อ่อนล้า
ซึ้งนัก ในนิยาม เจ้าน้ำตา
คงฝืนฝ่า อยู่อย่างนี้ ในชีวิต
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
