อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหัก ผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความระทม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ
ตั้งสติ ริเริ่ม หมายเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์ หันซ่อน แม้อ่อนไหว
ยิ้มที่แย้ม แต้มเงา เหงากระไร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด
เมื่อถึงวัน ผันผวน ไห้หวนคิด
รอยลิขิต บิดเบือน เหมือนสร้างแผล
โอ้ขวัญเอย เลยหาย กลายเปลี่ยนแปร
ทิ้งนวลแข ดายเดียว เพียงเสี้ยวจันทร์
ยาก-ฝืนยิ้ม พริ้มพราย สลายเปื้อน
ยาก-ลบเลือน เกลื่อนช้ำ ยามโศกศัลย์
ยาก-แกร่งพอ ท้อแท้ พ่ายแพ้มัน
ยาก-ฝ่าฟัน ฝันร้าย เยี่ยมกรายมา....
“สุนันยา”
อดีตลวง ห่วงหา อาวรณ์หรือ?
ควรปล่อยมือ ถือไย อาลัยหา
ทิ้งให้หมด จดจำ แล้วอำลา
อย่าให้ซ้ำ ช้ำอุรา หลายคราคราว
ใช่แผ่นดิน สิ้นไร้ ผู้ใดรัก
พึงตระหนัก สักครั้ง ฟังไว้สาว
อันท้องฟ้า ยากลาเลือน ซึ่งเดือนดาว
อย่าเหน็บหนาว ร้าวสลด รักรสจาง.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ควรปล่อยมือ ถือไย อาลัยหา
ทิ้งให้หมด จดจำ แล้วอำลา
อย่าให้ซ้ำ ช้ำอุรา หลายคราคราว
ใช่แผ่นดิน สิ้นไร้ ผู้ใดรัก
พึงตระหนัก สักครั้ง ฟังไว้สาว
อันท้องฟ้า ยากลาเลือน ซึ่งเดือนดาว
อย่าเหน็บหนาว ร้าวสลด รักรสจาง.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
