อยู่เดียวดาย กลายกลุ้ม ให้รุ่มร้อน
ใจอาวรณ์ อาลัย ไยโหยหา
อาการเหงา กำเริบ ในอุรา
จนชินชา แยกไม่ออก จะบอกใคร
เขียนระบาย มันบ้าง อย่างที่คิด
บางครั้งอยาก ปกปิด มิทำได้
มันอัดแน่น ในอก รกทรวงใน
จึงระบาย ออกไป ตามใจพลัน
ขอโทษนะ ไม่อยากให้ ใครมาปลอบ
เพียงทดสอบ ตัวเอง ว่าเจ๋งนั่น
ความเหงาเศร้า สุขทุกข์ เป็นเพื่อนกัน
เจอทุกวัน จนชิน ถิ่นพำนัก
เป็นเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เหมือนเกลียวเชือก
เกาะไม่เลือก เสือกไส ใคร่ประจักษ์
มันรุมเร้า กัดกร่อน แม้นอนพัก
คิดจะปัก หลักเลย เกยฤทัย
ไล่ไม่ออก บอกไม่ได้ ไปไม่พ้น
ติดแน่นจน ทนทาน ต้านไม่ไหว
แค่บอกกล่าว เล่าสู่ กันฟังไว้
ขอโทษนะ อยู่ได้ ยังไม่ตาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
