นั่งเหงาหงอย เฝ้าคอยใคร ใจนึกหวน
ยังรัญจวน ป่วนในจิต ว่าคิดถึง
แต่วันนี้ นี่ไฉน ไยบึ้งตึง
หรือไม่ซึ้ง แบบที่เป็น เช่นวันวาน
เธอตัดรอน ก่อนที่รัก ประจักษ์มั่น
เธอปล่อยฉัน ให้พะวง ไม่สงสาร
เธอย่ำยี ขยี้ใจ ให้แหลกลาญ
เธอสังหาร ฉันทั้งทั้ง หลั่งน้ำตา
แต่ไม่รู้ เป็นอย่างไร เหตุใดรัก
ยังแน่นหนัก ในดวงจินต์ ถวิลหา
ยังคร่ำครวญ หวลในจิต ทุกนิทรา
ฝันไปว่า เธอนั้นกลับ มารับรัก
ใจคนคอย เฝ้าน้อยใจ เมื่อไร้สิทธิ์
เฝ้าแต่คิด พร่ำเพ้อพก แม้อกหัก
นานแค่ไหน ใจส่วนลึก เฝ้าทึกทัก
ว่าคงสักวันหนึ่งนั้น เธอหันมอง
นั่งเหงาหงอย เฝ้าคอยเธอ ใจเพ้อหวล
ยังคร่ำครวญ อยู่แบบนี้ ทั้งปีหมอง
หม่นอุรา จนชาชิน สิ้นทำนอง
จะร่ำร้อง เพื่อเรียกขาน ประการใด
เธอตัดรอน ตอนที่รัก ประจักษ์มั่น
ความสัมพันธ์ ไม่เคยนิ่ง เลิกติงไหว
ปล่อยให้ฉัน นั้นเฝ้าคอย อย่างน้อยใจ
ส่วนเธอไป โดยไม่ลา ฆ่า(ฉัน)ทั้งเป็น
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
