เหม่อมองฟ้า คราใด ใจหมองเศร้า
สุดเงียบเหงา วังเวง เคว้งคว้างหลาย
มีเพียงเงา เคียงข้าง อ้างว้างกาย
ราวดั่งคล้าย คมมีด กรีดทรวงใน
เสียงขลุ่ยแว่ว แผ่วมา พาครวญคร่ำ
คนใจดำ ทำเอา เราหมองไหม้
เหมือนจันทร์ดับ อับแสง ล้าแรงไป
พร้อมกับใคร คนหนึ่ง ซึ่งเลื่อนลอย
สายตาเพ่ง แลเล็ง ม่านฟ้าหลัว
หวั่นหวั่นกลัว อกตรม ซมเหงาหงอย
แหงนมองฟ้า พาให้ น้ำตาปรอย
เดือนเคลื่อนคล้อย ลอยลับ กลับเอกา
ดั่งกับใคร บางคน นั่งทนคิด
ดับมีดมิด หลีกหลบ ไม่พบหน้า
คล้ายดั่งเดือน เด่นดัง รั้งนภา
ช่างเยือกเย็น กายา ฟ้ามีดมน
จำตัดใจ หนีช้ำ ระกำเศร้า
จำตัดใจ จากเจ้า เฝ้าสับสน
ลีมความหลัง ครั้งเก่า เฝ้าสุดทน
หลีกให้พ้น ทนเจ็บ เหน็บที่ใจ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
