โอ้ดอกไม้กลีบจาง
เขาเด็ดวางตรงหน้า
เพิ่งจะชื่นดวงตา
ทรายก็มาแปดเปื้อน
ยังไม่ทันบานสุด
ขั้วก็หลุดกลีบเกลื่อน
ยุคสมัยใจเฟือน
เบือนหน้าหลบลบล้าง
สายลมพรมพริ้ว
ดอกปลิ้วลิ้วคว้าง
ลงเกลื่อนเบือนทาง
ให้หมางพรางคอย
ลมลงตรงเฉียบ
ยะเยีอบเทียบสอย
ดอกไม้ใคร่ลอย
อ้ออ้อยคล้อยดิน
ลงมาลาต้น
ใคร่สนหม่นผิน
พูดพร่าอาจิณ
ลงถิ่นดินทราย
จากขั้วตัวกิ่ง
หล่นทิ้งเรียงสาย
ถนนเรียงราย
ก็พรายดอกดิน
ขออณุญาตแต่งกลอนอ้ออ้อนคุณเพรางาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
