“นกขมิ้นเหลืองอ่อน”
จันทร์เต็มดวง คืนเพ็ญ งามเด่นสรวง
ใจหนึ่งดวง รอนร้าว เฝ้าห่วงหา
นกขมิ้น เหลืองอ่อน ที่จรลา
ดวงจันทรา โศกเศร้า เฝ้าอาลัย
นกขมิ้น บินจร หาคอนจับ
สุรีย์ลับ ร้าวรอน จะนอนไหน
ต้องเร่รอน เลี่ยงหลบ กลัวพบภัย
รู้บ้างไหม ใครหนึ่ง คำนึงครวญ
อยากรับเจ้า กลับรัง เหมือนดังก่อน
ไม่ต้องนอน เดียวดาย ร่ำไห้หวน
รอฟ้ารุ่ง แสงฉาย ไร้หมอกกวน
คงได้หวน คืนถิ่น แผ่นดินเดิม
โอ้..จันทร์ยัง ปวดร้าว แสนเศร้านัก
นกขมิ้น เหหัก ขาดหลักเสริม
ใจอาวรณ์ หวั่นไหว ไร้สิ่งเติม
แสงก็เริ่ม อ่อนล้า น้ำตาริน
ส่งประกาย ฉายส่อง ทาบท้องฟ้า
แต่อุรา หม่นไหม้ ให้ถวิล
นกขมิ้น รู้ไหม ในดวงจินต์
ไม่เคยสิ้น ทรงจำ ทุกคำวอน
อยู่อดทน รู้หลบ เพื่อกลบเกลื่อน
รอดวงเดือน เยือนรับ กลับสิงขร
รักษากาย พร้อมสรรพ เพื่อกลับคอน
สิ้นสุดห้วง พเนจร กลับนอนรัง.......
“สุนันยา”
สุขอฝากกลอนนี้ ไว้กระทู้ พี่ริมโขงด้วยนะคะ
เขียนนานแล้วค่ะ พอเห็นพระจันทร์ เต็มดวง ยิ่งคิดถึงค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
