ว่าเหงา...เศร้ากระจาย
ความเหงา..เบาหนักบาง
แสนแตกต่าง...ทางสายเหงา
เงียบงัน...พันแสนเศร้า
มีเพียงเรา...เมาเหงาไป
หากเหงา...เจ้าเป็นทุกข์
จงนึกสุข..ปลุกฝันใฝ่
ที่เคย...เชยชมใจ
สุขยิ่งใหญ่...ในนานวัน
บางครั้ง...หวังเลื่อนลอย
ไร้แสงน้อย...คอยสุขสันต์
มิเห็น...เช่นแสงจันทร์
มิพบกัน...หมั่นเหงาตาย
ควรมอง...จ้องดูรอบ
รู้เขตขอบ..กรอบมิหาย
ว่าเหงา...เศร้ากระจาย
เพียงสุดท้าย...คล้ายต้อง “ทน”
ลองตรึก...ตรองนึกคิด
จงพินิจ....จิตเป็นผล
ด้วยเหตุ...เฉกตัวตน
เพียงหนึ่งคน..ยลเหงาเอง
หทัยกาญจน์
ไม่มีใครไม่เคยเหงา แค่มากน้อยแตกต่างกันไปตามเวลาและโอกาส
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
