รักเก่าเศร้าอาลัย

ถึงรักเราจบไปแต่ใจเพ้อ
พร่ำละเมอเผลอคิดจะผิดไหม
ยินเสียงเพรียกเรียกหาแสนอาลัย
ลึกสุดใจในนัั้นมันเรรวน

แม้ตะโกนก้องภพบรรจบฟ้า
สะเทือนสั่นลั่นโลกาพากำสรวล
น้ำตารินหลั่งไหลหทัยครวญ
ก็ไม่ชวนยวนเย้ารักเก่าคืน

เพราะรู้ว่าวันเวลาไม่ไหลย้อน
อยากอ้อนวอนรู้ว่าแย่ได้แต่ผืน
วันผ่านวนทนเจ็บกลั้นเก็บกลืน
แกล้งระรื่นสะอื้นในใจตรอมตรม

ทำได้เพียงทนรับกับความเหงา
รักครั้งเก่าแม้เศร้ายิ้มเข้าข่ม
เข็ดขยาดหวาดหวั่นรักพันปน
รักระดมคมพิษยังติดตรึง

ดั่งนกน้อยหวาดเกาทัณฑ์ที่หันหา
เคยเจ็บมาพลาดพลั้งแล้วครั้งหนึ่ง
หากความรักทายทักมักคำนึง
หวนคิดถึงซึ่งรักที่หักกลาง

โอ้รักแท้แปรผันใจฉันทุกข์
ไร้ความสุขสนุกหายละลายห่าง
เพียงหายใจออกเข้าอันเบาบาง
ไร้หนทางกลางทางตันรักผันแปรฯ

จ.รัตติกาล