เป็นเรื่องจริง ของชีวิต มีสิทธิ์เศร้า
เพราะมัวเมา เฝ้าเพ้อ ละเมอหา
โดยที่เขา ไม่รับ หรือกลับมา
หลงบูชา ความรัก, ต้องหนักใจ
มันก็แปลก แตกต่าง ระหว่างนี้
เมื่ออยู่ดี มีสุข ไร้ทุกข์ใส่
ก็ชาชิน เฉยเมย เลยกันไป
ทำอะไร ก็ผิด, ไม่คิดตาม
เหลือเพียงตัว ของเรา เขาไปหมด
ยิ่งรันทด อกแตก เกินแบกหาม
จนหมองหม่น ป่นปลุก อยู่ทุกยาม
เกิดนิยาม ว่ารัก, อกหักจริง
มันคงเป็น เช่นนี้ แหล่ะชีวิต
หลงตามติด คิดแอบ แทบทุกสิ่ง
พออ่อนเพลีย เสียหลัก ให้พักพิง
ก็ไม่นิ่ง สดับ, กลับรอคอย!!
........................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
