ไม่อยากเป็นเส้นขนานที่ผ่านผัน
ที่ผ่านวันมันปวดร้าวเกินกล่าวถึง
เหมือนแบ่งโลกเป็นสองฝั่งให้ฝังตรึง
เธอฝังนึงฉันฝั่งหนึ่งไม่ถึงกัน
ยามโลกเธอสว่างไสวตะวันฉาย
โลกของฉันกลับมืดหายกลายเป็นฝัน
อยากหลีกหนีให้ไกลใฝ่ตะวัน
ความมืดพลันตามติดเกาะชิดกาย
จุดเริ่มต้นจากเส้นเดียวเกี่ยวเธอฉัน
ผูกสัมพันธ์แม่นมั่นตะวันฉาย
ดูเรืองรองท้องฟ้าพาพริ้งพราย
กลับมืดหายเพียงเธอลาจากฟ้าไป
กลายเป็นเส้นขนานไม่พาลพบ
ไม่รู้จบที่ฟากฟ้าเวลาไหน
ยิ่งนานวันฉันยิ่งห่างเธอแสนไกล
เพียงฝากใจรักคิดถึงพึงให้เธอ
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
