การเชื้อเชิญทำนองเพื่อนของฉัน
ในนิ่งงันดึกดื่นยังขื่นขับ
เพื่อเผาไหม้วิญญาณมานานนับ
ให้ล่วงลับอับปราง หว่างเวลา
บนโลกที่คาดเคลื่อนยังเกลื่อนกล่น
ท้องถนนสีดำอยู่คร่ำคร่า
ความหดหู่รู้รับกับน้ำตา
เป็นธาราหมองหม่น ละคนไป
ใจตกเกลื่อนแตกร้าวเยียบหนาวนัก
ก่อนจมปลักในสิ่งอันยิ่งใหญ่
อยู่ทุกคราวหนาวเหน็บเก็บมาไกล
ลมหายใจดิ่งม้วย ระทวยลง
จากบาดแผลในอกสะทกสะท้าน
เริ่มผลิบานเกาะกุมให้ลุ่มหลง
คือดอกล้าจาบัลย์ที่มั่นคง
จะปลิดปลงลงปลูก เมื่อถูกแทง.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
