ประภาคารสูงเด่นเป็นสง่า
ดั่งทายท้าสายลมที่ห่มเหิน
เฝ้ารอเธอลอยกลับมารับเชิญ
ฉันมองเพลินเห็นเธอมาน่าชื่นชม
คอยชะแง้แลชะเง้อเธอรู้ไหม?
ถ้าวันใดหายลับไม่กลับ,ล่ม
หัวใจฉันเหมือนถูกขีดจากมีดคม
ขออย่าจมจากใจให้คร่ำครวญ
จะคอยเธออยู่นี่อยู่ที่เก่า
จะคอยเฝ้ามองเหม่อรอเธอหวน
จะสวดมนต์ภาวนามาประมวล
จะเชิญชวนมวลมิตรติดชายเล
“ไพร พนาวัลย์”
ยืนตระหง่านในม่านเมฆ..ดังเฉกเช่น
ขุนเขาเร้นในไพรไม่ห่างเห
คอยเฝ้าดูผู้คนบนผืนทะเล
ยังเฝ้าเห่ลำนำกล่อมรำพึง
ยามเงียบหาย..คลายจาก..มิอยากร้าง
เพียงมีบางสาเหตุพิเศษขึง
เป็นขีดคั่นกั้นจินต์ถวิลคำนึง
แต่รักหนึ่งจากใจไม่เคยเลือน
ถ้อยคำปลอบจาก”ไพร”ห่มใจสาว
อุ่นทุกคราวอยู่ต่างแดนแม้นเสมือน
ได้นอนแนบแอบอุ่นหนุนตักเตือน
ฝากดาวเดือนกระซิบมั่น...น้องสัญญา
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
