ดั่งสายน้ำ ถามทาง อย่างหดหู่
มิอาจรู้ โลกแล้ง หรือแสงสี
แพ้ตัว แพ้หัวใจ เหมือนไม่มี
ว่ายวิถี เวิ้งว้าง กลางคืนวัน
เป็นอีกฝั่ง ฟองคลื่น สะอื้นหลับ
ไม่อาจนับ เวลา หาความฝัน
หลงงมเงา เก่าร้าง กลางแสงจันทร์
เหมือนใจนั้น หนักหน่วง ทุกห้วงกาล
ผู้กล้ำกลืน ฝืนฝ่า ชะตาโลก
ในเงาโศก สิ้นซึ้ง ซึ่งความหวาน
ดอกไม้หม่น ทนท้อ ทรมาน
จึงอาจกร้าน กว่าอุ่น ที่จุนเจือ
ดั่งสายธาร ที่ไป ไม่ถึงฟ้า
วาสนา นักเดินทาง ช่างร้างเหลือ
กลางสายน้ำ ท่ามทางเถื่อน เหมือนเรือ
ลอยอยู่เหนือ น้ำวน ผจญภัย
ชะตากรรม กลางคลื่นเห่ ทะเลร้าย
มองจุดหมาย มืดตา กับฟ้าใส
อาจอับปาง ร้างลง ตรงที่ใด
ก่อนแสงใหม่ มิ่งฟ้า จะมาเยือน
...
เราเคยฝัน ถึงฟ้า อาณาจักร
สายธารรัก เรืองรุ้ง พุ่งเสมือน
เคียงคู่กัน มั่นหมาย คล้ายดาวเดือน
วันนี้เคลื่อน คอยหา น้ำตาคลอ
นั่นหรือรัก หักเห ด้วยเล่ห์โลก
จึงรู้โศก รู้เศร้า โอ้เราหนอ
หลงฟ้ากว้าง กว่ากว้าง คว้างคอยรอ
เหมือนนกท้อ ทางบิน จะสิ้นใจ
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
