คนอย่างฉันมันดีที่ตรงไหน?
เธอจึงได้ติดตามด้วยความหวัง
คงไม่รู้ตัวจริงน่าชิงชัง
เปิดใบบังเมามัวใช่ตัวตน
จงมองฉันทุกมุมอย่าลุ่มหลง
แล้วก็จงลืมตาไร้ฝ้าหม่น
เธอจะพบเนื้อในที่ไม่ทน
เป็นคนจนทั้งปีไม่มีเงิน
อย่ารักเพียงเปลือกนอกที่ปลอกหุ้ม
ประหนึ่งพุ่มไม้ปาล์มในความเปิ่น
อาจล่อลวงให้เริดอย่างเพลิดเพลิน
เดี๋ยวจะเดินตกท่อที่ล่อปลา
จงห่างไกลจากกันเถิดขวัญอ่อน
จงผันผ่อนดวงใจที่ไร้ค่า
จงละเลิกทุ่มเทเสียเวลา
จงรีบพาตัวไกลจาก ชายเลว
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
