ฯ ล ฯ
ด้วยเหตุผล ล้นล้ำ จะนำกล่าว
ในเรื่องราว คราวที่ ฤดีหมอง
สองเราจำ พรากไป มิได้ครอง
น้ำตานอง พร่างพราย“ตายทั้งเป็น”
“สุนันยา”
พลาดเพราะรัก ผิดเพราะรัก หักสลาย
ชีวิตหมาย ดั่งตายจาก ฝากให้เห็น
ทุกก้าวย่าง ทุกทางที่ มีลำเค็ญ
เช้าจรดเย็น เช่นดั่งร่าง ร้างวิญญู
พิษรักแรง แผลงฤทธิ์ จิตรุมเร้า
แสนอับเฉาเฝ้าครวญล้วนอดสู
ใดไหนอื่นขื่นเท่าเจ้าพธู
ต้องจมอยู่กับพิษที่ติดตน
รู้แห่งเหตุเฉดเช่น ใดเป็นหลัก
รู้แหล่งรักเป็นพิษ ใดติดหม่น
รู้ว่าใครใจดำ ย่ำกมล
รู้จำทนอยู่ไย..ไม่ลบเลือน
หรือใจเจ้าทุ่มรักเกินควักกลับ
ใครบังคับขับไสจนใจเฝื่อน
หรือจำนนจนจิตไม่บิดเบือน
ใครไหนเตือนไม่ฟัง..เหมือนตั้งใจ
ความรักขม ตรมหนักยามรักหลุด
เกินยื้อยุดฉุดคืนฟื้นมาใหม่
ร่ำระทมขมขื่นสะอื้นใน
ก็เสียไปเปล่าเปล่าเจ้าเวลา
เข้มแข็งเถิดเปิดใจให้กระจ่าง
เดินให้ห่างจากหลง ปลงห่วงหา
ร่ำพิไรจนสมตรมอุรา
เสียน้ำตาเปล่าดาย..โปรดถ่ายเท.
ชีวิตหมาย ดั่งตายจาก ฝากให้เห็น
ทุกก้าวย่าง ทุกทางที่ มีลำเค็ญ
เช้าจรดเย็น เช่นดั่งร่าง ร้างวิญญู
พิษรักแรง แผลงฤทธิ์ จิตรุมเร้า
แสนอับเฉาเฝ้าครวญล้วนอดสู
ใดไหนอื่นขื่นเท่าเจ้าพธู
ต้องจมอยู่กับพิษที่ติดตน
รู้แห่งเหตุเฉดเช่น ใดเป็นหลัก
รู้แหล่งรักเป็นพิษ ใดติดหม่น
รู้ว่าใครใจดำ ย่ำกมล
รู้จำทนอยู่ไย..ไม่ลบเลือน
หรือใจเจ้าทุ่มรักเกินควักกลับ
ใครบังคับขับไสจนใจเฝื่อน
หรือจำนนจนจิตไม่บิดเบือน
ใครไหนเตือนไม่ฟัง..เหมือนตั้งใจ
ความรักขม ตรมหนักยามรักหลุด
เกินยื้อยุดฉุดคืนฟื้นมาใหม่
ร่ำระทมขมขื่นสะอื้นใน
ก็เสียไปเปล่าเปล่าเจ้าเวลา
เข้มแข็งเถิดเปิดใจให้กระจ่าง
เดินให้ห่างจากหลง ปลงห่วงหา
ร่ำพิไรจนสมตรมอุรา
เสียน้ำตาเปล่าดาย..โปรดถ่ายเท.
"บ้านริมโขง"
๑๒ กันยายน ๒๕๕๕
โอ้พี่เอย เคยจักลืมรักเก่า
กลับกลายเศร้า ยิ่งนัก สุดหักเห
มันฝังแน่น แสนชังที่พังเพ
ใช่แสร้งเสเรรวน แกล้งครวญคำ
ตกอยู่ในวังวน ของคนเหงา
ต้องซึมเซา หนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
รันทดท้อ ต่อผล ที่ตนทำ
เหมือนติดบ่วงห้วงกรรมต้องช้ำจินต์
มิได้แกล้งสำออย ให้คอยห่วง
คงเป็นดวงร้างคู่ ผู้ถวิล
มีแต่คราบน้ำตา มาหลั่งริน
ในชีวิน หม่นไหม้ หทัยตรม
แม้นรู้เหตุ เจตใด ทำให้หม่น
แม้นรู้ผล ของความ ช้ำขื่นขม
แม้นรู้ว่าค่าไร้ ใจซานซม
สุดจะข่ม ใจหัก ลืมรักลวง..
“สุนันยา”
กลับกลายเศร้า ยิ่งนัก สุดหักเห
มันฝังแน่น แสนชังที่พังเพ
ใช่แสร้งเสเรรวน แกล้งครวญคำ
ตกอยู่ในวังวน ของคนเหงา
ต้องซึมเซา หนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
รันทดท้อ ต่อผล ที่ตนทำ
เหมือนติดบ่วงห้วงกรรมต้องช้ำจินต์
มิได้แกล้งสำออย ให้คอยห่วง
คงเป็นดวงร้างคู่ ผู้ถวิล
มีแต่คราบน้ำตา มาหลั่งริน
ในชีวิน หม่นไหม้ หทัยตรม
แม้นรู้เหตุ เจตใด ทำให้หม่น
แม้นรู้ผล ของความ ช้ำขื่นขม
แม้นรู้ว่าค่าไร้ ใจซานซม
สุดจะข่ม ใจหัก ลืมรักลวง..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
