@..อันไม้หลักปักกลางเลนเอนเอียงข้าง
เหมือนใจนางเอนไปไม่แยแส
จากเคยคบซบไหล่ใจเทคแคร์
พอเจอแค่เขารวยหน่อยก็ห้อยตาม
@..เถาไม้เลื้อยเคยเกี่ยวไปกับไม้น้อย
เคยเคลื่อนคล้อยเกี่ยวกันมาฝ่าดงหนาม
ไม้หยุดสูงแต่เถาวัลย์นั้นงอกงาม
จึงเลื้อยข้ามเกาะต้นใหม่ที่ใหญ่โต
@..ลืมแล้วสิ้นรอยรัดสลัดทิ้ง
เคยเกี่ยวกิ่งทิ้งไปให้โมโห
ทิ้งต้นเก่าหาต้นใหม่ใจเลโล
กอดรัดโชว์อยู่เหนือเราน่าเศร้าใจ...(อักษรศิลป์)
เพียงหนึ่งเม็ดเล็ดรอดหยอดใส่ต้น
เติบโตจนล้นหลามงามไสว
แตกกิ่งก้านสานกอดผลิยอดใบ
กาฝากใหญ่ไม้เก่าก็เน่าตาย
เมล็ดรักปักลงตรงใจฉัน
ถนอมขวัญมั่นรดหาหดหาย
เติบโตจนพ้นทรวงทุกห้วงกาย
มิแหนงหน่ายบ่ายหน้าเลือนลาไกล
คอยหล่อเลี้ยงเยี่ยงไข่อยู่ในหิน
กอปรดวงจินต์ยินยอมพร้อมยกให้
ยิ่งรักงามตามฝันนั้นเท่าใด
แต่ดวงใจใกล้เฉาจะเน่าลง
รักเธอให้ไยเป็นเช่นกาฝาก
ด้วยหยั่งรากลงลึกให้นึกหลง
เมื่อดอกใบบานแย้มเหมือนแต้มดง
ชีพพี่คงหลงเหลือ...เพียงเยื่อตาย
(วรรคเก่าจบที่เทรื่อมโทรมครับ)
(นะโมช่วยตอนจบครับอิๆๆ มหาซัง ชอบแนวต้นไม้เหมือนกันครับ)
