ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุภาพบุรุษทรชน]

พลิ้วระลอกหมอกฝนบนภูผา
หนาวทายท้าป่าเขามีเงาเถื่อน
ฝันเจ้าเอ๋ยเคยหวังดั่งดาวเดือน
อยู่เป็นเพื่อนเลือนหลบไม่พบเจอ

เคยเย้าหยอกดอกหญ้าบูชารัก
น้ำค้างทักน้ำตามาพลั้งเผลอ
พลิ้วระลอกหมอกพรำร่ำละเมอ
หนาวล้นเอ่อเพ้อหนักเพราะรักจาง.

.................................
 

[สายใย]

ลงเหยียดกาย หงายหน้า มองฟ้าหนาว
สบตาดาว ร้าวใจ รักไกลห่าง
หยาดน้ำใส ไหลจากตา พร่าเลือนราง
หยาดน้ำค้าง กลางหาว ก็พราวพรม

ส่งกระแส ใจซึ้ง คำนึงหา
คนที่ลา ร้างไกล ให้ขื่นขม
หนาวหัวใจ กายสะท้าน มานทุกข์ตรม
ซุกหน้าข่ม ระทมสะทก แทบอกดิน

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

ร่ำละเมออ่อนล้าน้ำตาไหล
หนาวหัวใจเมื่อไหร่จะสุดสิ้น
เสียงหัวเราะจากไปไม่ได้ยิน
รักโบยบินหวนถวิลอยู่ถิ่นใด

...........................
 

[สิบคน]

ระรอกริ้ว พริ้วพาย บาดกายเหงา

ระทมเร้า เฝ้าหยาม น้ำตาไหล

ทิ้งรอยบาป สาบส่ง ลงฝังใจ

นานไฉน ใยเก็บ เจ็บราวี

เพียงคนเหงา เงาเถื่อน เชือดเชือนอยู่

เคลียคลอชู้ เย้ยเหยียด คอยเสียดสี

จำเดินตาม เกมหนัก รักอัปปรี

รอยราคี นี้ยาก เลือนจากเรา

สิบคน

[สุภาพบุรุษทรชน]

ลงเหยียดกาย หงายหน้า มองฟ้าหนาว
สบตาดาว ร้าวใจ รักไกลห่าง
หยาดน้ำใส ไหลจากตา พร่าเลือนราง
หยาดน้ำค้าง กลางหาว ก็พราวพรม

ส่งกระแส ใจซึ้ง คำนึงหา
คนที่ลา ร้างไกล ให้ขื่นขม
หนาวหัวใจ กายสะท้าน มานทุกข์ตรม
ซุกหน้าข่ม ระทมสะทก แทบอกดิน...(สายใย)

ร่ำละเมออ่อนล้าน้ำตาไหล
หนาวหัวใจเมื่อไหร่จะสุดสิ้น
เสียงหัวเราะจากไปไม่ได้ยิน
รักโบยบินหวนถวิลอยู่ถิ่นใด...(สุภาพบุรุษทรชน)

ระรอกริ้ว พริ้วพาย บาดกายเหงา

ระทมเร้า เฝ้าหยาม น้ำตาไหล

ทิ้งรอยบาป สาบส่ง ลงฝังใจ

นานไฉน ใยเก็บ เจ็บราวี

เพียงคนเหงา เงาเถื่อน เชือดเชือนอยู่

เคลียคลอชู้ เย้ยเหยียด คอยเสียดสี

จำเดินตาม เกมหนัก รักอัปปรี

รอยราคี นี้ยาก เลือนจากเรา...(สิบคน)

ไม่มีแล้วคนเก่าเราเฝ้ารับ
มานานนับกัปกัลป์คือวันเหงา
หยาดน้ำค้างอาบน้ำตามาบางเบา
ไม่มีเขา? เงาอดีตเหมือนกรีดใจ

จะขอนอนซบลงตรงดอกหญ้า
ตื่นขึ้นมาอ่อนล้าน้ำตาไหล
มองดูฟ้าท้าอดีตขีดเป็นไป
จมอยู่ในเงาเถื่อน?ที่เลื่อนลอย...(สุภาบุรุษทรชน)

[Kotchanan]

นิ่งเก็บช้ำ..น้ำตาคลอ..ข้างกอหญ้า
ปล่อยน้ำตา...พรูพร่างอย่างเศร้าสร้อย
ถนนราง..ทางเก่า..เขาไม่คอย
ระลึกถ้อย..ยิ้งช้ำ..คำสัญญา

เพียงเดียวดาย..ทอดเงา..เป็นเถาว์เถื่อน
ยังมิเลือน..ไออุ่น..กรุ่นนาสา
เคยเคียงชิด..สนิทกาย..ในเวลา
เขาไม่อา-ลัยคิด..เพียงนิดเดียว

จรดกาย..ทาบเงา..บนเถาว์หญ้า
สนิทแอบ..แนบหน้า..บนหญ้าเขียว
ให้เทียบค่า..หญ้า,เรา..เท่าไหร่เชียว
เขาจึงเบี้ยว..ย่ำเหยียบ..จบเลียบดิน..(เกล็ดนาคา)

เมื่อด่างพร้อยรอยดาวเคยวาววับ
เคลื่อนคล้อยดับคว้างดอกตกซอกหิน
จึงเงื่อนงำคล้ำเคลื่อนเปื้อนอาจิณ
ดุจคนเหงาแดดิ้นสิ้นสำนึก

เพลิงธาตุไฟไหม้ผลาญ ณ ลานอก
นัยน์ตาตกน้ำปริ่มทิ่มรู้สึก
คือโศลกซบฝังดังบาดลึก
ฤา จักฝึกคนกล้าโดยพร่าใจ.. (กชนันท์)

[nuhin]

เห็นคนเหงา-เงาเถื่อน-เกลื่อนความคิด
ให้มืดมิด หมองไหม้ ใจสลัว
นักกลอนดัง ขลังมนต์ จนนึกกลัว
เลยขอมั่ว แต่งต่อ ขอประทาน-

-โทษ หนูหิ่น อินกลอน สุนทรซึ้ง
ช่างสื่อถึง ธรรมชาติ วาดคำหวาน
ขอชมชื่น รื่นรมย์ อุดมการณ์
สุขดวงมาน หลงมนต์ คนเขียนกลอน

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

หวั่นไหว ใจผ่าวแผ่ว  จบสิ้นแล้ว แววความหวัง
ปวดร้าว หนาวลำพัง ซากความหลัง ยังหายใจ

อ้างว้าง อย่างเหน็บหนาว ขนลุกพราว จะก้าวไหว
เหนื่อยล้า พนาไพร รอนแรมไกล ไม่เห็นทาง

คืนเหงา ของเงาเถื่อน ท้าแสงเดือน เคลื่อนจนสาง
ม่านหมอก ออกเลือนลาง ใจไหลคว้าง จนล่วงเลย.

......................................................