ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายใย]

วาดความหวังครั้งใดใจสดชื่น
ทุกวันคืนที่ร่วมเรียงเคียงประสาน
ทุกคำเพ้อจะกลายเป็นเช่นตำนาน
สืบต่อกาลมิรู้จบ..ลบเลือนเลย...อิอิ....(จะไม่เด็ด)

...หวัดดีตอนเช้าครับ


เปิดตำนาน สานรัก อย่าหักหาย
ร่วมกำจาย กำจร ก่อนเพื่อนเอ๋ย
ตรงที่นี้ มีที่ว่าง เหมือนอย่างเคย
จึงเอื้อนเอ่ย เผยคำ ย้ำเตือนกัน....(กชนันท์)

...นกที่ตื่นแต่เช้าย่อมได้หนอนตัวใหญ่...อิอิ..

ยินคำเพ้อ เธออ้อน ย้อนตอบหนุ่ม
อกร้อนรุ่ม กลุ้มดื่ม เธอลืมฉัน
เคยต่อกลอน วอนรัก หนักทุกวัน
หัวใจพลัน ปรวนแปร ไม่แน่นอน


...หนอนตัวเล็กอย่างเราจึงเศร้าจ๋อย...อิอิ
 

[Kotchanan]

ยินคำเพ้อ เธออ้อน ย้อนตอบหนุ่ม
อกร้อนรุ่ม กลุ้มดื่ม เธอลืมฉัน
เคยต่อกลอน วอนรัก หนักทุกวัน
หัวใจพลัน ปรวนแปร ไม่แน่นอน... (สายใย)

...หนอนตัวเล็กอย่างเราจึงเศร้าจ๋อย...อิอิ
 

ไม่ลืมเลือน เพื่อนเก่า เรานึกถึง
เคยเฮฮา พาคะนึง ซึ่งคราก่อน
บัดนี้หนา หายหน้า มาบางตอน
จึงบทกลอน วอนมา ว่าจดจำ

แต่หนึ่งสิ่ง จริงใจ ไม่ยอกย้อน
เป็นเพื่อนกลอน นอนมา ทุกคราค่ำ
คือสายใย ไมตรี ที่เลิศล้ำ
จึงสารคำ พร่ำมา อย่าน้อยใจ... (กชนันท์)


(หนอนตัวใหญ่โดนนกกิน..เป็นหนอนแคระดีกว่า..อิอิ)

[สายใย]

รักแท้เกิดแต่ใจใสพิสุทธิ์
ดังโกมุทสุดสะอาดพิลาสศรี
เกิดแต่ตมมิมัวหมองต้องราคี
คือบัวที่ใฝ่หาบัวน่ารัก…....

[Kotchanan]

รักแท้เกิดแต่ใจใสพิสุทธิ์
ดังโกมุทสุดสะอาดพิลาสศรี
เกิดแต่ตมมิมัวหมองต้องราคี
คือบัวที่ใฝ่หาบัวน่ารัก?.... (สายใย)

สไปเดอร์ เธอมัก ชักสายใย
ตรึงมัดใจ ไว้มั่น ฉันตระหนัก
แปดขาก้าว ยาวยืด กลัวฝืดนัก
หวั่นใจภักดิ์ รักผกา โรยลาไป... (กชนันท์)

[สายใย]

รักแท้เกิดแต่ใจใสพิสุทธิ์
ดังโกมุทสุดสะอาดพิลาสศรี
เกิดแต่ตมมิมัวหมองต้องราคี
คือบัวที่ใฝ่หาบัวน่ารัก?.... (สายใย)

สไปเดอร์ เธอมัก ชักสายใย
ตรึงมัดใจ ไว้มั่น ฉันตระหนัก
แปดขาก้าว ยาวยืด กลัวฝืดนัก
หวั่นใจภักดิ์ รักผกา โรยลาไป... (กชนันท์)

เป็นแมงมุม หนุ่มเหงา เศร้าใจนัก
หลงรักบัว โรยลา น่าเชื่อใหม
เกาะกลีบนิ่ง พิงพัก เพ้อรักไป
จนสิ้นใจ ใยบัว พันตัวตาย?.... (สายใย)

[Kotchanan]

รักแท้เกิดแต่ใจใสพิสุทธิ์
ดังโกมุทสุดสะอาดพิลาสศรี
เกิดแต่ตมมิมัวหมองต้องราคี
คือบัวที่ใฝ่หาบัวน่ารัก?.... (สายใย)

สไปเดอร์ เธอมัก ชักสายใย
ตรึงมัดใจ ไว้มั่น ฉันตระหนัก
แปดขาก้าว ยาวยืด กลัวฝืดนัก
หวั่นใจภักดิ์ รักผกา โรยลาไป... (กชนันท์)

เป็นแมงมุม หนุ่มเหงา เศร้าใจนัก
หลงรักบัว โรยลา น่าเชื่อใหม
เกาะกลีบนิ่ง พิงพัก เพ้อรักไป
จนสิ้นใจ ใยบัว พันตัวตาย?.... (สายใย)

เพียงกระพริ้ม ยิ้มพราย กลางสายน้ำ
กระมุท.ร่ำ ฉ่ำไย ใจสลาย
สิ้นเยื่อใย ไห้หวน จวนวางวาย
เหลือเพียงสาย ใบ.ดอก ออกเดียวดาย....(กชนันท์)

[สายใย]

ยินสำเนียง เสียงเธอ พร่ำเพ้อรัก
สุดจะหัก ใจฝืน เธอขื่นขม
เสียงเพ้อรัก ลอยไป กับสายลม
คนไม่สม ในรัก อยากปลอบเธอ.....(สายใย)

[Kotchanan]

ยินสำเนียง เสียงเธอ พร่ำเพ้อรัก
สุดจะหัก ใจฝืน เธอขื่นขม
เสียงเพ้อรัก ลอยไป กับสายลม
คนไม่สม ในรัก อยากปลอบเธอ.....(สายใย)

รักด้วยความ สิเน่หา และอาลัย
สูญสิ้นใย ไร้ภักดิ์ หักใจเผลอ
คนคอยครวญ หวนไห้ ใฝ่ละเมอ
ใครเสนอ สนอง ประคองรัก?.... (กชนันท์)

[สายใย]

ยินสำเนียง เสียงเธอ พร่ำเพ้อรัก
สุดจะหัก ใจฝืน เธอขื่นขม
เสียงเพ้อรัก ลอยไป กับสายลม
คนไม่สม ในรัก อยากปลอบเธอ.....(สายใย)

รักด้วยความ สิเน่หา และอาลัย
สูญสิ้นใย ไร้ภักดิ์ หักใจเผลอ
คนคอยครวญ หวนไห้ ใฝ่ละเมอ
ใครเสนอ สนอง ประคองรัก?.... (กชนันท์)

:ซ่อนกระซิบ จิบเสียง สำเนียงหวาม
ที่เธอถาม  ตามเสนอ  บำเรอหนัก
ถนอมใจ ให้ก็ ขอพำนัก
หัวใจภักดิ์ ดวงนี้ ไว้ที่เธอ.....(สายใย)

[lookgaow]

รัก...มากเท่าใด
เช่นเดียวกับเม็ดทราย...ในทะเลนี้
ฟ้าที่ไกลแสนไกล...ไม่เท่ากับใจที่มี
มาตราใด - ใดก้อ...ไม่อาจวัดได้ว่าใจดวงนี้...รักเท่าใด

แล้วรัก...ฉันบ้างหรือเปล่า
สายลมบางเบา...พัดพาความเหงาถึงเธอบ้างไหม
พระจันทร์สีนวล...เย้ายวนเเสงไฟ
เห็นดวงดาวดวงนั้นไหม...ฉันฝากความคิดถึงไปให้เธอ

ความมืดเข้าคลี่ห่ม
โลกใบกลม...ยังคงหมุนเสมอ
เช่นเดียวกับฉัน...ที่เดินตามความฝันเพื่อรักเธอ
ไม่ได้หลงงามงายหรือพร่ำเพ้อ
แค่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสมอ...เท่านั้นเอง

[สายใย]

สายลมหยอก ดอกหญ้า พาเอนไหว
สายลมไล้ แผ่วเบา เย้ากลีบเล่น
ดอกหญ้ารับ ขยับพริ้ว ลิ่วระเนน
สายลมเย็น ทักกอหญ้า ใต้ฟ้าคราม

แสงแดด อ่อนย้อนฉาย ปลายใบหญ้า
น้ำคางคา เกร็ดจับ กับปลายหนาม
ดอกหญ้าแย้ม แต้มสี ระวีวาม
ท้องทุ่งงาม ด้วยดอกหญ้า มาปกคลุม

เฝ้ามองเหม่อ เพ้อไป ใจหงอยเหงา
ไม่มีเงา เขาคนนั้น  ควันเศร้าสุม
เพลงเพ้อรัก ฤๅจักร้าง อ้างว้างรุม
อกกลัดกลุ้ม ซุ่มหน้า น้ำตาคลอ

[นักกวี...พเนจร~]

เฟ้อ ถึง เธอ ผู้ ไกล แสน ไกล
แต่ เพราะ ว่า เธอ ดั่ง เสมือน พระจันทร์
สวยงาม ทุกครั้ง ที่เธอ เปล่งประกาย แสง
แต่เพราะว่าชั้น เป็นเหมือน ผู้คนที่เอือมไม่ถึง
                :" เฟ้อรัก "

[bourana]

เหมือนฉันเป็นคนบ้า
ที่เอาแต่คิดอะไรไปต่าง-ต่างนานาเพ้อเจ้อ
ชอบแอบน้อยใจในตัวเธอ
ทั้ง-ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์จะพร่ำเพ้ออะไร

เธอรักเขา..ฉันรู้
ฉันไม่มีค่าอะไรไปสู้เขาได้
ไม่ได้มีความสำคัญอะไร
ทำได้แค่เพ้อรักไป..ลม-ลม

[สายใย]

ยังละเมอเพ้อรักภักดีเขา
ถึงใจเราพบแน่แต่ขื่นขม
เพราะรักเขาแล้วเราต้องระทม
ก็สาสมเพียงเธอให้เพ้อไป

ไม่มีใครได้พบครบสิ่งฝัน
ยิ่งรำพันเพ้อรักจักเจ็บใหญ่
ต้องขอโทษที่เพ้อละเมอไป
ในห้องใจไม่มีเงาเราครอบครอง

[นักกวี...พเนจร~]

คงละเมอ ถึงเธอ
ผู้ที่เป็นแสงไฟ
ก็เพราะชั้น นั่นเป็น
ได้แค่เพียงต้นเงา
จะทำอย่างไร
ให้เธอมองมาที่ชั้น
ก็ได้เเต่เฟ้อ ถึงเธอ ตลอดมา....