|
|
| เมื่อวานนี้ |
กวินพัฒน์
Special Class LV1
นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 41
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 200
รักจริงใจ
|
 |
« ตอบ #1 เมื่อ: เมื่อวานนี้ » |
 ชุมชน
|
หรือนี่คือเสียงของใจที่ไม่ก้อง
ไม่สนองหัวใจใครไม่เห็น
ทุกระยะน้ำตาพร่ากระเซ็น
ดูเยือกเย็นอ่อนไหวเกินคาดเดา
ลืมตาเถิดน้องสาวเจ้าอย่าช้ำ
ปล่อยให้น้ำตานองตรองเรื่องเก่า
หากใครลาถอยร้างห่างจากเรา
พี่จะเฝ้าเป็นแรงใจให้เธอเอง
กวิน
|
|
|
|
|
|
|
|
| เมื่อวานนี้ |
|
Msp.
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: เมื่อวานนี้ » |
ชุมชน
|
มองย้อนกลับไปดูสักหน่อยดีไหม ที่ผ่านมาเป็นเช่นไรในความหวัง
ฉันคือความคาดหวังนั้นที่ผุพัง ไม่ได้แข็งแกร่งทรงพลังอย่างที่ควรจะเป็น
ลองทบทวนดูใจฉันอีกสักครั้งได้ไหม ว่าฉันผิดพลาดส่วนใดในความคิดเห็น
ฉันที่เธอวาดไว้ในแต่ละประเด็น หลายปีที่ผ่านมาช่างยากเย็นซะเหลือเกิน
ลองมองดูกันอีกสักนิดเถอะขอร้อง แบบที่ไม่ต้องประคองหรือตีกรอบผิวเผิน
ยังคงพลาดพลั้งทุกครั้งที่ก้าวเดิน หรือแค่เพราะฉันเดิน...ไม่ตรงใจ?
ฉันทำหน้าที่ตัวฉันเองได้เป็นอย่างดี ทุกๆบทบาทที่มีที่ฉันยังทำไหว
ประคับประคองทุกๆคนอย่างตั้งใจ นึกถึงใจกันบ้างได้มั๊ยเริ่มใกล้จะตายเต็มที
แม้เพียงน้อยนิดอิสระในการใช้ชีวิต ไม่ต้องผูกกรรมลิขิตขอสิ้นสุดในชาตินี้
ไม่ขอตามติดมีชีวิตของทุกๆคนให้ดี ส่วนฉันคนนี้แม้การเป็นคนที่ดีก็ไม่ได้อยากจะเป็น!!!
เปลวเทียนเปลี่ยนสี
อีกฟากของผนังฝั่งตรงข้าม
มีคำถามค้างใจไร้คนเห็น
มิอาจรู้ความหมายการตายเป็น
ความปวดปร่าชาเย็นบีบเค้นใจ
มีเสียงของความเงียบที่เรียบราบ
ฉันกำซาบซับเอาเท่าเธอให้
จะยินดี?..รับเชิญเดินเข้าไป?
ห้องความลับข้างในใจส่วนลึก?
เสียงความเงียบจากเธอเกร่อสนั่น
ดูอัดอั้นอึดอัดขัดรู้สึก
กลับดังกรีดขั้วใจในคราวนึก
หวั่นระทึกพ่ายแพ้แก่น้ำตา
เสียงหายใจแน่วแน่และมุ่งมั่น
บางคราวสั่นสะท้าน..พลัน! หาญกล้า
แกร่งเกินไหม?..ในวันที่ผ่านมา
บางเวลา..ไหวไหม?..ใจของเธอ
ทิ้งขยะความคิดที่ติดหล่ม
ความโสมมอ่อนไหวความไผลเผลอ
ไม่เข้มแข็ง ไม่ประคอง ไม่อยากเจอ
ปล่อยนะเออ..ปล่อยมือ..อย่ายื้อมัน
ที่ฟากของผนังฝั่งตรงข้าม
ฉันนั่งท่าม-กลางความร้าวและหนาวสั่น
รอฟังเสียง..ความเย็นเฉียบและเงียบงัน
เธอเห็นฉัน?..เห็นไหม?..ใกล้ใกล้เธอ
masapaer
|
|
|
|
| 14 ชั่วโมงที่แล้ว |
เปลวเทียนเปลี่ยนสี
Special Class LV4
นักกลอนผู้รอบรู้กวี
คะแนนกลอนของผู้นี้ 127
ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 776
เทียนน้อยด้อยแสง
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 14 ชั่วโมงที่แล้ว » |
ชุมชน
|
อีกฝั่งของผนัง…มีฉันนั่งฟังอยู่
ปลุกจิตแห่งการตระหนักรู้…อยู่เสมอ
ขอบคุณทุกความใส่ใจ…ยามร่ำไห้พร่ำเพ้อ
แม้ความจริงที่ต้องเจอ…ไม่อาจเผลอส่วนไหนเลย
“ความคาดหวังที่ผุพัง”ยังคงเป็นฉันยังใช่อยู่
ยังคงรู้สึกหดหู่…โดยไม่รับรู้การเมินเฉย
ทำได้เพียงเก็บตัวเอง…เข้ามุมที่คุ้นเคย
มุมที่มองไม่เห็นสิ่งใดเลย…จนชาเฉยจนด้านชา
การประกอบใจที่แหลกสลายขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง
จนเริ่มเหมือนจะเก่งเหมือนการรักษา
การโอบกอดตัวเองต้วยเหตุผลสวยหรูอยู่เรื่อยมา
จนวันนี้เองที่ฉันเพิ่งจะรู้ว่า…ระเบิดเวลาได้เริ่มทำงาน
ยังคงเป็นฉันเองทีเริ่มหมดหวังกับทุกๆการคาดหวัง
ร่างกายจิตใจก็เริ่มผุพัง…ทุกๆครั้งที่แหลกราญ
ความรู้สึกเริ่มดับลง…ไม่มีสิ่งใตตรงที่ใจเคยต้องการ
จนตอนนี้เองที่เพิ่งรู้ว่าใจที่เคยผ่านการซ่อมแซม…ไม่อาจหายดี
|
วันเวลาที่เลยผ่าน............กับความหวานที่ยังคงอยู่
ในความรู้สึกที่ยังรับรู้........ยังคงบันทึกอยู่ในความทรงจำ
|
|
|
|
|
| 13 ชั่วโมงที่แล้ว |
ViVee
Special Class LV1
นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 32
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 192
|
|
« ตอบ #7 เมื่อ: 13 ชั่วโมงที่แล้ว » |
ชุมชน
|
 ..ทุกครั้งที่เราเติบโตขึ้น..
...ในแต่ละขั้นที่เราก้าวผ่าน...
สิ่งที่เราไม่เคยขอ คือ ร่องรอยของ "ประสบการณ์"
ความรู้สึกที่ "ทรมาน" ในความทรงจำ
...แม้เธออาจ"ไม่หายดี"ในความรู้สึก..
จิตใต้สำนึกยังถูกรุกรานอยู่ ซ้ำๆ
สิ่งที่คอยกรีดแทง..คือแรงสะท้อนของทุกถ้อยคำ
แต่ความอดทน..มันไม่เคยย่ำอยู่ที่เดิมสักนาที
..ค่อยๆคิดและไตร่ตรองดูทุกๆอย่าง..
เมื่อความอ่อนล้ามันมาสุดทาง..จนไม่อาจจะหลีกหนี
สิ่งที่เธอต้องต่อสู้อยู่ทุกเวลานาที
มันจะมีจุดนึงที่....เธอไม่พร้อมแม้จะอดทน .....
เป็นกำลังใจให้นะคะ |
|
|
|
|
| 8 ชั่วโมงที่แล้ว |
|
Msp.
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 8 ชั่วโมงที่แล้ว » |
ชุมชน
|
อีกฝั่งของผนัง…มีฉันนั่งฟังอยู่
ปลุกจิตแห่งการตระหนักรู้…อยู่เสมอ
ขอบคุณทุกความใส่ใจ…ยามร่ำไห้พร่ำเพ้อ
แม้ความจริงที่ต้องเจอ…ไม่อาจเผลอส่วนไหนเลย
“ความคาดหวังที่ผุพัง”ยังคงเป็นฉันยังใช่อยู่
ยังคงรู้สึกหดหู่…โดยไม่รับรู้การเมินเฉย
ทำได้เพียงเก็บตัวเอง…เข้ามุมที่คุ้นเคย
มุมที่มองไม่เห็นสิ่งใดเลย…จนชาเฉยจนด้านชา
การประกอบใจที่แหลกสลายขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง
จนเริ่มเหมือนจะเก่งเหมือนการรักษา
การโอบกอดตัวเองต้วยเหตุผลสวยหรูอยู่เรื่อยมา
จนวันนี้เองที่ฉันเพิ่งจะรู้ว่า…ระเบิดเวลาได้เริ่มทำงาน
ยังคงเป็นฉันเองทีเริ่มหมดหวังกับทุกๆการคาดหวัง
ร่างกายจิตใจก็เริ่มผุพัง…ทุกๆครั้งที่แหลกราญ
ความรู้สึกเริ่มดับลง…ไม่มีสิ่งใตตรงที่ใจเคยต้องการ
จนตอนนี้เองที่เพิ่งรู้ว่าใจที่เคยผ่านการซ่อมแซม…ไม่อาจหายดี
เปลวเทียนเปลี่ยนสี
หน้าประตู..ฟากผนังฝั่งตรงข้าม
ค้นนิยามแสงเงาเทาหม่นสี
หลับตาฟังความเงียบเทียบนาที
เสียงความถี่ลมหายใจ..คล้ายบางเบา
ฉันมองเงาเคลื่อนใกล้..ไป ช้า – ช้า
แสงบางตาหรี่จางบางกว่าเก่า
คือความงาม..หลังกำแพง..แต้มแสงเงา
แสง ขาว - เทา เคลื่อนไหวไร้ทิศทาง
ขอฟังเสียงลมหายใจในการอยู่
เพียงรับรู้..ตัวตนคนยืนข้าง -
อีกฟากของกำแพง..ที่แบ่งกลาง
มิต้องวางสิ่งใดในทันที
ทุกขณะเวลานาทีเคลื่อน
เงาลางเลือนเคลื่อนย้าย..คล้ายริบหรี่
กำลังซ่อม-เดินทาง-ระหว่างนี้
และยังมีหนึ่งผู้อยู่เฝ้ามอง
มะสะแปร์
|
|
|
|
|
|
| 6 ชั่วโมงที่แล้ว |
เปลวเทียนเปลี่ยนสี
Special Class LV4
นักกลอนผู้รอบรู้กวี
คะแนนกลอนของผู้นี้ 127
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 776
เทียนน้อยด้อยแสง
|
|
« ตอบ #10 เมื่อ: 6 ชั่วโมงที่แล้ว » |
ชุมชน
|
ขอบคุณทุกๆท่านมากๆนะคะในความห่วงใยและกำลังใจดีๆที่ส่งมาถึง
…น้อมรับไว้ด้วยความอบอุ่นในหัวใจอยู่ทุกขณะ…
…สิ่งที่ส่งสารไปอาจหนักหนาเกิน ต้องขออภัยด้วยนะคะ…
พร้อมจะกลับมาทักทายกันใหม่นะคะ …ขอบคุณอีกครั้งคะ
|
วันเวลาที่เลยผ่าน............กับความหวานที่ยังคงอยู่
ในความรู้สึกที่ยังรับรู้........ยังคงบันทึกอยู่ในความทรงจำ
|
|
|
|
