ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Msp.]

“ใต้หน้ากาก..ความแข็งแกร่ง”
(เสียงร้องไห้ที่ไม่มีใครได้ยิน)

๐

คน ”เข้มแข็ง” แกร่งกล้าที่หน้าฉาก
สร้างหน้ากากบังซ่อนความอ่อนไหว
มิเคยมีข้อความคำถามใด
ต้องแลกด้วยอะไร..จึงได้มา

ยืนรับกับปัญหาท่าสงบ
กั้นทำนบอ่อนไหวใต้ดวงหน้า
ที่ฉาบยิ้มแต้มแต่งแสงมายา
เป็นดาราหน้าฉากมากยินดี

เธอซ่อนความอ่อนแอที่แพ้พ่าย
หลบซ่อนสายน้ำตาพาหลบหนี
ซ่อนอำพราง..ความรู้สึกส่วนลึกมี
ใต้หน้ากากความแกร่งนี้..ที่ลวงตา

เธอร้องไห้เสียงดังคลั่งคับห้อง
กลับมิก้องถึงบางคน..ที่ค้นหา
ความหนาวเย็นเฉียบลึก..ผนึกเวลา
เงียบเกินกว่า..หาใครจะได้ยิน

“คนเข้มแข็ง”..ลึกอ่อนไหวใช่ไม่เจ็บ
เพียงเลือกเก็บ..ความปวดร้าวคราวถวิล
มิส่งต่อความเจ็บบาปฉาบประทิน
ให้เกาะกินหัวใจในบางคน

เธอกำลัง..ถูกทำร้ายในโลกคลั่ง
เธอไม่พังเพราะเจ็บ..เก็บจนป่น
หากจะพัง..เพราะไร้ในตัวตน
พังเพราะความอดทน..มันล้นเกิน


Masapaer

[PIKuL]

ครั้นบรรจงเลือกมาคราสวมใส่
ประหนึ่งปิด"ผนึกใจ"ใช่ผิวเผิน
กลายเป็นอีกหนึ่งคน"เพื่อเผชิญ"
ไปพร้อมกับความ"ก้ำเกิน"..ของมายา

ประตูใจได้ปิดลงไปแล้ว
แต่ไม่แคล้วรับรู้..ถึงฉากหน้า
"หน้ากาก"ที่..เราเลือก..คัดสรรมา
คือกุญแจ...ที่ค้นหาซึ่งตัวตน

แม้นประหนึ่ง..เหมือนอีกคน..ในหน้ากาก
คอยเก็บเกี่ยวเศษซากความสับสน
มาประดับจับวางจนวุ่นวน
เพราะอีกคน"ใต้หน้ากาก"ไม่ยินดี.

[โซ...เซอะเซอ]

กลอนบางกลอน ราวกวะสละสลวย เหมือนกลั่นด้วยหมึกจากใจ ใช่สวยสี เลือกเฟ้นคำ จำเพาะเหมาะเจาะวลี ผูกพจีโยงไย ใส่เรื่องราว เมื่อใจเจ็บ เจ็บคำจำนรรจ์พราก ปรี่ล้นจากคิดถึง จึงเหน็บหนาว มิเข้าใจทำไมหนา ใต้ฟ้าพราว จักไร้ซึ่งแสงดาว คราวมืดมน เมื่อจะรัก อย่าจ่อจด หมดทั้งใจ จำปล่อยให้ เหลือช่องว่าง เผื่อหมางหม่น เฉกดนตรี มีจังหวะ ระยะจล จวบกระทั่งคนสองคน ดลบันดาล ด้วยรักนี้มิใช่วิทยาศาสตร์ จึงมิอาจคาดเดาผล บนแก่นสาร อาจเคราะห์กรรม ก่อเกิดทุกข์ ทรมาน ต้องร้าวราน รักมิสม ขมบาดใจ กลอนบางกลอน ราวกวะสละสลวย รักสดสวย  เว้าวอน คำอ่อนไหว คำว่ารัก อาจเสียงกลอน อ้อนอาลัย จำลองใส่ ซึ้งเสนาะ พิเราะกวี   โซ…เซอะเซอ 11 ธันวาคม 2568

[กัลมลี*]

นี่เรายังฝังใจทำไมเล่า
ในเมื่อเขาแค่มองเราน้อง-พี่
มิได้ "รัก" เหมือนเราเท่าที่มี
ทั้งไมตรีและสิทธิ์คิดทวงคืน

เสียดายความจริงใจมอบไปนัก
เขาที่เคยเป็นหลักหักเป็นอื่น
อยากตัดพ้อ แต่ใจพัง ล้มทั้งยืน
ยังมิฟื้น "น้ำตา" แห่ง "ปราชัย"

ข่มอาวรณ์ ~ ข่มน้ำตา คราสบพักตร์
ข่มใจหัก ขืนใจห้าม ความหวั่นไหว
ไม่มีเขาคนดีที่ห่วงใย
เราอยู่ได้แม้ใจไม่ดีนัก

อยู่ต่อหน้าคนอื่น เรา "ฝืนยิ้ม"
เมื่อคนริมแขนเขา ~ เรารู้จัก
กลั้นสะอื้น ดัดเสียงใส เดินไปทัก
ทั้งที่อกมันหักจนอยากตาย

ไม่มีเขาตัวเราคือเหงามาก
ใส่"หน้ากาก" รูปพิมพ์ "คนยิ้มง่าย"
ซ่อนรู้สึกแค้นสลับกับเดียวดาย
ด้วยเขาเป็นคนสุดท้าย...ในความรัก

[กวินพัฒน์]

ร้องไห้เถอะน้องสาวเจ้าอย่าห่วง
ปล่อยมันร่วงลงพื้นอย่าฝืนหัก
อย่าห้ามปรามอารมณ์ข่มความรัก
เมื่อมันหนักพักนะอย่ากังกล

เลิกแข็งแกร่งแสร้งทำให้ช้ำชอก
จงรีบบอกหัวใจอย่าไปสน
หากมันยากเจ็บล้าปร่ากมล
อย่าลืมคนคนนี้ที่ห่วงใย

ความรู้สึกลึกมากที่ยากเล่า
จงค่อยเผยบรรเทาเล่าความใหม่
พี่จะฟังเสียงนางอย่างตั้งใจ
กอดละไมให้เจ้าเข้าดูแล


กวิน

[กัลมลี*]

ฉันยอมรับว่าฉันมันเสแสร้ง
ชอบแสดงเหมือนใจไม่แยแส
เห็นหน้ายิ้มละไมทำไม่แคร์
หัวใจแย่แค่ไหนใครบ้างรู้

เคยหลงตัวเผลอตามไล่ความรัก
ช่างต่ำศักดิ์เกินคบโดนลบหลู่
ถือเอาความด่างพร้อยเป็นรอย "ครู"
จึงขออยู่กับความทุกข์แทนสุขใจ

สองแขนเธอกางไว้อยากไปกอด
แต่ตลอดมาฉันยังหวั่นไหว
หากเธอเห็นฉันใจลอยบ่อยอาลัย
คงทำให้ใจหมองทั้งสองคน

หากความรักหักง่ายเหมือนไม้หัก
คงสิ้นรักไม่ทำช้ำหลายหน
ความรู้สึกลึกมากลากอับจน
เธออย่าทนเพื่อฉัน...คนมันเลว

[กวินพัฒน์]

จะผิดบาปอันใดเมื่อใจหมด
ความรันทดกดมานพานลงเหว
หากระลึกตรึกหาค่าดีเลว
ก็เหมือนเปลว อ่อน - จ้า คราต้องลม

ที่อดีตขีดผ่านเมื่อกาลก่อน
ก็ย่อมนอนหลับใหลคล้ายถูกถม
หากเราเองขุดค้นจนเป็นปม
ก็ระทมเท่านั้นพานอ่อนแอ

จะเชื่อมั่นอันใดอยู่ใจดอก
พี่ขอบอกจากใจไว้แน่วแน่
รู้ว่ารักหักยากมากตัวแปร
ก็ยังหวังรักแท้..แน่ฉันใด


กวิน

[โซ...เซอะเซอ]

…คนเรานั้น ล้วนไซร้ ใส่หน้ากาก ถอดแสนยาก เพราะภาพสร้าง อำพรางให้- มิเห็นสิ่ง มืดมิด สนิทใน อยู่กับโลก หลายใบ ไฟลวงตา เห็นภาพตามโซเชี่ยล แล้วเหลียวคิด ภาพชีวิตจริงนั้น ใช่หรรษา ล้วนเสกแสร้ง แต่งปั้น สรรค์มายา เท็จจริงต่างกันหนักหนา ฟ้ากับดิน ภาพรอยยิ้มสุขสันต์ ในวันหยุด เหมือนสุขสุด ปลอดวิกฤต ชีวิตสิ้น แท้เจ็บปวดรวดร้าว ร้อนผ่าวชีวิน น้ำตาริน กินแทนข้าว เพราะร้าวเกิน ใส่หน้ากาก หวังหลอกใคร หลอกไปเถิด กับตัวเอง ประจานประเจิด เปิดมิเขิน หากรู้ซึ้งสิ่งดีชั่ว ตัวดำเนิน กล้าเผชิญ ทุกซอนซอก ทางออกมี เริ่มต้นจากรับความจริง ทิ้งอัตตะ ทิ้งโภคะ ยศหนัก และศักดิ์ศรี ทิ้งให้หมด ปลดเปลื้อง เรื้องชั่วดี ทั้งหมดนี้ คือสองด้าน ผ่านเหรียญเดียว รู้ด้านดี เลวชั่ว ของตัวเอง รู้ คีย์ โน๊ตช้าเร็วเพลง บรรเลงเดี่ยว ยามคลุกเคล้าอารมณ์ อย่างกลมเกลียว ทอดแท้เทียว ผันผ่านมา-ลาผ่านไป ชีวิตจริงคืออยู่กับปัจจุบันขณะ อดีตกะอนาคต มืดสดใส- วิตกย้อน ห่วงล่วงหน้า ขมปร่าทำไม ชื่นชมใช้ คือขณะนี้ เวลานี้…นี่แหละชีวิต! Soul Searcher Inspired to write 13/12/2025

[ViVee]

ไม่เคยคิดอยากแกร่งหรือแข่งขัน
แต่เหตุการณ์ล้วนผลักดันให้ใช้สิทธิ์
เพียงปกป้องตัวตนบนชีวิต
กับมากร้อยความคิด..ตัดสินตน

ไม่เคยอยาก"ชนะ"กับผู้อื่น
แต่เหตุการณ์ล้วนหยิบยื่นฝืนเหตุผล
เพียงรักษาเสถียรภาพความเป็น"คน"
จึงต้องอดต้องทนบนเส้นทาง

ไม่เคยแม้อยากลอง"สวมหน้ากาก"
แต่เหตุการณ์ฝังฝากทุกก้าวย่าง
เพียงโอบอุ้มหัวใจอันเปราะบาง
อยู่ในโลกที่อ้างว้างเพียงลำพัง

สถานะหลายอย่างไร้ทางหลบ
รับไว้ด้วยใจสงบด้วยความหวัง
ขอเพียงพ้นผ่านไปไม่พินพัง
ใต้กำบัง"หน้ากาก"ก็ยินดี.