ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Msp.]

"เสียงของความเงียบ"



ความอ่อนไหวคล้ายคลื่นคลั่ง..อย่างเย็นเฉียบ
เคลื่อนตัวเงียบเขย่ามานจนสั่นไหว
ซ่อนตัวแทรกแหวกเร้นความเป็นไป
แฝงตัวใต้คำปลอบกรอบจำนน

“ไม่เป็นไร”ฉากหน้าว่ายังไหว
แท้ลึกในหนักหนาพร่าเหตุผล
เรามิกลัวการหายไปในบางคน
กลัวเกมปล้น..ความเป็นเรา..ที่เขากลืน

ความเจ็บปวดที่สุดใช่หยุดรัก
สิ่งเจ็บหนักคือจากลาคราเป็นอื่น
เสียงของความเงียบงัน..วันเรายืน
กลางค่ำคืนว่างเปล่าที่เราเจอ

ความว่างเปล่าเงาเงียบเย็นเฉียบลึก
กลับรู้สึกอึดอัดชัดเสมอ
เต็มไปด้วยถ้อยคำอยากถามเธอ
คำตอบเอ่อล้นหวนล้วนเงียบงัน

บทพิสูจน์ถ้อยคำที่ซ้ำซาก
กับการจากของเขาไร้เงาผัน
“เรายังยืนได้ไหมเมื่อไกลกัน?
แรงบีบคั้นก่อปมข่มใจเรา

คงมิใช่บาดแผลที่แย่นัก
จึงอยากทักถามไถ่ในเรื่องเก่า
ยังเต้นแรงพอหรือใจ..หากไร้เงา
เลิกยื้อเขา..ไหวไหม..ถามใจเธอ


masapaer

[ViVee]

คลื่นเสียงในความเงียบอาจเรียบง่าย
แต่ความหมายคล้ายลึกอยู่เสมอ
เป็นความเงียบที่เสียงดังครั้งเจอเธอ
เสียงในใจล้นเอ่อ….แต่ไร้คำ

เอ่ยได้เพียงสายตายามสื่อสาร
คือสัญญาณหนึ่งเดียว…มิพูดพร่ำ
ในความเงียบคือยอมรับ“การกระทำ”
สิ่งที่คอยตอกย้ำ…คือ..รักเธอ.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เสียงของความเงียบ…ที่ครอบครองทุกอณูใจ
แม้ป่าวร้องก้องไป…ก็ยังไร้ใครค้นเจอ
เสียงที่ปิดผนึก…อยู่ลึกล้ำเกินนำเสนอ
เสียงที่ไม่มีใครได้พบเจอ…เพราะพร่ำเพ้ออย่างเดียวดาย

ในความเงียบงันนั้น…ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน
คล้ายใกล้ตายหรืออาจเป็น…เพียงเสียงที่สูญหาย
ลองตั้งใจฟัง…ซุ่มเสียงที่ดัง…ดั่งคนที่ใกล้พังทะลาย
แท้จริงเสียงนั้นไม่เคยเงียบหาย…ท้ายที่สุดแค่ถูกหมางเมิน

[Msp.]

คลื่นเสียงในความเงียบอาจเรียบง่าย
แต่ความหมายคล้ายลึกอยู่เสมอ
เป็นความเงียบที่เสียงดังครั้งเจอเธอ
เสียงในใจล้นเอ่อ….แต่ไร้คำ

เอ่ยได้เพียงสายตายามสื่อสาร
คือสัญญาณหนึ่งเดียว…มิพูดพร่ำ
ในความเงียบคือยอมรับ“การกระทำ”
สิ่งที่คอยตอกย้ำ…คือ..รักเธอ.

ความเงียบงันนั้นสื่อคือคำตอบ
ภายใต้กรอบขอบกั้นกันใจเผลอ
เกินกว่าเอ่ยคำลาว่าอย่าเจอ
จบเรื่องเพ้อเถอะนั่นเมื่อวันวาน

รอยจารึกใดใดได้กลายเปลี่ยน
ตามกระแสใจเวียนที่เปลี่ยนผ่าน
มีแต่รอยคราบเก่าเล่าตำนาน
เป็นนิทานรอยอาบคราบน้ำตา


masapaer

[Msp.]

เสียงของความเงียบ…ที่ครอบครองทุกอณูใจ
แม้ป่าวร้องก้องไป…ก็ยังไร้ใครค้นเจอ
เสียงที่ปิดผนึก…อยู่ลึกล้ำเกินนำเสนอ
เสียงที่ไม่มีใครได้พบเจอ…เพราะพร่ำเพ้ออย่างเดียวดาย

ในความเงียบงันนั้น…ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน
คล้ายใกล้ตายหรืออาจเป็น…เพียงเสียงที่สูญหาย
ลองตั้งใจฟัง…ซุ่มเสียงที่ดัง…ดั่งคนที่ใกล้พังทะลาย
แท้จริงเสียงนั้นไม่เคยเงียบหาย…ท้ายที่สุดแค่ถูกหมางเมิน

ในความเงียบงัน
คลื่นความถี่เขย่าสั่นไหวคล้ายผิวเผิน
กระทุ้งความว่างเปล่ากระทบความเย็นของจุดดิ่งฝ่าเผชิญ
เงียบ เบาแผ่ว บอบบางเกินกว่าสรรพสิ่งใดจะได้ยิน

เสียงที่ดังที่สุดของเรานั้น
เขย่าเสียงสนั่นในชั้นความถี่ลึกกว่าใดสิ้น
มุ่งเดินทางตรงไปถึงใครเพียงหนึ่งเท่านั้นจะยลยิน
แต่มันกลับไม่ดังสักกะผีกริ้น..ถึง..ใจบางคน

ในขณะความเงียบที่เฉียบเย็น
ไม่รับรู้เห็นในเส้นเสียงเพียงสบสน
คือคำตอบชัดสำเนียงเสียงเสียจน
ความเงียบงันของบางคน กลับเป็นเสียงที่ดัง..กว่าสิ่งใด


msp.

[แป้งน้ำ]

เสียงหัวเราะของคุณ
รู้บ้างไหมว่ามันทารุณ . .. ต่อใจนี้
อยู่ในโลกเหว่ว้า . . . จมน้ำตาท่ามกลางผู้คนมากมี
ได้ยินเสียงใจตัวเองเต้นแต่ละที . .. ยิ่งรำคาญ

ได้ยินเสียงลมพัดใบไม้ปลิวหล่น
ราวกับว่าหัวใจปลิดปลิวปะปน . .. พร้อมสายลมผ่าน
เมื่อความเงียบเข้ามาแทนที่ “คำว่ารัก” ที่เธอมีในวันวาน
เสียงใจเต้นที่แม้แต่ตัวฉันเองก็รำคาญ . .. อีกไม่นานคงแผ่วลง~*

[กวินพัฒน์]

คำถามไถ่ไม่ตอบตีกรอบอ้าง
ความไกลห่างร้างใจไม่ประสงค์
ค่าความหมายวันเก่าเรายังคง
เป็นแผลตรงหัวใจไม่เคยจาง

เธอไม่บอกเหตุผลของคนจาก
แต่เธอพรากหัวใจเราไกลห่าง
ที่ผ่านมาแค่เรื่องเล่าที่เงาจาง
บอกสักอย่างได้ไหมในความจริง


กวินพัฒน์

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ในมุมหนึ่ง ซึ่งเงียบงัน ใจสั่นไหว
ฉุดกระชาก พรากจากใจ ให้จมดิ่ง
ไม่เคยวาดไว้ ในความฝัน วันถูกทิ้ง
ฉันบอกอะไรเธอไม่ได้จริงๆ...ในวันที่จากมา

ท่ามกลางเสียงตะโกน...บนทางต่าง
ระยะทาง แสนอ้างว้าง คว้างเคว้งกว่า
เหตุและผล ที่สลักไว้ ในบาดแผลที่ผ่านๆมา
ฉันเลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า...ไม่กล้าเอ่ยไป

เลยกลายเป็นเสียงที่ดัง...ท่ามกลางความเงียบงัน
เพราะระยะห่างในใจฉัน นั้นช่างกว้างใหญ่
ขอโทษเธอจริงๆ...จากส่วนลึกของใจ
ไม่ร้องขอการอภัย...ขอแค่เพียงให้เธอใช้ชีวิตต่อไปด้วยดี

[PIKuL]

"ความเงียบงัน"....ที่เกิดขึ้นระหว่างเราทั้งสอง ต่างขยับขยายเพื่อเข้า "ครอบครอง" จนเต็มทุกพื้นที่ "หากความรัก"...ของเรา...เคยเติมเต็มทุกสี่ห้องใจที่มี แต่ ณ เวลานี้ ....ในทุกๆพื้นที่มีแต่ความเงียบงัน ...ทุกคำถาม....ไร้ซึ่งคำตอบ ...ทุกสิ่งที่ชอบ...วันนี้ก็กลับ "ไม่ใช่" เสียอย่างนั้น ความห่วงใย...ความใส่ใจ...ที่เราเคยมีต่อกัน กลับเงียบงัน...เหมือนว่าฉันและเธอ "ไม่เคยรัก" เลย "เสียงสุดท้าย" .....ที่ฉันมี.... คือเรา..."จบกันด้วยดี"...เถอะนะในคำที่เอื้อนเอ่ย เป็นการ "ปิดฉาก" กับ "คนเคยรัก" ที่แสนคุ้นเคย เพียงแค่เอ่ย..ตัดสัมพันธ์..ก่อนที่มันจะจืดจางเกินไป.