ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

แล้วทำไม ใจฉัน ถึงไม่มีความสุข?
ทั้งที่ไม่มีอะไรให้ทุกข์ ไม่สุขตรงไหน?
แล้วทำไม ยังว่างเปล่า ทั้งที่ไม่ขาดสิ่งใด
ทั้งที่ไม่มีสิ่งใด ให้ต้องไขว่คว้า หามาเพิ่มเติม

ฉันใช้ชีวิต อย่างคนทั่วไป เขาใช้
ตื่นนอนหลับไป ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ
ตื่นเช้าทำงาน เย็นเลิกกลับบ้าน ไร้สิ่งแต่งเสริม
ไม่ดิ้นรนจนเคลิ้ม ชีวิตเดิมๆ ที่ลงตัว

สังสรรค์เพื่อนบ้าง ว่างชวนไปเที่ยว ให้ฮีลหัวใจ
อะไรใหม่ๆ ก็ออกไปใช้ ให้ไม่ปวดหัว
เปิดใจคุยคนใหม่ๆ ให้ใจได้ใช้ ไม่มืดไม่มัว
เชื่อมั๊ย? ความสุขไม่ยังกลัว แต่มุมมันสลัวหาไม่เจอ

กลับมาอยู่กับตัวเอง เก่งเรื่องคำถาม ตามหาความสุข
วันนี้หมดมุก จะฉุกคิดถาม หยามใจให้เผลอ
ใจยังว่างเปล่า ในหัวโปร่งโล่ง ยิ่งกว่าเพ้อเจ้อ
วนกลับมาพบเจอ คำถามเดิมๆ คงเกินเยียวยา

เหมือนมีสิ่งใด ติดค้างในใจ ให้ไม่ไปต่อ
คำตอบที่รอ คำถามที่ก่อ ความสุขที่หา
ใจไม่เคยนิ่ง ไม่เคยรับความเป็นจริง ว่าไม่อาจได้มา
คงต้องรอแค่เวลา ให้ใช้หมดไป จบในสักวัน

[PIKuL]

แล้วทำไม ใจฉัน ถึงไม่มีความสุข? ยามสนุก..ก็ไม่สุดสิใช่ไหม? แม้นรอยยิ้ม..ก็ยังส่งไม่ตรงใจ แต่พอเศร้าทีไร...หัวใจแทบมอดธุลี อาจจะเพราะ...เราให้ความสำคัญกับความรู้สึก พยายามที่จะตราตรึก...ถึงความหมายเหล่านี้ พยายามจะเหนี่ยวรั้งความต้องการที่เรามี ทั้งๆที่...เราไม่สามารถควบคุมสิ่งใด สุข ทุกข์ ...ก็เป็นเพียงแค่ "อารมณ์"หนึ่ง ผ่านมาเพียง..รัดรึง..ให้เรานั้นหวั่นไหว และสักพัก...ทุกอย่างก็จะผ่านไป .....ไม่มีสิ่งใด จีรังยั่งยืน..... ไม่มีหรอก...คำอธิบายความรู้สึกเหล่านี้ มีเพียงเราที่ยินดี..กับเรื่องที่ต้องทนฝืน ความต้องการยังคงยึดติด..ไม่ยอมผ่านวันคืน "ความว่างเปล่า"ที่เรายังขัดขึน..อยากให้มีตัวตน.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

อากาศหนาว รึเปล่า? ใจเจ้ากรรม
ใยถึงช้ำ ทำไม ใจถึงหมอง
ไร้ความสุข ทุกข์ทั้งนั้น ที่หมายปอง
ใยไม่ลอง มองหา? ว่าทำไม!!!

ถอนหายใจ รอบที่ร้อย ของวันนี้
วินาที ที่เผลอ เพ้อเจ้อไหม?
แล้วทำไม แล้วทำไม แล้วทำไม
ใจหนอใจ แบกอะไร ไว้จนเต็ม

[กัลมลี*]

ลมหนาวทัก หญ้ากวักใบ แดดใสส่อง
เหล่านกร้องเพลงคลอใกล้กอเข็ม
น้ำใสในลำธารผ่านเลาะเล็ม
ความสุขเต็มเติมพร้อมล้อมเบ่งบาน

เสียงเด็กหัวเราะร่าหลังร้องไห้
สุขแค่ได้ลูกอมขนมหวาน
เด็กในเราคนนั้นในวันวาน
สุขง่าย-นาน ใช่ไหม หาให้เจอ

ยิ่งเติบโตยิ่งคว้าไขว่ยิ่งไกลห่าง
แบกบางอย่างในใจไว้เสมอ
บางทีนะ....ถ้าหนักนัก...พักนะเธอ
ความสุขอาจล้นเอ่อจากเธอเอง

[โซ...เซอะเซอ]

หากสุขเธอเอ่อล้นจนเยิ้มเยอะ ขอมั่งเหอะ เพราะสุขฉันมันโหรงเหรง อีกถ้าเหลือผ้านุ่ง และกุงเกง มิต้องเกรงใจอิดออด ถอดส่งมา แม้นมีสุขร่วมเสพ ทุกข์ร่วมต้าน หากที่บ้านมีห้องว่าง สร้างมูลค่า ขออิงแอบอุ่นไอใต้ชายคา คือแบบว่ามาอาศัย พึ่งใบบุญ แม้หัวใจถูกทิ้งขว้าง รกร้างอยู่ ขอสิงสู่ สวมสิทธิ์ คิดกระตุ้น คนละครึ่ง ใช้ได้ไหมล่ะคุณ จักมาช่วยเช็ดขี้ฝุ่น จุ้นจ้านประจำ   โซ…เซอะเซอ 5 พฤศจิกายน 2568

[PIKuL]

เมื่อหนทางข้างหน้า...ยังไกลลิบ
อยากโน้มหยิบสิ่งที่สูงลงมาต่ำ
แต่ไม่ง่ายเลยหนา...การกระทำ
จึงต้องจำปีนป่ายแม้นไร้แรง

รู้แต่เพียงเบื้องหน้าคือ"ที่หมาย"
แต่ไม่รู้ "ที่สุดท้าย"จะสิ้นแสง
ไม่รู้เลยว่าสิ่งใดจะเปลี่ยนแปลง
กับหัวใจในหน้าแล้งทุกฤดู.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

แสงแดดยามเช้า กระทบหมอกพราว ราวสดใส
แต่แล้วทำไม ในใจสลัว มัวหม่นหดหู่
ผ่านหลายเวลา น่าจะดีบ้าง น่าจะเรียนรู้
เป็นการต่อสู้ ที่ดูยาวนาน กับตัวฉันเอง

ลมหนาวมาแล้ว ไม่แผ่วลงบ้าง ทางที่เหน็บหนาว
เดินด้วยเท้าเปล่า รองเท้าที่หาย ให้คว้างให้เคว้ง
แล้วทำไม ใจถึงกลวงเปล่า ไม่เป็นตัวเอง
แค่ความสุข?แค่นั้นเอง? ...ใยต้องเกรงกลัว?

แล้วทำไม  ใจฉัน  มันถึงโง่งม
ปล่อยใจให้จม ดิ่งลง อย่างเห็นแก่ตัว
แล้วทำไม ใจยังคงวิ่งวน บนความหวาดกลัว
แต่แม้จะรู้ตัว ก็ยังกลัวการเป็นคนที่ทุกข์น้อยลง...อยู่ดี