…เพราะฉันไม่มีเวลาหยุดให้ความตาย โดย เอมิลี่ ดิคกินสัน…
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
16 ตุลาคม 2024, 01:23:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: …เพราะฉันไม่มีเวลาหยุดให้ความตาย โดย เอมิลี่ ดิคกินสัน…  (อ่าน 2134 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
05 กันยายน 2022, 12:59:PM
โซ...เซอะเซอ
Special Class LV4
นักกลอนรอบรู้กวี

****

คะแนนกลอนของผู้นี้ 27
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 371


« เมื่อ: 05 กันยายน 2022, 12:59:PM »
ชุมชนชุมชน




“เพราะฉันไม่มีเวลาหยุดให้ความตาย”
โดย เอมิลี่ ดิคกินสัน


“Because I could not stop for Death”
By Emily Dickinson




Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality.


เพราะฉันไม่มีเวลาหยุดให้ความตาย
มิดูดายเขาอุตส่าห์หยุดหาฉัน
ในรถม้ามีแค่กันและกัน
กับอมตะนิรันดร์อนันตกาล

We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility –


เคลื่อนตัวไปเรื่อยเรื่อยอย่างเฉื่อยช้า
รีบบอกลาหน้าที่มีในบ้าน
ลาชื่นชอบอดิเรกปัจเจกงาน
เกรงใจท่านผู้สูงชาติมรรยาทงาม

We passed the School, where Children strove
At Recess – in the Ring –
We passed the Fields of Gazing Grain –
We passed the Setting Sun –


ผ่านโรงเรียนเด็กรี่รุดช่วงหยุดพัก
อึงอลทักทายกันลั่นสนาม
ผ่านทุ่งนาฟ้าหลัวทั่วเขตคาม
ผ่านแม้ยามสุริยาย่างสายัณห์

Or rather – He passed Us –
The Dews drew quivering and Chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle –


ฤาแท้เคลื่อนทินกรสัญจรพลัด
น้ำค้างเยียบเย็นจัดกระหวัดหวั่น
มีเพียงเสื้อคลุมบางบางคอยขวางกัน
เกินสุดป้องหนาวเหน็บนั้นจนสั่นเทา

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice – in the Ground –


คราหยุดที่จุดหมายคล้ายเนินดิน
ดูแปลกถิ่นเป็นเสมือนดั่งเรือนเหย้า
บัวผนัง หลังคาลาด แค่คาดเดา-
โผล่ให้เห็นเพียงเลาเลาบอกเค้าราง

Since then – 'tis Centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses' Heads
Were toward Eternity –


จวบร้อยปีล่วงลับนับลาจาก
เหมือนถูกพรากเพียงข้ามวันมิทันสว่าง
พึ่งสังเกตมุ่งพาชีชี้ทิศทาง
สู่เวิ้งว้างแห่งฉันนิรันดร

แปลไปตามความรู้สึกของผู้แปลครับ


Soul Searcher
Inspired to write 5/9/2022



บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s