ฤดูฝน...จวนจะผ่าน..อีกกาลเเล้ว
ยินเสียงเเผ่ว...เเว่วเสียงเพลง..ลมพัดหวาน
ฟ้าเคยใส..กับหมองหม่น..คนครำครวญ
หัวใจจวน...เจียนเเตกยับ...กับภาพเธอ
หมู่ใบไม้...ก็ร่วงโรย...โหยให้หัก
ที่เคยรัก...กับเปลี่ยนไป...ใจเผลอ
ดวงอาทิตย์...ลับลาไป...ไม่พบเจอ
คำละเมอ..ที่เคยมี...อยู่ที่ใด
เมฆสีเทา...บดบังเเสง..เเห่งดวงดาว
นึกถึงคราว...เคยเคียงข้าง...ห่างไปไหน
ฉันสวดอ้อน...กับเเสงจันทร์...อันอำไพ
ไม่เข้าใจ...ใยความรัก...กลับร้างลา
สิ่งดีๆ...ให้เเก่กัน...พลันเลือนหาย
นำตาพลาย...หัวใจเหงา...เศร้าหนักหนา
เกลียดตัวเอง...ทุกครั้งที่...มีน้ำตา
วอนต่อฟ้า...ขอฝนหลั่ง...ฝังกับใจ
จะชะล้าง...ในหัวใจ...ให้สะอาด
ขอตัดขาด...ความทรงจำ..คำผลักไส
เพื่อที่...จะลุกขึ้นยืน...ฝืนก้าวไป
หลังม่านใส...ของสายฝน...ที่พรมมาถูกใจขอ+1ไม่ถูกใจก็ไม่เปงราย
