เมื่อแรกพบ คนดี สุดที่รัก
พลันประจักษ์ ประจำใจ ให้ไหลหลง
นารีใด งามเท่า เจ้าโฉมยง
ทั้งทรวดทรง องค์สคราญ สราญตา
สรีระ สละสวย สลวยพิศ
สะดุดรัก สมัครจิต ยิ่งหนักหนา
ดั่งเดือนดาว สกาวแสง แห่งนภา
ปราถนา จนว้าวุ่น หมกมุ่นใจ
แล้วเอ่ยชม คนสวย ด้วยไมตรี
ว่าเธอนี้ น่าชมชิด พิศมัย
สูงระหงส์ ทรงเพรียว ดูเปรี้ยวใจ
พี่นี้ใคร่ เชยชม ดังสมปอง
สาวเจ้าตอบ ท่วงท่าทาง สำอางอาย
คารมชาย ร้ายระคน พาหม่นหมอง
พี่สมใจ ได้ฉัน คงลำพอง
ฉันจะมอง หน้าใคร ที่ไหนดี
จึงรีบเอ่ย วาจาแจง แถลงไข
ทั่วทุกชาย ร้ายทั่วไป จะใช่ที่
สุภาพชาย สุภาพชน ยังพอมี
จงเชื่อพี่ เถิดดวงใจ อย่าได้เกรง
คว้าข้อแขน สาวน้อย ให้คล้อยไป
ซ้อนมอ'ไซค์ อวดสายตา ว่าข้าเจ๋ง
เริ่มแหกปาก ลากทำนอง ร้องเป็นเพลง
จะบรรเลง ให้เธอฟัง ยังชายคา
บรืน! บรืน! บึ่งบิด ตะบันบุก
อุกะทุก อึกทึก กึกก้องหล้า
ขยับใน ขยับนอก ออกลีลา
อวดศักดา โชว์ซาดิสม์ ให้ติดใจ
หันไปถาม ทรามเสนาะ ที่เบาะหลัง
ถึงหรือยัง บ้านน้องนาง อยู่ทางไหน
สาวเจ้าตอบ หน้าแทบแตก แหลกฤทัย
บ้านน้องไซร้ เลยไกลลิบ สามสิบโล
มิรอช้า รีบคว้ารถ ปลดเกียร์ว่าง
จักหาทาง ย้อนไป ก็ไกลโข
เรื่องเล็กน้อย อย่าคิดไป ให้ใหญ่โต
พี่ไม่โง่ มีทางลัด เดี๋ยวจัดมา
พาน้องนาง เข้าทางลัด สงัดหู
ไร้ผู้คน ปลาปู หมีหมูหมา
ทั้งสองเงียบ สงัดไซร้ ไร้วาจา
ขี่ตะลุย ป่าช้า ยามเที่ยงคืน
(ไปนอนก่อนนะครับ ตื่นมาเดี๋ยวแต่งต่อ)
